ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Spotkałem się w moim życiu z przynajmniej kilkoma osobami, które mają szczególne "hobby" - polują, a potem starają się zabić radość u otaczających ich ludzi. Najczęściej też owi ludzie polują na oznaki indywidualności, spontaniczności, wolności u osób ze swojego otoczenia.
Takich zabójców radości łatwo można poznać po tym, że wciąż próbują komuś coś zanegować, obrzydzić, skrytykować. W ich oczach zawsze będziesz tym złym, wadliwym, robiącym wszystko nie tak, jak trzeba.
Zabójcy radości kochają rygor i obowiązki. Przy czym nie twierdzę oczywiście, że tylko oni obowiązkowość zalecają, bo obowiązkowość jest cnotą i tego ja też nie neguję. Jednak zabójcy radości mają do obowiązkowości stosunek szczególny, wykraczający poza logikę i sensowność owych obowiązków. Oni głoszą obowiązkowość taką najbardziej samą w sobie, nawet oderwaną od potrzeb, od wartościowych celów do zrealizowania, dla nich obowiązek "jest dobry" dlatego, że jest właśnie tym czymś, co przeciwstawia się spontaniczności, radości, poszukiwaniu sposobów na wyrażenie swojej wolności. Zabójca radości w innych ludziach będzie głosił potrzebę umordowania się w tym życiu na maksa, najlepiej życia bez nadziei, a wyłącznie po to, aby spełniać jakieś wymogi, które... powinny być jak najdalej od satysfakcji i spełnienia się emocjonalnego danej osoby.

Zabójcy radości pełnią rolę tyranów dla osób ze swojego otoczenia, choć wcale nie każdy z nich jest agresywny wprost. Są zabójcy radości, którzy nawet nie narzucają silnie swojej woli, ale za to nieustannie zrządzą. To właśnie najbardziej owa bezrefleksyjna, uparta zrzędliwość jest głównym atrybutem zabójcy radości.

Zabójca radości wciąż widzi wokół siebie te złe rzeczy, które koniecznie należałoby robić (albo odwrotnie - zaniechać) inaczej, niż zostały zrobione. A dodatkowo ktoś zawsze jest temu winny, kogoś należy napiętnować z tego tytułu. Zabójca radości nienawidzi u ludzi go otaczających różnych form wyrażania swoich pragnień, marzeń. Jak ktoś powie coś miłego, optymistycznego, to zabójca radości to skontruje, albo znajdując w tym jakąś wadę, albo wskazując coś w stylu "wy tu o tych radościach mówicie, a tam w Afryce dzieci głodują".

Michał Dyszyński

Spotkanie się w życiu z takim zabójcą radości może być z jednej strony przeżyciem traumatycznym, ale z drugiej też daje szansę na zainicjowanie ważnych przemyśleń. Dopiero po zanegowaniu radości powstaje powód, aby się nad nią zacząć zastanawiać. To co z nami jest automatycznie, bezwiednie najczęściej pozostanie nieuświadomione.

Zabójca radości, jeśli jest skuteczny, a do tego my będziemy od niego zależni, przez wiele lat często pozostaniemy pod jego wpływem, ma moc uczynić nasze życie szarym, smutnym, pozbawionym barwy, nadziei, nawet sensu. Jeśli ulegniemy tym sugestiom, tym zrzędzeniom, wybrzydzaniom na wszystko w nas, w naszych myślach i pragnieniach, to wylądujemy w życiu, którego po prostu nie chce się przeżywać, w którym właściwie tylko czeka się, aż się to niepotrzebne, emocjonalnie przykre doznawanie siebie i świata skończy. W tych warunkach ujawni się z mocą pytanie o sens życia, dlaczego w ogóle mielibyśmy przeżywać następną tego życia chwilę?
- Po to, aby dopełnić następnego obowiązku?...
- A potem, z kolejnym uczuciem przykrości, nowy obowiązek wypełnić?...
- a potem znowu jakiś kolejny obowiązek, jeszcze jedna szykana, jeszcze jeden wysilek, który się podejmuje wyłącznie z musu?...

Katolikus

Jaka postawa jest tą alternatywną do postawy "zabójcy radości" i jak myślisz, od czego to może zależeć, która postawa zwycięży w tym sensie, że przemieni tę drugą osobę tak, aby przyjęła postawę tej pierwszej? Innymi słowy, od czego to może zależeć, kto kogo wciągnie do swojego świata wartości i postaw?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ciekawe jest zastanowienie się nad tym, dlaczego niektórzy ludzie tak chętnie by komuś psuli jego radość, dlaczego wiele osób poluje na te okazje, aby komuś życie uczynić przykrzejszym?...
Chyba mamy tu zestaw czynników:
- Potrzeba zaznaczenia ważności swojej osoby, znaczenia
- Poczucie ogólne frustracji, niezadowolenia
- Niektóre kobiety "w tych trudnych dniach" miewają jakoś tak hormonalnie "humory", które powodują, że "wszystko im zaczyna przeszkadzać", mają ochotę na kimś się wyładować
- Różne inne, niż te z punktu wyżej przyczyny somatyczne, czasem związane z problemami hormonalnymi, nawet jelitowymi.
- Małe dzieci "są niegrzeczne", dokuczają, gdy chcą zwrócić na siebie uwagę. One też bywają takimi bez powodu zabójcami radości, spokoju.

Ogólnie jest to bardzo często jakaś próba zwrócenia na siebie uwagi, pokazania światu "ja też jestem ważny/a". Częściej takie zachowania chyba zdarzają się osobom emocjonalnie słabo się kontrolującym. Wtedy będą one przerzucały te różne humory na innych.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Znani mi zabójcy radości działają najczęściej dwoma kanałami niszczenia pozytywnych uczuć:
- niszczenie pozytywnej samooceny własnej
- blokowanie szans na satysfakcję z tytułu sprawczości, pożytecznego działania.

Zabójcy radości w typowym przypadku, czyli nie myśląc teraz o jakichś jawnych tyranach, twardych despotach, to NIEUSTANNE ZRZĘDY, których nic nigdy nie nie jest w stanie zadowolić, a które ciągle zgłaszają jakieś roszczenia, domagają się uwagi, którego to pragnienia jednak uwagi najczęściej nie da się zaspokoić, bo każda realizacja zostanie oceniona jako niewystarczająca, albo za krótko trwająca.
Zabójca radości zawsze znajdzie sobie jakiś powód, z tytułu którego jest źle. Czasem obarczają winą z tego tytułu bezpośrednio swoją ofiarę, ale często nawet wystarcza im masywne zrzędzenie na cały świat.

Semele

Podoba mi się określenie: zabójca radości.
Może zrobić taką odznakę i dawać niektórym. Ja mam dwie osoby w realu.
Zaprojektuję odznakę...

Michał Dyszyński