ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W dyskusjach zwykle nie chcę wygrać. W życiu też (z wyjątkami, typu rozgrywki sportowe) zazwyczaj moją motywacją nie jest wygrywanie z kimkolwiek. Jakieś 40 lat temu tego nie rozumiałem. Oczywiste dla mnie było to, że "się wygrywa", nawet czasem moze, że żyjemy po to, aby wygrywać.
Ale dziś już rzadko moją motywacją jest wygrywanie - przynajmniej w sensie wygrywania z ludźmi. Akceptuję jednak wygrywanie w sensie osiągania celów wewnętrznych, albo zewnętrznych nierywalizacyjnych. Ale to już nie jest "to wygrywanie". Dlaczego nie chcę wygrywać?...
- Po pierwsze dlatego, że najczęściej nie widzę tu dodatkowych powodów. Wygrywanie jest najczęściej celem samym w sobie.
- Po drugie widzę, jak nastawienie na wygrywanie skrzywia moje spojrzenie na świat, sugerując mi błędne rozpoznania.
- Po trzecie nastawienie na wygrywanie oddziałuje na moje emocje w sposób, którego nie chcę rozwijać - wzmaga agresję, napastliwość, nieżyczliwe postawy. Jako chrześcijanin, nie akceptuję u siebie tych uczuć.
- Po czwarte widzę, że nastawienie na wygrywanie degraduje (efekt widzę i u siebie, i u innych ludzi) stosunki społeczne, alienuje człowieka z życzliwych stosunków społecznych. Choć...
zdaje sobie sprawę, że w pewnych środowiskach jest wręcz odwrotnie - tam właśnie wygrywanie się liczy. W tych środowiskach, jeśli ktoś nie chce wygrywać, to jest brany za luzera, za kogoś słabego, mało wartościowego. Więc oczywiście jest i tak, i ta.

A jeśli nie wygrywać, to co osiągać?
Najpierw chciałbym osiągnąć harmonię umysłu i emocji.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Nie chcę wygrywać w dyskusjach, wręcz odżegnuje się od intencji zwyciężania, bo uważam taką intencję za PASOŻYTNICZĄ w kontekście dociekania prawdy. Inaczej rzecz ujmując, jest to intencja "epistemicznie niehigieniczna". Jeśli sam myślałbym "jak tu wygrać?", zamiast "jak dociec istoty zagadnienia?", to naturalnie przekierowywałbym uwagę, kierunek myślowego natarcia z celu "sprawa" na cel "oponent, który ma odczuć swoją porażkę".
A ja nie mam takiej intencji, aby mój oponent odczuł swoją porażkę.
Właściwie to nawet nie mam intencji, aby w dyskusji w ogóle pojawił się jakikolwiek aspekt czyjejkolwiek porażki.
Nawet nie za bardzo mam ochotę tego mojego partnera w dyskusji pakować do roli oponenta - czasem się w niej znajdzie, ale uważam, że będzie to tymczasowo obsadzana rola, bo wystrzegam się przed zbyt łatwym pakowaniem swoich nastawień w konfrontacyjne układy.

Moja epistemiczna higiena nakazuje mi panowanie nad emocjami i intencjami. Wojowniczość ma być więc pod kontrolą. Nie zamierzam dać jej wychylać nosa w moich emocjach. Czasem mogę na chwilę mojej wojowniczości dać przemówić, ale za chwilę powiem jej: zamknij się, bo teraz pierwsze skrzypca zagra nastawienie ugodowe, pojednawcze.
Nie muszę zwyciężać. Mogę, ale nie muszę. Nie jestem niewolnikiem atawizmu rywalizacji i dominowania. To ja jestem nadzorcą moich emocji, a nie emocje i instynkty miałyby nadzorować moje myślenie.
Okazana, niekontrolowana rozumem wojowniczość jest w moich oczach słabością, formą upadku rozumu, a jednocześnie świadectwem ogólnego mentalnego nieuporządkowania i małości osobowości.