ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Znowu zostałem oskarżony o to, że się "lansuję". Teraz sobie pomyślałem, że właściwie to W PEWNYM SENSIE SŁOWA "lansować", może jest w tym racja... :think:

Niech więc nawet będzie, że się "lansuję". I nawet mogę napisać, na kogo się tu lansuję. Oto lansuję się na osobę, która:
- gotowa jest przyznawać się do swoich błędów, w czym traktuje się jako LEPSZA (przynajmniej pod tym względem) od tych, których nie stać na to, którzy muszą ukrywać przed sobą i ludźmi swoje słabości.
- która poszukuje spójności w rozumowaniach, a do tego jawnie to poszukiwanie deklaruje
- która uważa się za pogodzoną ze sobą na licznych obszarach osobowości (na innych wciąż w tym względzie nad sobą pracuję...), zatem niepotrzebującą się oszukiwać, że jest lepsza, niż to widać.
Jeśli ktoś takie deklaracje i postawy traktuje jako "lans", to ja nawet gotów jestem się z nim zgodzić. A jeśli ktoś powie, że o jakiś inny lans mu chodzi, to niech wyartykułuje to, o jak rozumianym "lansie" myśli. Może się z nim zgodzę, a może nie. Ale na pewno kwestię rozważę. Czym z resztą...
właśnie się tu "lansuję". Oto lansuję się tu nieskromnie jako ktoś, kto rozważa swoje słabości i braki na równi z tym, co zwykle traktuje się jako nobilitujące, pozytywne. I gotów jestem nawet bronić tego lansu, jako słusznej postawy.

Michał Dyszyński

Lansuję się na osobę, której nie przeszkadza też nazywanie jej "lansującą się". Gotów jestem zaakceptować ten - normalnie mało sympatyczny epitet określający działania osób. Lansuję się na tego, którego "nie tyka" większość normalnej krytyki - mogę nawet komuś przyznać rację w jego określaniu mnie, a dalej nie poniosę uszczerbku na swoim honorze (przynajmniej w moim własnym mniemaniu).
Lansuję się na tego, który się nie boi krytyki, bo uporządkował się mentalnie na tyle, iż nie ma go czym trafić, nie ma tych normalnie słabych punktów, jakie ludzie mają, bo...
... Skrywali przed sobą swoje słabości.
Nie twierdzę, że nie mam żadnych słabości, bo wciąż liczne słabości posiadam. Ale nie mam (prawie...) tych słabości, którymi można atakować kogoś, kto ukrywa przed sobą, jak bardzo mu zależy na opinii ludzi, jak bardzo pragnie być uznany za autorytet, uszanowany, podziwiany. Tymczasem ja tu niczego przed sobą nie ukrywam - mam zagadnienie wywyższania się nad innymi rozpracowane w swoich emocjach, jestem pogodzony w emocjach i intelekcie z tym, że łaska ludzkiej akceptacji i tak na pstrym koniu jeździ, więc musiałem opracować sobie mechanizmy, które blokują moje od uzależnienie. Nie oznacza to, że zupełnie mi na uznaniu nie zależy, lecz raczej to, iż przyjmuję czyjąś akceptację jako dar, o który nie tyle się zabiega, co który dostaje się niejako osobno, przy okazji, ale się nań nie liczy, nie pokłada w tym nadziei, a już na pewno nie ma wielkiego sensu kupczyć uczciwością swoich rozpoznań i deklaracji, aby owej akceptacji dostać więcej.
Tak więc "lansuję" się na tego, którego stać jest na szczerość przyznania się do moich słabości. Czy ten lans jest poniżający mnie?...
- To zależy, co kto uznaje za poniżenie.
Ja, ponieważ w tym układzie mam dokładnie to, czego chciałem, wewnątrz moich emocji nie czuję się poniżony. A jeśli ktoś mnie za poniżonego uznaje?...
- To nie mój problem. Niech tam sobie tak uznaje. Mi właściwie nic do tego...
:nie:

Lansuję się na osobę, której określenie "lansujesz się" nie przeszkadza także i z tego powodu, że ODDZIELAM WARSTWĘ EMOCJONALNĄ, ZWIĄZANĄ Z GRĄ O WYWYŻSZENIE PERSONALNE OD WARSTWY LOGICZNEJ WYPOWIEDZI.
Ponieważ "lansowanie się" w warstwie logicznej jest po prostu określeniem sytuacji, w której ktoś przyjmuje określoną postawę wobec ludzi, licząc przy tym na jakiś tam odbiór tego przez otoczenie, to ja nawet gotów jestem w ramach tej definicji uznać za zasadne takie określenie mojej postawy. Wszak rzeczywiście liczę na jakiś odbiór mnie przez ludzi, zważam na to, co zapewne ludzie sobie pomyślą, jeśli przeczytają moje teksty. A więc "lansuję się" - definicja jest spełniona.
A warstwa walki o poniżenie oponenta, warstwa emocji, czy ją lekceważę w tej układance?...
Przecież ktoś, kto określa mnie "lansującym się" zapewne liczy na to, iż odczuję to jako wytknięcie mi słabości, niskich intencji. Tyle że ja wiem, jakie intencje mam, czyli od środka to mnie "nie rusza". Mój odbiór emocjonalny tego przytyku jest zatem bliski neutralności. Czemu daję wyraz przyznając się jawnie: tak, lansuję się!

Michał Dyszyński