ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nie wiem, czy ktoś już kiedyś taką hipotezę sformułował, ale mi ona od jakiegoś już czasu kołacze się po głowie. Jest odjechana na maksa, choć dla mnie jest w niej potencjał sensu i wiarygodności. Ukułem dla tej hipotezy nazwę: hipoteza o niezbywalnej kreatywności dla rzeczywistości

Treść hipotezy o niezbywalnej kreatywności dla rzeczywistości można sformułować na różne sposoby. Podam kilka alternatyw:
1. Rzeczywistość, która nie ulega stałemu rozwojowi, postępowi związanemu z jej odbiorem przez istoty świadome ulega kolapsowi i degradacji.

2. Rzeczywistość w ogóle nie obserwowana zanika. Z kolei rzeczywistość obserwowana w sposób silnie schematyczny, powtarzalny ma tendencję do zanikania w swoich głębszych aspektach.

3. Rozwój zdolności do obrazowania odbiorów rzeczywistosci w umysłach istot świadomych jest niezbędny dla samego istnienia rzeczywistości.

4. Każda istota świadoma, która swój odbiór rzeczywistości dokonuje z pewną minimalną dozą wolności dodatkowo współtworzy tę rzeczywistość.

5. Rzeczywistość do swojego istnienia domaga się niezbywalnie aspektu wolności, który jest zapewniany przez obserwację jej przez istoty świadome i wolne, który stanowi rodzaj "tła i kleju" dla tych aspektów rzeczywistości, jakie się wyłaniają.

Hipoteza powyższa jest jakimś rozwinięciem idei głoszonych przez Berkeleya, albo i wuja, rozszerzając je jednak o aspekt NIEZBĘDNOŚCI ROZWOJU w zakresie odbioru rzeczywistości. Zrównuje ona w pewien sposób poznanie z istnieniem, ale poznanie wyłącznie w formie twórczej, rozwojowej.