ŚFiNiA

Semele

No... czasem mnie ponosi.

Ale to bardziej Twoje forum niż moje. Więc nie musisz się przejmować.

Michał Dyszyński

Dorzucę do tego wątku zarzut sformułowany w innym wątku wobec mnie:

Michał Dyszyński

Z częścią dyskutantów nadaję na zupełnie innych falach, kompletnie mijamy się w zakresie celów dyskutowania, rozumowania. Prawdopodobną tego przyczyna jest to, JAK PRZEBIEGAŁ MÓJ INTELEKTUALNY ROZWÓJ, a na koniec co powstało jako efekt tego rozwoju.

Niezrozumiałym dla bardzo wielu ludzi paradygmatem mojego myślenia (i dyskutowania) jest DĄŻENIE DO ODSEPAROWANIA OD SIEBIE ASPEKTÓW PERSONALNYCH I MERYTORYCZNYCH.
Postawienie sprawy wygląda następująco:
1. Uznałem (wniosek z wielu obserwacji mojej psychiki, moich reakcji, ale też i tego, co wobec mnie zaprezentowali ludzie), iż w bazowej postaci rozpoznania rzeczywistości, każdemu miesza się aspekt personalny z merytorycznym. Te aspekty jednak mają bardzo odmienną "logikę", inne przypisane im naturalnie cele:
- aspekt merytoryczny skupiony jest na USUNIĘCIU WPŁYWU INDYWIDUALNEGO na rozumowanie, co jest związane z ABSTRAHOWANIEM od różnych tu i teraz, ambicji, pragnień osobistych, lęków, marzeń itp. itd. Aspekt merytoryczny "dzieli włos na czworo", jest z natury POWIĄZANY Z KRYTYCYZMEM I WĄTPIENIEM
- aspekt osobisty i emocjonalny - odwrotnie - skupia się na tym, co odczuwane bezpośrednio, POSZUKUJE AKCEPTACJI, związany jest wartościowaniem osoby, jest przeciwny wątpliwościom, posługuje się arbitralnością uznań, wynikającą z tego, iz jego naturą jest ODCZUWANIE. Odczuwanie jest zaś aktem pierwotnym, spontanicznym - danym "jakie jest".
Cele te, jeśli nie zostaną dobrze uporządkowane, będą nieustannie "wchodziły sobie w paradę".

Ponieważ dla mnie cel intelektualny jest ważny, to szukam metod, które pomogłyby mi odseparować aspekt intelektualny od emocjonalno - osobistego. Separowanie tych aspektów absolutnie nie oznacza wyparcia znaczenia jakiegokolwiek z nich.

Efektem mojego rozwoju, związanego z poszukiwaniem optymalnych ścieżek umysłu, separujących te aspekty jest zestaw postaw mentalnych, reakcji, sposobów traktowania spraw. W tym zestawie jest cała lista postaw, podejść, które traktuję jako błędy, nielogiczności, wadliwości. Oto niektóre z nich:
- ambicjonalne podejście i napastliwość personalna
- brak określania SKĄD BIORĘ dany wniosek (zbytnie zdanie się na intuicyjność osądów), brak umiejętności WSKAZANIA ZAŁOŻEŃ I PARADYGMATÓW w rozumowaniu.
- powoływanie się na autorytet/słuszność, w sytuacji gdy nie potrafię zdefiniować skutecznie tezy (gdy nie wiem, o co chodzi w sprawie, to stwierdzenie, iż coś jest jakieś i jest słuszne, staje się puste)
- niezdolność do wskazania przynajmniej kilku argumentów przeciw tezom, za którymi się opowiadam.
- brak zdolności wskazania zagrożeń argumentacyjnych dla moich tez (w krytyce własnych poglądów staram się być dużo bardziej zaawansowany niż najsilniejszy wobec tych poglądów przeciwnik).

