ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Konsekwencja jest słowem kluczem do epistemologii.
Postrzeganie samo jeszcze nie jest konsekwencją, ale już ROZPOZNANIE czegoś jest konsekwencją tego, że coś wcześniej poznaliśmy, coś zapamiętaliśmy, a teraz jest coś nowego, co nam tamto przypomina.
Stworzenie pojęcia na jakąś grupę rozpoznań, zjawisk jest konsekwencją tego, że dostrzegamy w czymś podobieństwo, regułę.
Wskazanie prawa w jakiejś klasie rozpoznań jest konsekwencją tego, iż coś rozpoznajemy jako trwale takie samo w różnych warunkach, choć mających jakiś wspólny rdzeń.
Nawet samo istnienie świadomości jest konsekwencją tego, że jesteśmy w stanie wspomnienia z wcześniejszych doznań i przemyśleń, zaaplikować do nowych - bieżących doznań i przemyśleń.
Brak konsekwencji to chaos - tak z definicji.

Konsekwencje bytu są przez świadomość nieustannie odkrywane.
To się składa z jednej strony na myślenie i działanie umysłu, a z drugiej po prostu tworzy ów umysł. Umysł nie dostrzegający konsekwencji nie jest umysłem. On by nic nie robił, czyli by nie działał, nie istniał w rzeczywistości, czyli by go nie było.
Jeśli mamy być, to będziemy jakoś tam konsekwentni.
Konsekwencje, odkrywane przez umysł, tworzą złożoną strukturę. Umysł postrzega i się samopostrzega przez tą swoją poznaną strukturę konsekwencji. Umysł także ją przebudowuje, dopasowuje do nowych doznań, szuka nowych konsekwencji, albo dodatkowo (też czyniąc to formą konsekwencji) te konsekwencje ustawia w nowe konfiguracje.
Chaos, przeciwny względem konsekwencji "żywioł" dostarcza funkcjonowaniu umysłu "paliwo". Chaos wymusza od umysłu stawianie się - opowiedzenie wobec problemu zachwiania dotychczasowej struktury rozumienia - konsekwencji. Bez owego paliwa, ostatecznie umysł by zgnuśniał, zapadł się, w końcu zanikł.
Ale nadmiar chaosu jest też toksyczny dla umysłu. Umysł bardzo skołowany tym, że nie jest w stanie konsekwencji w żaden sposób chwytać, traci energię do funkcjonowania.

Michał Dyszyński

Teza MD: brak zdolności do rozważenia konsekwencji swoich wyborów, jest matką większości błędów rozumowania
Z kolei od drugiej strony patrząc samo poprawne rozumowanie można by zdefiniować w oparciu o zasadę konsekwencji:
Poprawne rozumowanie jest zdolnością umysłu do wyszukiwania i stosowania praw, reguł, konsekwencji w odbiorze świata i samego siebie.
Brak konsekwencji - z definicji - jest chaosem, nie wskazywaniem niczego, nie wyróżnieniem niczego.

Większość sporów jakie się toczy, to spory o konsekwencje jakichś stwierdzeń, wyborów, czyli o zakres obowiązywania jakiejś zasady, definicji, o to jak poprowadzimy (może nie poprowadzimy) konsekwencję dla czegoś, co twierdzimy. Przykładowo ów spór o koncept wiary pomiędzy ateistami i teistami jest sporem w dużym stopniu definicyjnym, o konsekwencje uznawania czegoś na zasadzie "wierzę w to i to jest poprawne".
Przeciwnicy pojęcia wiary powiedzą, iż jest to niepoprawne, bo takie podejście jest nieuzasadnione, z niczego nie wynika.
Zwolennicy pojęcia wiary z kolei mogą na to odpowiedzieć, iż uzasadnienie dla tego, w co wierzymy jest, tylko zawiera się w obszarach, których nie sposób jest przedyskutować (np. jest w obszarze subiektywnym, albo niezdefiniowanym poprawnie pojęciowo).

Przeciwnik koncepcji wiary zatem zarzuca zwolennikowi (szczególnie gdy chodzi o wiarę religijną) niekonsekwencję rodzaju: wierzysz w coś, robiąc wyjątek tego rodzaju, iż w innych przypadkach domagasz się mocniejszych potwierdzeń dla przyjęcia tezy, a tutaj wystarczy ci np. tylko jakaś stara księga o mocno poetyckich, symbolicznych sformułowaniach, aby jej treścią całkowicie przemeblować sobie życie. Tu brak ci konsekwencji, bo przecież w normalnych przypadkach z tak słabych przesłanek nie czyniłbyś tak mocnych tez.
Na to zwolennik koncepcji wiary może zarzucić przeciwnikowi innego rodzaju niekonsekwencję - że na co dzień przyjmuje dziesiątki, czy setki informacji tylko na wiarę i jakoś mu to nie przeszkadza, a tylko w kwestii wiary religijnej tutaj nagle robi się wielki problem. Poza tym rygorystyczne upieranie się przy dowodach, bardzo silnych przesłankach ma sens dopiero wtedy, gdy ISTNIEJE W OGÓLE LOGICZNA SZANSA na owych przesłanek sformułowanie. Tam gdzie nie ma jeszcze modelu, ani nawet jego pierwocin, gdzie są tylko luźne intuicje, na dowód nie ma co liczyć z tego prostego powodu, iż nie ma czym go wykonać.

Michał Dyszyński

W tym kontekście popełnił mi się w innym wątku następujący tekst: