ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Macam to zagadnienie w różnych wątkach od lat, ale chyba brakowało wątku, który by stawiał sprawę najbardziej wprost i jasno. Więc to będzie ten wątek.

Myślę, że większość jako tako już świadomych siebie ludzi zgodzi się z tezą, iż emocje silnie wpływają na nasze myślenie. Łatwo jest dostrzec wpływ tych emocji na myślenie u innych osób. Dostrzeżenie tego samego u siebie dla wielu zdaje się być gigantycznym mentalnym problemem, związanym z dotknięciem ich bardzo czułego punktu - tworzonej i latami umacnianej iluzji o swojej wyższości nad resztą świata, ludzi. Efektem jest to, że w dyskusjach łatwo jest zetknąć się z czyimś oskarżeniem o to, że to my emocjonalnie myślimy, ulegamy jakimś życzeniowym sugestiom przy rozpatrywaniu argumentów, ale o wiele trudniej spotkać jest szczere przyznanie się do tego, iż ktoś sam dostrzegł u siebie taki błąd myślenia. Wręcz jest tak, iż jest to najbardziej wypierana przez dyskutantów sugestia - coś, czego się "broni jak niepodległości" - tej życzeniowej wizji swojej kompetencji i myślenia, iż rozumowanie jakie prowadzimy, jest absolutnie obiektywne, oparte wyłącznie o pełne i w stu procentach poprawne przesłanki.

Sam dawno temu już zauważyłem ów efekt niechęci do przyznania się do wpływu mojego myślenia na emocje. W pewnym momencie, w jakimś stopniu przekornie wobec tego zaobserwowanego, postanowiłem postawić na dokładnie przeciwną postawę. Postanowiłem sobie, że z góry zrezygnuję z uznania, iż mogę nie ulegać emocjom. Od tej pory pytaniem, które sobie stawiam, jest nie CZY ulegam wpływowi emocji na myślenie, ale W JAKICH PRZYPADKACH, w jakim ZAKRESIE i w jaki SPOSÓB ten wpływ się ujawnia!

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Zależność umysł - emocje można zilustrować porównaniem do gromady bardzo niesfornych przedszkolaków i pani przedszkolanki pośród nich. Emocje są niczym rozbrykane brzdące, które wciąż czegoś chcą, które są egocentryczne, krzycząc "mi, mi, mi...", którym wciąż trzeba dać to, dać tamto, które mają skłonność, aby się złościć, płakać, nawet bić po głowie zabawką kolegę, czy koleżankę obok. A pani przedszkolanka (umysł) próbuje ten cały harmider ogarnąć, próbuje poustawiać rozwrzeszczaną gromadę w pary, rozstrzygać konflikty o zabawkę, o to, że ktoś "się przezywa" itp. itd.