Część z tych punktów można podsumować te punkty można paradygmatem myślenia: dociekając sensu rzeczy obowiązkiem myśliciela jest NIEUSTANNE POGŁĘBIANIE SPOJRZENIA na sprawę, nie poprzestawanie na żadnym opisie, uznanie paradygmatu NIESKOŃCZONEGO ROZWOJU KAŻDEJ IDEI.
Drugim paradygmatem tutaj byłoby:
Zagrożeniem fundamentalnym dla myśli jest akceptowanie bałaganu, związanego z niekontrolowanym pomieszaniem aspektów intuicyjno - emocjonalnych z intelektualnymi, które to ostatnie modelują zagadnienia definicjami i regułami, przenosząc odczucia w rzeczywistość symboliczną i abstrakcyjną. Niezbędne jest dopracowanie się tutaj porządku, separacji aspektów.

Michał Dyszyński

Myślę, że jestem niezrozumiały, wręcz irytujący dla dyskutantów, którzy kładą silny nacisk na POCZUCIE GRY EMOCJI z partnerem podczas dyskusji. Ja wiele emocji świadomie wygaszam, aby mi nie przesłaniały osądu spraw. Dlatego też przy okazji torpeduję (mniej lub bardziej uświadamiane) próby wciągnięcia mnie w emocjonalne prowokacje, próby nacisku poczuciem winy, zarzutami.
Jako podstawową w ocenie przyjmuję zasadę SYMETRII.
W ramach tej zasady znacząco podwyższam lub poniżam wartość, wiarygodność stwierdzeń jeśli np.
- ktoś stawia zarzuty, a umie/nie umie się wytłumaczyć, czy sam jest wolny od ich mocy krytycznej
- stawia zarzuty w ogóle dużo częściej, niż próbuje zrozumieć, co mu zakomunikowano, albo jednak wnika w sens kierowanych do niego uwag i zajmuje się tym sensem.
- traktuje własne deklaracje inaczej, niż przyjmuje je od innych (zwykle te własne są na lepszych zasadach, łagodniejsze wobec krytyki)
- ogólnie z zasady stosuje podwójne standardy, kontra poszukuje obiektywizmu i bezstronności
- lubi vs nie lubi atakować (także czasem silnie nadmiarowo chwalić) personalnie.

Ponieważ u mnie te klasyfikacje następują już niemal automatycznie, na granicy bezwiedności, to pewnie często będzie tak, że zignoruję czyjąś napastliwa personalnie do mnie wypowiedź, jako że tym pierwszym, spontanicznym jej odbiorem będzie "a to jakiś od strony intelektualnej śmieć, nadający się tylko do zignorowania". I ja mogę wręcz...
nie zauważać (!) wypowiedzi, którą ktoś inny wyprowadził, mniemając, iż będzie uznana za dotkliwą i ważką. Tymczasem ja, jak nie zarejestruję "merytorycznego wsadu" w czyjejś wypowiedzi, to niemal bezwiednie traktuję tę wypowiedź jako bełkot bez znaczenia. Wtedy nawet nie mam wobec tego emocji, nie czuję się zobowiązany odpowiadać, czy jakkolwiek reagować. Bo kto rozsądny by się babrał w śmieciach?...

Michał Dyszyński

Właściwie to chyba powinienem ostrzec potencjalnych czytelników moich tekstów przed lekturą ich. Moje teksty są bowiem bardzo silnie powiązane Z WYJĄTKOWO SILNĄ INTENCJĄ DEMASKOWANIA ZAKŁAMANIA I UKRYTYCH MECHANIZMÓW WYBORÓW, KLASYFIKOWANIA ZNACZEŃ.

Dziś wiem, że tak silna demaskatorska intencja może być dla części osób zwyczajnie nie do zaakceptowania, nawet nie do zniesienia. Większość ludzi tworzy sobie różne iluzje na temat tego, kim są, albo jaki jest świat. I czynią to nie bez powodu - czynią to dlatego, że ich psychika na danym etapie rozwoju ma problem z AKCEPTACJĄ UZNAŃ TRUDNYCH.

Tak jak małego dziecku nie powiemy brutalnie np. o śmierci mamy "twoja mama nie żyje, bo zmarła na nowotwór, a ty nigdy już jej nie zobaczysz, jak przychodzi do ciebie, nie porozmawiasz z nią", ale próbujemy zmiękczać taka traumatyczną prawdę o strasznej dla dziecka okoliczności, tak też ludzie dorośli mają jakiś zasób swoich uznań, którego nie potrafią udźwignąć mentalnie, szczególnie emocjonalnie.

Ja zaś mam (nie wiem, w jakim stopniu jest ona mało typowa, przesadzona w populacji) potrzebę zdemaskowania w sobie każdej mentalnej (szczególnie emocjonalnej) "protezy", czy iluzji, która produkuje mi podświadomość, emocje, niedoskonałe mechanizmy intelektualne. Mam jakiś (chyba wrodzony) głód prawdy rozumianej jako konieczność postrzegania rzeczywistości niezależnie od przemożnych pragnień, intencji, od życzenia, aby było tak, jak mi "coś we mnie", nie pytając się o zgodę świadomości, sugeruje.

Ja mam to silne. Chyba dużo silniejsze niż u większości ludzi. Gotów jestem wzgardzić każdą niemal moją emocją, pragnieniem, marzeniem, aby tylko jakoś czynić zarzut owemu wymogowi "prawdy". Zdaje sobie sprawę, iż jest to "prawda" w rozumieniu nie czegoś, co się ma gotowe, lecz jest to prawda - droga. Ja zadnych prawd oczywiście nie "posiadam", ja tylko probuję swoje życiowe ścieżki tak prowadzić, aby nie wprowadzać do postrzegania rzeczywistości intencji innych, niż możliwie maksymalnie bezstronny, zdystansowany, odseparowany od nadmiarowych intencji osąd.

W tym kontekście można by powiedzieć, że zamierzam NIE BRONIĆ SIĘ PRZED KRYTYKĄ W ŻADEN SPOSÓB. Uważam się za bezbronnego - stoję nagi wobec potencjalnych krytyk, wystawiony na ataki swoim "miękkim podbrzuszem". To nie oznacza, iż każdą krytykę przyjmuję, bo zanim cokolwiek przyjmuję, to zawsze staram się to rozważyć, osądzić po swojemu, ale ten osąd staram się utrzymywać jak najbliżej ścieżki uczciwości intelektualnej. To oznacza, iż NIE CHCĘ WPROWADZAĆ DO OSĄDÓW RZECZY INTENCJI OD STRONY EGO, ZE STRONY EMOCJONALNEJ, KTÓRA ŻĄDA WYWYŻSZANIA, albo innej postaci klasyfikacji niezgodnej z przeslankami, zaś wynikających z pragnienia, by coś się okazało jakieś.

Nie chcę, aby ktoś odebrał dalsze moje słowa jako przypisywanie sobie jakiejś mesjańskiej misji czy godności, ale widzę podobieństwo tej postawy celowej bezbronności wobec prawdy z dobrowolnym pójściem Jezusa na krzyż. Oczywiście jest tu też dodatkowa różnica - intencji - bo Jezus jest bezbronny i cierpi nie dla siebie, nie dla swojego rozwoju, lecz dla zbawienia ludzkości, ale jest podobieństwo w tym, że powstrzymuje się od obrony własnej osoby wobec agresji świata. I można się nawet dopatrywać w tej idei bezbronności czegoś głębszego - tego postawienia swojego życia najbardziej bezpośrednio w ogniu prawdy, która żywym ogniem wypala wszelką wadliwość.

I od razu chcę zastrzec, że nie twierdzę tutaj, iż taki udoskonalony, taki "wypalony ogniem" już teraz jestem. Nie, absolutnie! Jestem słaby i czuję się często przerażony tą moją bezbronnością. Choć jednocześnie...
... mam właśnie ten przeciwny motyw w sobie, właśnie ten, aby odrzucić wszelkie mechanizmy obronne i stanąć w ogniu zywej prawdy, poddając się WIELKIEMU TESTOWI: co ze mnie zostanie?...

To, że o tym wyżej myślę, nie oznacza, że jestem na taki test gotów. Tylko sobie o nim snuję takie małe refleksje. Choć...
... w jakiś sposób sprawę trochę "macam", właśnie przez to, że próbuję nieśmiało w moich strategiach mentalnych usuwać różne mechanizmy obronne ego. Przynajmniej te usuwam, które uda mi się dostrzec, a do tego, które mam moc usunąć. Taką ambicję posiadam. Ale też rozumiem, że dla osób, które żyją zanurzeni w intencji "bronić siebie", moje sterowanie na coś odwrotnego, moja programowa bezbronność moze wydawać się czymś absolutnie nie do przyjęcia, może nawet czymś strasznym, absurdalnym.