ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Uważam się za człowieka, który w zwykłych relacjach z ludźmi nie ma nic do wygrania (o wyjątkach od tej reguły będzie dalej). Skoro nie mam nic do wygrania, to nie mam też nic do przegrania.
Czy to znaczy, że nie chcę mieć z ludźmi relacji?...
- Tego to nie znaczy.
Ale jaki byłby właściwie kształt takiej relacji z drugim człowiekiem, w którym aspekt wygranej stał się nieokreślony, pozbawiony znaczenia?
Jednak pozostało całkiem niemało rzeczy, które co prawda w rywalizacyjnym znaczeniu są bez wartości, ale w innych znaczeniach już mogą napędzać motywację do bycia razem. Przykładami tutaj mogą być:
- ciekawość - jaki jest ten drugi człowiek?
- ciekawość - co ów człowiek ma mi do powiedzenia o świecie ze swojej perspektywy?
- pomoc moja drugiemu człowiekowi
- pomoc drugiego człowieka dla mnie.
- współpraca przy różnych przedsięwzięciach.
Nie mając nic do wygrania, pozbawiam się czegoś, czego chyba nigdy w pełni nie rozumiałem. Gdy jeszcze bardziej rywalizowałem z ludźmi, coś mnie w mojej postawie uwierało, był tam fałsz, problematyczność związana z tym, że choć ludziom jestem życzliwy, to w rywalizacji występuję przeciw nim.
Choć mam tu swoją zagwozdkę - gra fair play. Lubie zagrać w szachy, a nie uważam, aby było w tej rywalizacji coś złego. Zmagania się w grach bywają fajną rozrywką, okazją do sprawdzenia swoich możliwości w kontekście możliwości innych ludzi. Mimo wszystko dalej mam tę zagwozdkę, że nawet grając uczciwie w szachy, mam świadomość, iż jak kogoś ogram, to on odczuje przykrość. :cry:

I jest mi trochę niefajnie z tego powodu. :oops:

Z drugiej strony oczywiście jest tak, że nikt nikogo zazwyczaj do gry w szachy nie zmusza. Każdy wie, na co się pisze. Czasem ja przegram, czasem ktoś. Ale czuję tu jakieś rozdwojenie. Coś mnie wciąż uwiera.

Michał Dyszyński

Mam w tej chwili zasadę niewygrywania dyskusji. Motyw "wygrać" w dyskusji traktuję dla siebie jako błąd, wadliwość postawy mentalnej. Czy to oznacza, że zamierzam dyskusje przegrywać?...
- To też nie. Ani niczego nie wygrywam, ani nie przegrywam, bo założeniem jest, iż aspekt wygrywania dyskusji ma być dla mnie NIEISTOTNY.
Nie wygrywam, bo nie mam nic do wygrania. Nie przegrywam, bo nawet nie pytam, co będzie moją przegraną. Za to skupiam się na czujnym badaniu wszystkich argumentów.

Dlaczego zabraniam sobie wygrywać?...
- Aby w najmniejszym stopniu nie stawać się stronniczym przy ocenie przedstawianej argumentacji.

Obawiam się bowiem, że jeśli do celu "zapoznać się z argumentami, niczego nie faworyzując, nie pomijając żadnego ważnego aspektu" dorzucę równolegle cel "tak manewrować moimi uznaniami, aby osiągnąć efekt wygranej", to ten pierwszy cel zostanie zniekształcony.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Testuję się, czy moje emocje nie preferują aspektu wygranej. W swoich założeniach mentalnych powinienem mieć emocje "przezroczyste" względem aspektu wygrywania, co oznacza, że powinno mi być wszystko jedno, czy uznano mnie za wygranego, czy też za przegranego. Jeśli emocje mnie dźgają, gdy przegrywam, to znaczy, że jestem uległy społecznym naciskom, czyli że przejawiłem ten rodzaj słabości, z którym walczę.

Dlatego nieraz sam się intencjonalnie pakuję w sytuacje, w których domyślnym werdyktem będzie "Michał przegrywa". Pakuję się w te sytuacje, aby móc zaobserwować swoje emocje - jak one reagują. Jeśli się wiją, jęczą i biadolą "ojej, przegrywam! :cry:

", to wtedy mam sygnał, aby nad nimi popracować.
Sytuacją idealną byłoby chyba, aby bez zmrużenia okiem być w stanie przegrać wszystko i ze wszystkimi - oddać wszystkie sukcesy, zrzec się każdej postaci docenienia przez innych ludzi, a za to zyskać tylko jedno: POSTRZEGANIE KRYSTALICZNIE NIEZABURZONE, PEŁNIĘ BEZSTRONNEGO OSĄDU.

Michał Dyszyński

Dojrzewanie do niewygrywania można trochę porównywać do drogi ku oświeceniu, jaką przechodzi buddysta. Wygrywanie jest bowiem forma uobiektowienia sobie społecznej formy satysfakcji. Tu uobiektowienie jest o wiele bardziej iluzoryczne, niż większość podobnych uobiektowień, jest mirażem, za którym podążanie tylko odwodzi umysł od poznania.
Im bardziej człowiek zaczyna rozumieć, że mu ono jest do niczego niepotrzebne, im bardziej konkretnie zaczyna sobie uświadamiać: wygrałem? Czy co właściwie teraz mam?!! Co takiego zdobyłem?... - tym bardziej orientuje się, iż nie ma nic poza przelotnym odczuciem tryumfu. Trwałego nie ma nic.
I tak jak buddysta w pewnym momencie orientuje się, że szukanie trwałości w czymś, co zależy od założeń, to zaś od innych założeń, tamto od jeszcze dalszych założeń itd. a trwałości rozpoznania sensu tu nie da się osiągnąć, tak też zorientowanie się, że to przejściowe uczucie dumy z pomyślenia sobie, że się jest jakimś "lepszym", tylko odwodziło jego umysł od znacznie wartościowszych celów, które mógłby osiągnąć.

Tu na sfinii nie spotkałem ani jednego zadeklarowania zwycięstwa w dyskusji, które byłbym mógł uczciwie uznać za coś rzeczywiście idei zwycięstwa bliskiego. Wszystkie były życzeniowymi deklaracjami, których zasadność widział dobrze sam deklarujący, ewentualnie czasem może przekonywał paru niesamodzielnie myślących, którzy pozory pewności wyrażane dobitnymi stwierdzeniami wzięli za dobrą monetę.

Ja uznaję dla siebie tylko jedną formę wartościowego tak naprawdę zwycięstwa - zwycięstwa nad swoimi błędami i słabościami, nie na drugim człowiekiem.

Michał Dyszyński

Wpadł mi pomysł na napisanie iluś tam postów pod nowym nickiem - np. nickiem: jestem_totalnym_przegrywem.
Po co to?...
Aby tym wszystkim, którzy walczą ze mną tu na sfinii heroicznie o to, aby udowodnić mi, że są lepsi, że ja się mylę, że oni wygrywają DAĆ JUŻ Z DEFINICJI OSIĄGNIĘCIE SWOJEGO CELU. Może wtedy ci dyskutanci po prostu...
... zaczęliby pisać, argumentować, wymieniać uwagi o samym przedmiocie dyskusji... :shock:

Michał Dyszyński

Nie mając nic do wygrania, nie ma się motywacji do sporów, dla których nie widać wyraźnego celu. Większość ludzi często angażujących się w spory czyni to dlatego, że mają potrzebę emocjonalnego samego spierania się. Tylko pretekstami do tego są kwestie, o które spory są toczone.

To może być trudne dla niektórych ludzi - aby przestać grawitować mentalnie do podkreślania swojej indywidualności, zdolności do wyrażania sprzeciwu i własnego zdania. Demonstrowanie owego "patrzcie! ja tu jestem! Respektujcie moją osobę!" w kontekście naprawdę twórczej, merytorycznej decyzji jest śmieceniem, jest zbędnym wtrętem. W dyskusji "na poziomie" przecież nikt nie neguje ani indywidualności, ani podmiotowości uczestników.
To, że respektowanie nas, uszanowanie naszej indywidualności miałoby być ciągle przypominane, potwierdzane jest cechą relacji między ludźmi, którzy nie są w stanie oderwać się od paradygmatu rywalizacji i poszukiwanie wyższego miejsca w hierarchii grupy. Ale tam, gdzie ludziom rzeczywiście chodzi o kwestie ideowe, nie ma potrzeby ciągłego podkreślania tego, co jest od dawna uznane, jasne, nie podlega wątpliwościom. W dyskusji na poziomie nikt nie potrzebuje walczyć o szacunek dla siebie!

Michał Dyszyński

Nie mając nic do wygrania w dyskusjach, można być akceptującym, wyrozumiałym, oddającym rację oponentowi. Części oponentów może to nawet drażnić... :shock:

Dla dyskutantów, którzy tak naprawdę głównie po to dyskutują, aby toczyć spór, a nie aby ustalać sensy i znaczenia przyznanie im racji przez oponenta jest irytującym pozbawianiem celu. W końcu chodzi raczej o to, aby gonić tego króliczka, a nie mieć go podanego na tacy...
Z kolei dla dyskutanta właśnie poszukującego owych sensów i znaczeń oddanie "wygranej" jest często oddaniem właściwie "nie wiadomo czego". Jeśli ktoś nie czuje w sobie wartości idei wygrywania w dyskusji, to może oddać ową wygraną bez najmniejszego dyskomfortu. Ale to z kolei komuś, kto tak bez dyskomfortu ze strony oddającego otrzymał "to, czego chciał" nie za bardzo taki układ smakuje...

Michał Dyszyński

Nie mając nic do wygrania człowiek się przekonuje, że nie bardzo pasuje mentalnie do typowych ludzkich dyskusji. Bo nie realizuje domyślnego ich celu. Staje się wyalienowany, samotny, niezrozumiały.
To jest koszt niezależności myślenia. Wg mnie warto jest ten koszt ponieść.

Semele

To chyba lepiej przegrać. Buddyzm się kłania.

Michał Dyszyński