ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chcę tu opisać pewną refleksję, którą noszę w sobie od lat, a która jest niezwykle ważna dla mojego światopoglądu. Refleksja bierze się z pytania: gdybyś miał nieskończoną władzę nad jakąś tam społecznością świadomych istot, to jakie zasady funkcjonowania owej społeczności byś zaproponował?...
Przy okazji postawiłem sobie kilka ograniczeń dla realizacji owego zadania.
1. Szczęśliwość - istoty mają być szczęśliwe, spełnione, żadna nie powinna cierpieć, czuć się nieszczęśliwa
2. Istoty mają tak wolne, jak to tylko jest możliwe, oznacza to, że nie są zmuszane, ale podejmowane przez nie decyzje mają odzwierciedlać ich STAN ŚWIADOMOŚCI
3. Ingerencja z zewnątrz w owa społeczność powinna ograniczać się do minimum - społeczność sama powinna się zarządzać.
4. Istoty powinny mieć możliwość rozwoju.
Mówiąc inaczej, chciałem sobie wymyślić coś w rodzaju raju - tylko na poziomie koncepcyjnym. Może to utopia?
Od strony realizacji tego celu w warunkach znanego nam świata i znanych nam ludzi, to byłaby oczywiście utopia. Ale gdyby ten świat trochę ulepszyć, a ludzi jakoś do owej szczęśliwej społeczności wybrać (odrzucając te toksyczne, nie nadające się jednostki), to - mam nadzieję - mogłoby się udać.
Jakimi zasadami powinna się kierować owa społeczność?
- W mojej odpowiedzi będę odnosił się w dużym stopniu do aktualnej ludzkości, do tego jak ludzie funkcjonują - punktując, co jest przeciwne celowi, jaki sobie postawiłem

Zasada uczciwości/prawdy
Zasada uczciwości/prawdy wynika z tego, że istoty mają być wolne i świadome, zatem powinny podejmować decyzje samodzielnie w oparciu rzeczywiste przesłanki. Oznacza to jednocześnie, że nikt nikogo nie będzie oszukiwał, ale też...
... nie będzie mu słodził, udawał coś nieprawdziwego, bo ów osobnik jest za głupi, aby coś tam zrozumiał. Czyli nie będzie to tak jak z dziećmi, którym np. nie mówi się pełnej prawdy, bo to wywołać może jakieś zaburzenia świadomości, w sytuacji gdy prawda jest trudna do zaakceptowania. Ludzie "tego świata" lukrują sobie rozpoznania rzeczywistości, bo część faktów, okoliczności jest za trudna do zniesienia dla ich psychiki. Takiej słabości w moim idealnym świecie nie przewiduję. Albo...
... ewentualnie, jeśli jakaś jednostka czuje się słaba w jakimś zakresie, jeśli czuje że sobie ze zrozumieniem, czy zaakceptowaniem czegoś nie radzi, to SAMA WYSTĘPUJE O POMOC I OGRANICZENIE jej dostępu do prawdy. Inaczej mówiąc - powinno być oczywiste, że ceną za brak umiejętności zniesienia jakiejś (trudnej) prawdy jest DALEKO POSUNIĘTA POKORA, przyjęcie/uznanie przez tą osobę, że jej rozpoznania danej rzeczy są zwyczajnie niepełne, a więc że to ktoś inny będzie podejmował dezycje.
Aby zilustrować sytuację odwołam się do pewnych typowych obrazów z życia codziennego. Załóżmy, ze oto ktoś ma tę słabość, że nie jest w stanie znieść krytyki swoich poglądów, tego co przedstawia społeczności. Nie zamierzam w ramach zasad mojej idealnej społeczności takiej osoby "banować", ale...
... ale jednak będzie tu "coś za coś". Taka osoba MUSI ZAAKCEPTOWAĆ SWOJĄ SŁABOŚĆ JAKO SŁABOŚĆ. Spotka się przy tym z życzliwością, zrozumieniem, nikt jej nie potępi, ani nie wyśmieje, ale jednak...
jednak, będzie pewna konsekwencja, w postaci KONIECZNOŚCI UZNANIA PRZEZ TĘ OSOBĘ, ŻE NIE ONA BĘDZIE DECYDOWAĆ O WAŻNYCH DLA SPOŁECZNOŚCI SPRAWACH. Będzie jej postawiona sprawa następująco: nie potrafisz (jeszcze... liczymy, że kiedyś się wzmocnisz mentalnie) dzisiaj znieść krytyki, nie potrafisz uładzić się ze swoimi emocjami na tyle, aby widzieć rzeczy w oderwaniu od swojego ego, które nakazuje ci forsować swoje stanowisko, choć posiadasz jednak pewne braki mentalne. Więc jednak musisz się podporządkować tym, którzy umieją problemy społeczności i świata przenikać myślą swobodnie, bez unikania jakichś ważnych aspektów myśli.
Dlaczego tak ważne jest, aby ograniczyć możliwość decydowania osobom, które jakichś faktów, jakiejś wiedzy unikają?
- Ano dlatego, że w pomijanych przez nie aspektach może kryć się jakieś zagrożenie, może nawet wielkie, totalne zagrożenie dla całej społeczności. Dlatego zasada decydowania w owej (idealnej) społeczności jest taka, iż prymat ma ten, kto nie boi się krytyki, nie unika jej, a na postawione pytania jest w stanie odpowiadać sensownie, rzeczowo, z rozmysłem widzianym przez większość członków owej społeczności. Obowiązuje więc tu zasada właściwie w dużym stopniu odwrotna niż w przypadku ziemskich władców, gdzie rządy są sprawowane siłą, manipulacją, często jawnym oszustwem, zaś krytyka jest pomijana, pacyfikowana, zaś skutki nietrafionych decyzji spadają nie na tych, którzy decyzje podejmują, ale na niewinne ofiary.
Taka idealna społeczność wymaga jednak od swoich członków tej najbardziej podstawowej cechy mentalnej - POKORY. I to pokory nie jakoś udawanej, deklarowanej czczymi obietnicami, lecz wyrażającej się W OTWARTOŚCI NA TESTY ROZUMIENIA RZECZY I UMIEJĘTNOŚCI ZNAJDOWANIA ROZWIĄZAŃ PROBLEMÓW. Ktoś słaby pod tym względem musi jednak swoją słabość UZNAĆ. Słabość jest słabością - będzie zrozumiana, będzie zaakceptowana, jednak wszyscy będa mieli świadomość (życzliwą, ze zrozumieniem) iż dana osoba w kwestiach objętych swoją słabością będzie podporządkowana.

Na tym świecie to oczywiście nie przejdzie, bo tutaj rządzą prawa, że silniejszy i cwańszy władzę utrzymuje - wystarczy, ze jest dobrym manipulantem.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński