ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Znaczna część dyskusji ma następujący schemat:
Dyskutant A: teza X jest słuszna.
Dyskutant B: teza X jest niesłuszna, bo słuszna jest teza Y.
Dyskutant A: Nieprawda, jednak teza X jest słuszna!
Dyskutant B: Zupełnie się z tobą nie zgadzam! Słuszna jest teza Y
Dyskutant A: Ale wszystko przemawia za tym, że to teza X jest słuszna! Kto się z tym nie zgadza, ten jest głupcem.
Dyskutant B: Mylisz się! Słuszna jest teza Y, a głupcem jest właśnie ten, kto tego nie widzi!
Dyskutant A: To ty jesteś głupcem!
Dyskutant B: A właśnie, że to ty jesteś głupcem!
Dyskutant A: Jesteś debil i palant, ty B! Nie należysz do NASZYCH!
Dyskutant B: A ty jesteś kompletnie po... any!
...
I tak można właściwie w nieskończoność.

Michał Dyszyński

Co zrobić z dyskutantem, którego zasadniczym przekazem jest: JA SIĘ UPIERAM PRZY SWOIM! ?
Jeśli tezy są tylko pretekstem do pokazywania "ale ja mam wielkie dyskutanckie jaja, nikt mi nie podskoczy", to osoby o intelektualnym zacięciu i dystansie wobec walki ego powinny spuścić takowego na bambus. Bo szkoda czasu na taką pozorancką dyskusję, w której nie ma woli rozważań o tezach, tylko tak naprawdę chodzi u ustalenie kolejności dziobania, o to Kto? - kogo?.
Choć...
Jeśli co jakiś czas dyskutant bardzo potrzebujący swoje ego podłechtać, byłby w stanie zająć się samą sprawą - tematem dyskusji, to można by próbować nawiązać z nim kontakt. Ale tylko wtedy, jeśli wtręty emocjonalno - ambicjonalne gość jest w stanie utrzymywać w ryzach, bo jeśli mu się ten aspekt wymyka, to dyskusja dla kogoś, kto chciałby coś ustalać merytorycznie będzie oferowała jedynie frustrację.

Michał Dyszyński

Ja od jakiegoś czasu mam prostą raczej strategię, wobec dyskutantów, którym dyskusja redukuje się do celu "udowodnię światu, że umiem się uprzeć przy swoim bez względu na wszystko inne" (można by tu sformułować nazwy: "dyskutant uparty programowo", "bądź dyskutant mający okazanie uporu jako główny cel") - zostawiam ich z tym ich uporem. Nie zamierzam się spierać, bo w większości przypadków to tylko podsyca w takich ludziach ich waleczną wolę uporu dla samego okazywania owego uporu. Wręcz gotów jestem uznać tę waleczność, wezmę ją za dobrą monetę, a potem ogłoszę coś w stylu: Jesteś najbardziej upartym z dyskutantów, jakich ostatnio miałem okazję poznać! Mogę ci pogratulować wybitnej w tym zakresie zdolności i siły woli. Ale... wybacz, że już sobie nie podyskutujemy, bo jesteś właśnie dzięki temu, co tu okazałeś, dla mnie jawisz się jako beton, z którym zwyczajnie "nie ma dyskusji" (w tym sensie sugerującym jakąś formę intelektualnej gry, czy wymiany myśli). To bowiem, co jest Twoją mocą w sensie udowadniania absolutnej nieustępliwości, okazuje się słabością i bezużytecznością, w kontekście partnerstwa intelektów, które wspólnie dopracowują się lepszych spojrzeń na rzeczywistość i rozumienie umysłu.
Ponieważ ja dyskutuję z celem wymiany intelektualnej, która ma służyć rozwojowi myślenia i oceniania świata, a ciebie najwyraźniej ten cel nie obchodzi, albo jest wyraźnie na bardzo odległym miejscu w porównaniu z ambicją okazywania się bardziej nieustępliwym w promowaniu swojego pierwotnego stanowiska, to zwyczajnie tutaj powinniśmy uznać odmienność swoich celów w dyskusji i rozstać się, aby uniknąć wzajemnych frustracji. Bo frustrować będzie obie strony, gdy będą one dostrzegały, jak bardzo mijają się one w logice swojej argumentacji. Jeśli każda ze stron gra w zupełnie inną grę, gdy każdy ma swoje reguły, odmienne od reguł oponenta, to szkoda czasu na takie zawracanie sobie głowy.

Upartemu programowo dyskutantowi powiadam zatem: OSIĄGNĄŁEŚ SWÓJ CEL - przekonałeś mnie, że nic cię nie przekona!
Ja już nie wątpię, że programowy Twój upór jest niezłomny, nawet nie próbuję naruszać tej niezdobytej twierdzy...

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Typowy dla części dyskutantów jest tryb polemiczny, praktyka WALECZNOŚCI DYSKUSYJNEJ, którą niektórzy nawet prezentują w bardzo wysokim stopniu. Waleczność dyskusyjna będzie objawiała się głównie w tym, że co by nie stwierdził dyskutant, jego oponent to zapewne zaneguje, a do tego jeszcze przywali oskarżeniem o coś, czasem emocjonalną emfazą, albo i personalnym atakiem (tu piszę ogólnie, nie w kontekście ostatniej odpowiedzi). Dla niektórych ten aspekt waleczności, dawania odporu jest jakoś tam obowiązkowy - oni mają ogólnie trudność z trybem akceptacji czegokolwiek co pochodzi od oponenta.
Ja u siebie podobną postawę uznałbym za objaw mojej mentalnej słabości, miałbym ją za rodzaj głupoty. Oczywiście to, jak traktujemy nasze postawy dyskusyjne jest aspektem założonym, nie mam obiektywnego dowodu na to, że lepiej jest, gdy się panuje nad potrzebą negowania i napastliwości, a nawet, że lepiej jest utrzymywać swoje nastawienie blisko neutralności. Zdaję sobie sprawę, iż jest to u mnie kwestia OSOBISTEGO WYBORU, bazującego na WYZNAWANYCH WARTOŚCIACH. Dla mnie wartością, o którą chcę wewnętrznie zabiegać, pielęgnować ją jest pozostawanie blisko idei obiektywizmu, bezstronności osądów, a co za tym idzie unikania wszelkich fanatyzmów, panowania nad życzeniowym charakterem osądów. Do tego też dochodzi postulat samokrytycyzmu, gotowości do uznania swoich błędów.
Są ludzie przyjmujący przeciwne paradygmaty - dla nich wartością jest twarda obrona stanowiska, które dana osoba uznała za godne obrony bez względu na wszystko (co wg mnie będzie też oznaczało obrony BEZ WZGLĘDU NA POJAWIAJĄCE SIĘ W DYSKUSJI ARGUMENTY). Ja, gdy stwierdzam, że mam do czynienia z takim twardym obrońcą jakiegokolwiek stanowiska, ideologii po prostu akceptuję to jako fakt. Akceptacja czegoś jako po prostu faktu przynosi mi spokój mentalny - już wiem, że takiej osoby nie przekonam, a więc nawet nie próbuję. Uznaję jako okoliczność nieprzekraczalną, że mam do czynienia z osobą, która nie umie dyskutować inaczej, jak ogłaszając swoje manifesty, z którymi albo dyskusji w ogóle nie ma, albo dyskusja jest co najwyżej pozorowana, bo i tak tam chodzi o to, żeby mocniej stwierdzić swoje, a nie żeby uwzględniać w rozumowaniu wszystkie istotne aspekty. Wtedy dla mnie taki dyskutant jest też w pewnym stopniu skreślony jako zdolny do dociekania prawdy o rzeczywistości w metodologii, którą ja akceptuję. Inaczej mówiąc, traktuję takiego dyskutanta jako z założenia głoszącego raczej fałsze, manipulacje, tendencyjne przekonania niż prawdy.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

To skoro już poruszyłeś ten przeciekawy temat..

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Postrzegam upór stwierdzania jako formę intelektualnego eskapizmu, powiązaną z próbą sprowadzenia niewygodnego mentalnie stanu dyskusji na płaszczyznę najprymitywniejszej postaci starcia - bazującego jedynie na emocji nacisku, przemocy.
Kto nie ma argumentów rozumowych, próbuje się ratować komunikatem: jestem od ciebie bardziej uparty, będę upierdliwy, będę przykry, będę cię nieakceptował i w kółko domagał się swego. Tak jakby powtarzanie w kółko czegoś fałszywego, miało uczynić z tego prawdę...
Ale chyba też trzeba zauważyć, że na pewien typ osobowości taka strategia działa. Jaki to jest typ osobowości, który posłusznie reaguje na upór i nacisk emocjonalny?
- Taka strategia działa na osobowości, które same bazują w rozpoznaniach na odczytach emocjonalnych, a nie na intelekcie, który dystansuje się od nacisków, gniewów, pogrywania akceptacją. Intelekt stawia sprawy na zasadzie: albo masz argumenty, albo kończymy rozmowę, bo rozklejanie się, gniewy, płacze, ani groźby nic tu nie wskórają. Jeśli jednak osobowość jest w pierwszym rzędzie wrażliwa na to, czy zostanie zaakceptowana, czy ją lubią, czy przyjmą do swoich, to można z nią tym pogrywać. I ona sama tym pogrywa, bo ten rodzaj gry najlepiej rozumie.

Michał Dyszyński

Warto zauważyć, że jeśli nadrzędnym kryterium uznania tez jest po prostu upór w stwierdzaniu czegoś, to takie kryterium ZRÓWNUJE praktycznie wszystkie stwierdzenia i tłumaczenia, czyli NIE RÓŻNICUJE STWIERDZEŃ UZASADNIONYCH OD TOTALNEJ BZDURY.

A tymczasem chyba jest niemało dyskutantów, którzy zdają się wierzyć, iż upór w stwierdzaniu, mantrowaniu swoich tez jest jak najbardziej zasadnym narzędziem wykazywania słuszności. A przecież można się uprzeć także przy głoszeniu, że 2+2=5, że na wierzbie rosną banany, a wieżę Eiffla wyrzeźbiono z sera gouda. Wszystko, dowolną tezę można obrać jako cel uporu w stwierdzaniu, że "to na pewno tak jest".