ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Spotkałem się z zarzutem, że w moich tekstach moralizuję, pouczam.
Mam zasadę, aby każdy nowy zarzut wobec siebie rozpatrzyć. Więc i ten zamierzam poddać swojemu krytycznemu oglądowi. Zasadą, którą sobie narzucam rozpatrywania zarzutów wobec jest POCZĄTKOWE ROZWAŻENIE W DUCHU SŁUSZNOŚCI owego zarzutu. Wiąże się to z tym, że domyślną reakcją emocjonalną w obliczu zarzutu jest po prostu owego zarzutu odrzucenie. Ja nie chcę być takim odrzucającym z góry, więc RYGOREM POSTULATU NADRZĘDNEGO wymuszam na sobie rozważenie tezy: Michale! Jesteś moralizatorem, którego ludzie mają już dość! Michale! Jakie właściwie masz tu motywy?... Chcesz pokazać, jaki to mądry jesteś? Chcesz poniżyć innych ludzi, że są głupsi od ciebie? A może w ogóle uważasz się za zbawcę świata, który ma prawo ogłaszać ludzkości swoje "jedynie słuszne" zasady?....
Taką sugestię próbuję rozważyć. Jak?
Najpierw dokonam osądu moich intuicji, bardziej emocjonalnych intencji. Czy chcę tak się promować, wywyższać i lansować na wielkiego mądralę (może wręcz proroka)?
- Myślę, że jakiejś wyrazistej intencji tego rodzaju nie mam. Czy coś skrytego we mnie tego nie chce?...
- Jeśli nawet coś takiego jest, to chyba się dość dobrze ukrywa, a przynajmniej jest dość wymieszane z tendencjami przeciwnymi, z pragnieniem, aby nie narzucać siebie ludziom, swoje twierdzenia raczej bezosobowo (aby nie urazić osobistą uwagą) formułować, czyli też dając każdemu zielone światło do osobistego rozstrzygnięcia, czy moja uwaga się do niego tyczy, czy też nie. Ale oczywiście nie mogę zagwarantować, że wszystkie aspekty mojej emocjonalności i myślenia są pozbawione powyższej wadliwości, związanej z potrzebą lansu na mądralę, który to ludziom truje dupę, jak to powinni być inni, niż teraz są.
Już patrząc bardziej świadomie na swoje teksty, to staram się w nich używać jak najmniej pejoratywnych określeń w stosunku do konkretnych ludzi. Staram się nie atakować. Choć zdarza mi się kontratakować, albo nie zgadzać z zarzutami wobec mnie. Wtedy piszę już bardziej personalnie.

W tym ocenianiu czyichś tekstów, szczególnie jeśli mają one ocenny charakter (nawet jeśl,i nie tyczą się konkretnych osób) jest jeden niuans, który łatwo jest przeoczyć: tylko całkowite odsunięcie się od ludzi i świata zabezpieczyłoby w pełni przed zarzutem o ingerowanie, narzucanie, manipulowanie.
Nawet niemowlę manipuluje swoimi rodzicami - manipuluje tym, że jest, domaga się karmienia, przytulenia, pobujania. Bywało, że próbowałem się usuwać jak najbardziej w cień, unikać kontaktu - właśnie po to, aby się jakoś wywinąć z zarzutu, że komuś swoją osobę narzucam, że coś od kogoś chcę, czym "manipuluję". Ale jest naturalna granica takiej ucieczki przed byciem manipulantem - tą granicą jest fakt, że większość ludzi widząc takiego co się stale usuwa, zaczyna to postrzegać jako depresję, a potem chce pomóc. Więc wtedy ludzie sami przychodzą do takiego wycofującego się człowieka, próbując go zaktywizować, mówiąc mu, aby "wyszedł do ludzi", aby "był normalny, jak wszyscy". Nie da się coś powiedzieć do ludzi, aby jednocześnie nie narazić się na zarzut manipulowania, wywierania wpływu, nawet presji, bo każde wyrażenie czegoś jest już samo w sobie zwróceniem uwagi na to coś, co zmienia stan komunikacji i relacji między ludźmi. Ten niuans, ta właściwość praktycznie każdego rodzaju komunikacji, nawet samego faktu bycia kimś, kto w ogóle jest postrzegany przez pozostałych ludzi, powoduje iż przy pewnym poziomie chęci zarzucania komuś, iż jest on inwazyjny, że coś narzuca, nie ma już jak się bronić. Chyba tylko pozostaje palnąć sobie w głowę z myślą: to jak już zupełnie mnie nie będzie, to wtedy nikt nie będzie miał do mnie pretensji, że jestem tu, a nie tam, że mówię to, a nie tamto, albo że milczę, choć powinienem "coś powiedzieć". Ale nawet jakby ktoś popełnił samobójstwo, aby tylko jakoś nie podpaść pod zarzut bycia inwazyjnym, to i tak jakaś część ludzi, będzie mu to pamiętała do końca życia i wyrzucała już zmarłemu - jak to on swoim samobójstwem wzbudził w kimś poczucie winy, jak to zadecydował wbrew czyjejś woli, czym "zapewne chciał zrobić przykrość i manipulował". Niuans ostatecznie jest taki, że nie da się całkowicie wyzwolić z jakiejś postaci zasadności zarzutu o manipulowanie ludźmi, skoro się już w ogóle na tym świecie zaistniało, a także jakiemukolwiek człowiekowi się ujawniło. I to jest drugi biegun rozważań na temat, czy MD piszący różne teksty o powinnościach, świadomościach i myśleniu nie jest namolny, nie ingeruje w ludzkie przekonania, lansując się przy tym na "nie wiadomo jakiego mądralę".

Co najbardziej czuję - już tak w sobie, wewnętrznie - jako motyw tego mojego (trzeba przyznać, ze dość masywnego) pisania o etyce, rozumowaniu, świadomości, powinnościach i błędach, czy ogólnie o czym tam jeszcze?...
- Patrząc w swoje emocje najbardziej widzę tam motyw: po prostu STAWIANIA SOBIE PYTAŃ I POSZUKIWANIA NA NIE ODPOWIEDZI. Czyli piszę tylko trochę do ludzi, piszę też w dużym stopniu (czasem głównie) DO SIEBIE.

Po co piszę do siebie?
- Aby w ogóle wyłonić problem.
- Aby ułożyć sobie myśli w głowie.
- Aby - jeśliby ktoś mi odpowiedział - zapoznać się z alternatywną wizją sprawy.

Czasem stawiam pewne oceny twardo. Ale stawiam jest tak nie po to, aby stwarzać napięcie emocjonalne w kimś, lecz stawiam je tak NAJPIERW WOBEC SAMEGO SIEBIE. Jestem po prostu wobec siebie krytyczny.
A dlaczego jestem krytyczny wobec siebie?
- Nie wiem, czy nie pierwszym, najgłówniejszym powodem jest to, że odczuwam jakiś rodzaj cierpienia związany ze sprzecznością tendencji we mnie.
Chciałbym (nieraz, nie zawsze, bo jakąś część chceń już w sobie uporządkowałem) coś, a jednocześnie chciałbym czegoś odwrotnego. Zdaję sobie sprawę, że mając tego rodzaju konfigurację pragnień, nigdy nie będę szczęśliwy. Więc PRÓBUJĘ WYŁONIĆ Z NIEKONKRETNYCH INTUICJI ową istotę problemu. Wierzę, że jak tę istotę wyłonię, to wtedy przyglądając się temu co i jak działa w tych moich pragnieniach, będę w stanie dogadać się ze sobą na tyle, że rozstrzygnę owe wewnętrzne spory moich pragnień.

I to to chyba jest głównym motywem mojego masywnego pisania o myśleniu, odczuwaniu, relacjach z ludźmi i światem. Przybiera to postać, którą ktoś może uznać za moralizowanie. Ale nie mam takiej intencji (a przynajmniej nie mam jej jako głównej). Chcę się dogadać sam ze sobą, ze swoimi potrzebami i pragnieniami. Chcę się uporać z własnym cierpieniem, a może - jeśliby moje remedium na cierpienie okazało się jako tako uniwersalne - pomóc też tym, którzy cierpią w sposób podobny do mojego.

Michał Dyszyński

Wiem, że dla wielu jestem po prostu męczący. Ludzie nie bardzo nawet będą potrafili powiedzieć CO ich męczy w moim pisaniu. Więc ja sam podpowiem co w moich tekstach najczęściej męczy:
- męczące jest szczególnie pewne oderwanie się od typowych emocjonalnych reakcji i nawiązań do emocji w dyskusji. Ludzie instynktownie oczekują, iż ich emocje w rozmowie jakoś się wypełnią, że zostaną one poruszone. Tymczasem najczęściej moje teksty są od emocji zdystansowane
- męczące jest to, że łamię wiele tabu, a w szczególności pisze o niekomfortowych cechach naszej ludzkiej świadomości. Dla osób, która bardzo pragną przed sobą owe okryte tabu cechy ukryć, ciężko jest, męcząco, niemiło o tym czytać.
- męczące jest, że tak drobiazgowo wiele rzeczy tłumaczę
- męczące jest moje dopominanie się od ludzi, aby jednak wyszli poza pierwsze, najbardziej pochłaniające emocje i skupili się na warstwie intelektualnej.
- męczące jest też i to, że często piszę o zagadnieniach trudnych, do których wielu Czytelników nie dotarło w swoich refleksjach, więc jest to dla nich nowe, często brzmiące dziwnie.

Michał Dyszyński

Właściwie to chyba powinienem zostać uznany za nienaturalnego dyskutanta. Należałoby ostrzegać przed dyskusją ze mną, jako przed czymś mało komfortowym, dziwnym, niezgodnym z wieloma intuicjami związanymi z kontaktami personalnymi. Może powinienem nawet zmienić podpis pod swoimi postami na z grubsza podobny do: kto z Michałem dyskutuje, ten robi to na własną odpowiedzialność...

Głównym powodem dziwności dyskusji ze mną jest to, że bardzo silnie separuję się od czegoś, co dla większości jest (co prawda niepisanym, ale jednak) podstawowym celem dyskusji. Chodzi mi o rodzaj rywalizacji, promowania siebie, zdobywania sojuszników i sympatii. Ja w ogóle w życiu oczyszczam swoje myślenie z takich aspektów, a w dyskusjach to wychodzi. Myślę i dyskutuję tak, aby poza przedmiot dyskusji wypadły
pytania typu:
- czy mnie lubią, czy nie? - niechby stało się to nieważne
- czyś ty z naszych, czy z obcych? - z żadnych z tych mam nie być
- czy jesteś autorytetem? - mam nie być żadnym autorytetem
- czy może jesteś godny podziwu i szacunku? - bzdurne jest wg mnie samo pytanie o to
- czy okażę się bardziej modny, stylowy? - idiotyczny cel.
- czy w dyskusji wygrywam, czy przegrywam z X-em? - przecież nawet nie zdefiniowano najczęściej, czym jest ta wygrana, więc to jest puste pytanie, pytanie bez szansy na sensowną odpowiedź.
Ale zdaję sobie sprawę, że dla bardzo wielu ludzi te pytania będą głównymi celami w dyskusji! To dla nich się dyskutuje!
Dlaczego nie chcę sobie wokół nich organizować myślenia i dyskutowania?...
- Bo uznałem je za jałowe, do niczego trwałego nie prowadzące, puste.

Semele

Generalnie za długie.

Wiec trudno mi ocenić.
Może jestem analfabetką 🙂🤔😉

lucek

Michał Dyszyński

Semele

Tak robię. Resztę z zastosowaniem szybkiego czytania.

Jednak pozdrawiam. Życzę zdrówka.

Michał Dyszyński

Semele

Tak masz rację. Ale daję Tobie sygnał, że się staram.

Hill

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Hill

Semele

Semele

lucek

jak dla mnie Hill, to sory, ale te "autorytety", to tylko naturalistyczne pierdol...

... czytałem, będzie kilka lat temu, jakąś pracę gościa zajmującego się lingwistyką... nie pamiętam już dokładnie, w której dowodzi, że założenie istnienia "prawdy absolutnej" (takim zdaje się pojęciem gość posługiwał, jest koniecznością, dla możliwości powstania języka - komunikacji ... i żadne "darwinistyczne" bajania nie pomogą ... więc Bóg (prawda absolutna) jest koniecznością komunikacyjną ... a cała otoczka religijna (to już od siebie dodaję) to kwestia interpretacji i wyobrażeń ... natomiast ludzkie myślenie, to też nie tylko logika, zwłaszcza, że logicznie można przetwarzać to co już potencjalnie wiadome, a to co nowe i tak musi spaść z "nieba"

Hill

lucek

bo cały czas reprezentują "światopogląd naukowy" :wink:

Hill

Michał Dyszyński

Hill

Michał jak chcesz to powiedz komuś z moderacji, żeby przeniósł nasze wpisy do innego tematu, bo w sumie teraz tak sobie pomyślałam, że to Twój blog z konkretnym tematem, a tu się dyskutanci wbili i każdy o czym innym mówi

Tu jest wszędzie taki luz w tematach i mieszanie różnych dyskusji, że ja to się już zapominam czy to forum czy blog :oops:

Michał Dyszyński

zefciu/konto zamknięte

Jeśli mam szukać prostej, dwuwyrazowej krytyki Twojej twórczości, to nie będzie to „nadęte moralizatorstwo”, tylko „banalne wodolejstwo”. Nadętość można wybaczyć. Moralizatorstwo jakoś też. Ale większość Twoich postów to jest lanie wody o oczywistych sprawach. Potrafisz napisać wypracowanie na 20 akapitów, w którym jedyną myślą jest „w dyskusji należy stosować argumenty merytoryczne, a nie erystykę”. No kurwa, co Ty nie powiesz. A ja myślałem, że stosowanie erystyki jest właśnie godne, sprawiedliwe, słuszne i zbawienne.

Inna jeszcze sprawa — jak uda się w tych hektolitrach wody znaleźć jakąś myśl, z którą można podjąć polemikę i tę polemikę ktoś podejmie, to Ty nieodmiennie spierdalasz przed dyskusją. Natomiast sam ze sobą lubisz dyskutować namiętnie — np. w wątku o „metalogice”, gdzie próbujesz zrobić z logiki naukę empiryczną.

Semele