ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nacjonaliści bronią nieraz swojej ideologii wskazaniem, że skoro ich intencją jest miłość do narodu, to jest to uczucie pozytywne, związane z zaangażowaniem dla dobra bliskich ludzi. Gdyby nacjonalizm się kończył na uczuciu miłości, to sam bym był nacjonalistą. Problem w tym, że praktyka życiowa, doświadczenie kontaktu z nacjonalistycznymi grupami pokazuje coś zupełnie innego, niż to głosi ta najbardziej dla nacjonalizmu optymistyczna wizja.
Jakoś tak "dziwnie" się składa, że nacjonalizm nie jest najbardziej znany z postaw miłości, lecz z postaw WROGOŚCI wobec innych nacji. A jeśli nie jest to już pełna wrogość, to jest nieżyczliwość, podejrzliwość, doszukiwanie się złych intencji.
Nacjonaliści próbują sobie ustawiać swoich ideowych przeciwników, sugerując, iż ci drudzy są zwyczajnie bezideowi, niezaangażowani w społeczeństwo, że są sobkami, którzy interesownie i egoistycznie patrzą na świat. To domniemanie braku zaangażowania w życie społeczeństwa w jakiejś części przypadków oczywiście może mieć miejsce. Ale wcale nie trzeba być nacjonalistą (ani nawet patriotą), można być wręcz kosmopolitą, aby być po prostu życzliwym osobom z własnego narodu. Kochając ogólnie ludzkość, kocha się bowiem też i własnych ziomków, jest się dla nich życzliwym, pomocnym zaangażowanym.
Dlaczego właściwie dobre uczucia względem bliźnich miałyby być limitowane do własnego narodu?...
- Ja nie widzę to żadnej sensownej odpowiedzi na to pytanie. :nie: