ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Prawdziwa moc (ducha) jest czymś znacząco innym, niż to co sobie zazwyczaj wyobrażają ludzie. Większość ludzi jako moc traktuje umiejętność dowolnego, wręcz kapryśnego kształtowania rzeczywistości zewnętrznej, przy jednoczesnym niespecjalnym zwróceniu uwagi, czasem wręcz pominięciu aspektu tego co wewnątrz. W tym rozumieniu silny jest ten, który realizuje swoje zachcianki, nie przejmując się czy to prowadzi do takich, czy innych skutków ubocznych, albo czy to jest głębiej zsynchronizowane z duchowością osoby wykazującej ową moc. Taką mocą mocni są tyrani, którzy wymuszają na innych pochlebstwa, puste pochwały, gromadzą objawy szacunku dla swojej osoby, jednak nie są w stanie wskazać związku tego co robią, z czymś, co rzeczywiście byłoby niepodważalnym sensem i celem ich jestestwa.
Zatem moc, której typowo pragną tacy ludzie to moc głupka - robić coś, czego się nie przemyślało, co się jakoś nagle pojawiła w głowie, w uczuciach - często chaotycznie, bez sensu. Sensowność działania zastępowana jest przez nieokreślony, narzucony ewolucyjnie wymóg rywalizacji, takie "bycie górą" - czymkolwiek nie miałoby to być. Moc głupka u władzy, dysponującego środkami może być łatwo wykorzystywana przez sprytne osoby znające naturę owego głupka. Sprytna żona, matka, kochanka, czy umiejętny pochlebca są w stanie skłonić tyrana do działania po myśli manipulującej osoby. Bo głupek tak naprawdę nie wie czego chce w głębszym, długofalowym sensie, on nie ma przemyślanego ani siebie, ani tego, do czego dąży, najczęściej więc walczy o jedno - żeby mu się nie sprzeciwiano, żeby zawsze mógł myśleć, że to on rządzi. Ta pogoń za likwidowaniem potencjalnego oporu jest podstawową wskazówką dla jego działania - tylko na taką motywację głupka stać, bo jest to motywacja zewnętrzna, a nie wykreowana przez niego samego. Głupek daje się więc nieść fali chaosu, genom, zewnętrznym tendencjom, sam będąc tylko pustym naczyniem, w którym owe zewnętrzne, obce wpływy jedynie się mieszają. Głupek więc ma jakąś moc, ale jest to moc do realizowania czegoś niezgodnego z samym sobą. Z resztą pojęcie "niezgodny ze sobą" należy tu traktować nie sensie aktywnie negatywnym, zaprzeczającym, ale bardziej biernym - czyli mówimy raczej o "braku zgodności", bo głupek jest nikim, jest pusty, więc trudny jest być niezgodnym z czymś, co nie istnieje. Bo nie ma obiektu, do którego owa zgodność miałaby się przyrównać.
W religii mamy koncept Szatana. Nie wchodząc teraz w dyskusję na ile osobowość z tym konceptem realnie istnieje, możemy powiedzieć, że Szatan jest uosobieniem swoistej kpiny z ludzkiego rozumu i woli.
Szatan to uosobienie zewnętrznej siły, która robi z człowiekiem co zechce, niepostrzeżenie dla tego ostatniego, a ostatecznie udowadniając mu za każdym razem, że robił tylko głupoty, szkodził sam sobie, bo BRAKOWAŁO MU MOCY PRAWDZIWEJ ŚWIADOMOŚCI, wiedzy o tym do czego naprawdę warto dążyć. Moc głupka jest tragedią owego głupka, jeśli kiedyś zostałby on skonfrontowany z koniecznością pokazania (najbardziej samemu sobie), że to co robił miało sens, że to było jakimś wyrazem osobowości, było w ogóle wyrazem czegokolwiek poza uległością wobec tego, co zewnętrzne. Głupek w takiej sytuacji ostatecznie zobaczy, że wszystko co robił, czym się szczycił, co - jak uważał było jego zasługą - w istocie nie nosiło żadnych znamion indywidualnej woli, żadnych śladów zrozumienia co właściwie robi, po co mu to jest, czego tak naprawdę chciał. Głupek ostatecznie stwierdzi "byłem NIKIM!" - nie wniosłem niczego własnego do tej plątaniny trendów zewnętrznych, które w całości kierowały moim życiem i "decyzjami". Słowo "decyzje" jest wzięte w nawias, bo w istocie głupek nie był decydentem, tylko ogniwem pośrednim - nieświadomym wykonawcą zadanych z zewnątrz celów, planów, konstrukcji myślowych. Gdy głupek odkryje, że nie jest w stanie uznać niczego, z czym będzie w stanie w pełni szczerze, bez samooszukiwania identyfikować się jako "MOJE, z tym się identyfikuję"; gdy to głupek w końcu odkryje, będzie przerażony, będzie kompletnie poniżony, zdegradowany, zrzucony na dno godności i wartości. To poniżenie będzie tym większe, że zwykle głupek buduje obraz siebie ociekający pychą, przeświadczeniem o byciu kimś wspaniałym, niezwykłym, doskonałym - tymczasem okaże się, że on zawsze był tylko popychlem manipulujących nim wpływów zewnętrznych.

Jest też moc prawdziwa - moc oparta na głębokim ZROZUMIENIU SIEBIE I SWOICH ZWIĄZKÓW ZE ŚWIATEM. Ten kto posiadł ową prawdziwą moc nie przeczy samemu sobie, nie realizuje tych obcych planów, które nie są zgodne z jego wolą, z jego naturą, lecz działa w łączności z sobą. Ta moc jest więc mocą umysłu, który naprawdę wie, czego chce, który nie uległ chaosowi, nie dał się omamić manipulacjom przeciw niemu skierowanym. Taka moc najczęściej jest niezbyt widoczna na zewnątrz, a już najczęściej mniej niż moc głupka, bo większość dzieje się w środku - w umyśle, w zrozumiewaniu prawdziwych motywów działania, w uświadamianiu sobie prawdziwych, niepodważalnych celów, jakie sobie stawia świadoma istota. Ta moc może być nazwana MOCĄ ŚWIADOMOŚCI.
Moc świadomości buduje osobowość, udowadniając każdym czynem swoją wartość i celowość. Taka moc nie potrzebuje robić niczego na pokaz, bo to nie cudze uznanie decyduje o jej wartości, ale sama zgodność celów i działań z istotą osoby. Moc świadomości nie jest wyzywająca, nie musi konkurować (choć czasem może, jeśli byłby ku temu POWÓD), bo zwycięstwo w jakiejś kategorii jest zawsze tylko cząstkowym, drobnym sukcesem, nieporównywalnym do długofalowego celu, jakim jest integracja osobowości.
Moc świadomości, jest tą prawdziwą mocą, czyli zdolnością osoby do realizowania CELU, który się nie zdezaktualizuje, będzie trwały, bo nic w nim nie jest sprzeczne, nie musi być zastępowane przez lepszą wersję.

Dyskurs

To nie moc lecz siła, która jest skończona. Moc jest w nas lecz niewielu odczuwa jej istnienie z powodu umiłowania ja fałszywego/ego. Kiedy przez pracę nad sobą tworzymy w sobie spokój wewnętrzny będąc bezwarunkowo niezależnymi od naszych „wcieleń” - czyjeś dziecko, partner, rodzic, sąsiad, współpracownik, etc., stanu posiadania, edukacji, wykonywanej pracy, i co najważniejsze „dobrych” opinii innych. Moc to wewnętrzny „płomień”, który nigdy nie gaśnie obojętne co nam się przydarza w życiu.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Maluczcy i wielcy
Maluczcy ludzikowie tego świata
walczą o to, aby ich ładnie nazwano
aby mieć szykowną obwolutę
i gustowny image
O to maluczcy ludzikowie walczą
bo w istocie nie wierzą, że są KIMŚ
nie zdobyli tego przekonania
że bardziej od nazw, czy kupionego uznania
liczy się po prostu ich jestestwo

Wielcy na tym świecie
nie dbają zbytnio o to co przynosi chwałę w oczach ludzi
bo niby dlaczego to
czyjeś kapryśne mniemania
mniej, czy bardzie łaskawe aprobaty
albo i dezaprobaty
miałyby decydować o samopoczuciu
w porównaniu tym, kim owi wielcy RZECZYWIŚCIE SĄ?...

JanelleL.

maluczcy i wielcy...a"po środku, gówno po kotku"
komu to wiedzieć kto i kim?

Mieszkał kiedyś, całkiem blisko Rysiek
człowiek schorowany, zeżarty od środka
nie miał prawa żyć jednego dnia dłużej
...ale żył
przecząc tym wszystkim lekarzom, uczonym,
Nie powinien pić, palić, jeść truskawek
ale pił głupi czasem, jadł i chorował
i ci ratowali go nie raz, nie dwa.
Nie powinien pracować
ale wstawał rano, szedł do stajni do swoich koni
potem jechał....kupić jakiegoś albo sprzedać
Snuł plany co by zbudować, co poprawić
coś porządnego zrobić, nie jakieś "byle co"
co jutro, pojutrze, co za rok.
Mówili na niego, że kołtun
że się chełpi na co to niby go nie stać.
Jeden dom, drugi, sukienki dla żony i futro
Kołnierz z lisa, płaszcz ze skóry, kryształy
że wszystko na pokaz robi gadali...
i pewnie mieli w tym trochę racji
a może i trochę nie mieli.
Nie patyczkował się z ludźmi
mówił im, co myślał - ci obrażali się
potem żartował z nich rubasznie
i mijał tak rok za rokiem...
Umarł Józek to pewnie pociągnie mnie za sobą
szybką miał zawsze rękę - powiedział na pogrzebie.
Tydzień później przestraszony koń przycisnął go do ściany
Ciało Ryśka nie wytrzymało.
Pocięli go potem, żeby obejrzeć, opisać,
stwierdzić ile to już lat nie powinien.
Mówił: Gdybym miał inną matkę
nie tak bym wyglądał
i...dziękuję - mówił, dobrze zrobiłaś
lubię ten sweter, szkoda by było w nim nie chodzić
Widzisz jak to wychudłem.
...Powinien być jakiś niczego sobie wiersz rymowany
ale Rysiek wierszy nie czytał
czasem puszczał na full...

https://www.youtube.com/watch?v=jO3DvsPzMww

Dyskurs

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Prawdziwa moc, to panowanie nad lękiem
Tylko ten jest mocny naprawdę, kto może podjąć trudne wyzwanie, czyli ktoś kto nie ma lęku. Ale lęk sam w sobie nie jest jeszcze jakimś absolutnym złem. Lęk wynika z czegoś - ZE ŚWIADOMOŚCI zagrożenia. Kto nie jest świadomy zagrożenia, kogo ogarnia bezrefleksyjna brawura, nie jest mocny, tylko głupi. Prawdziwa moc oznacza stan, w którym lęk jest dostrzegany, zagrożenie jest ocenione, ale ponad lękiem i zagrożeniem jest ufność w to, co w nas większe od wszelkich niebezpieczeństw.
Dlatego, aby zdobyć moc prawdziwą, taką która jest mocą tworzenia, a nie bezmyślnym zgniataniem wszystkiego na swojej drodze, dojrzały umysł będzie musiał przejść przez obszar niebezpieczny, będzie musiał niejednemu zagrożeniu ulec. Ale owo ulec oznacza ulec przejściowo, po to by poznać siebie i poznać zagrożenie, a na koniec opanować to ostatnie mocą świadomości i nielękllwej wiary.

Michał Dyszyński

Dyskurs

"Prawdziwa moc to coś więcej niż oddziaływanie." Oddziaływanie ma w sobie pułapkę kontroli. Moc to jak potwierdza Wielka Księga Tao: „Tao does nothing and leaves nothing undone.„

Michał Dyszyński

Dyskurs

"Tak sobie pomyślałem, że chyba warto by skonstruować jakaś, względnie niezależną od pojęć dobra i zła, definicję mocy ..."

"The Tao that is named is not the Tao."

Wyluzuj

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dyskurs

Piotr Rokubungi

Dyskurs

"Bóg to pełne zrozumienie (wszech)istnienia ..." - zrozumienie czym?

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Ostatnio przyszło mi do głowy jeszcze jedno (mam nadzieję, że ważne) rozróżnienie w temacie prawdziwej mocy.
Gdyby moc (tę osobową) definiować w sposób zgodny z mechanizmem osobowości, to byłaby chyba zdolność czynienia rzeczy zgodnych, a przynajmniej niesprzecznych, z prawdziwą naturą - tak własną, jak i innych bytów.
Ale można tej definicji przeciwstawić inny rodzaj mocy. Też mocno przekonywujący: mocą jest możliwość realizacji dowolnego, w szczególności nawet chaotycznie postawionego, celu.

Pierwszy rodzaj mocy odpowiada wg mnie mocy Boga, mocy twórczej. Drugi rodzaj mocy, to moc szatana - niszcząca (nie wnikajmy tutaj w istnienie Boga i szatana, bo nie chodzi spór światopoglądowy, ale o rozważania modelowe, czyli można potraktować te byty jako koncepty bardziej literackie, emanacje pewnych tendencji).
Pomiędzy tymi mocami jest wyraźna sprzeczność. Moc twórcza sprzeciwi się realizacji czegoś, co byłoby sprzeczne z rozwojem, z doskonaleniem - ma niejako pewną "słabość".
Moc chaosu "powie więc": jestem większa, bo nie stawiam sobie ograniczeń - robię, co się nawinie, robię to bez pytań, moralnych dylematów, bez ociągania się, zatem to moja moc jest ta prawdziwa. Tak więc jestem większa, bo mogę zrealizować szerszy - bo dowolny - zakres celów.
Moc boskiego samoograniczenia (do dobra) ma więc pozornie słabość, z której nie ma jak się wytłumaczyć - jest po prostu mniej "skuteczna".
Sytuacja jednak zmienia się przy oglądzie owych mocy w dłuższej perspektywie. Moc chaosu, moc niszczenia degraduje otoczenie, powoduje że coraz mniej rzeczy pozostaje do zniszczenia. Więc taka moc działa przeciw sobie. Przynajmniej patrząc w dłuższej perspektywie. A to oznacza, że jest ona wewnętrznie sprzeczna.
Inną słabością mocy chaosu jest to, że jej brak ograniczeń jest JEDYNIE DORAŹNYM BRAKIEM OGRANICZEŃ. Moc szatańska nie jest w stanie tworzyć dzieł na odpowiednio wysokim stopniu złożoności, bo te wymagają właśnie stosowanie kaskady reguł, zgodności z projektem, jakby ścisłości, czyli dokładnemu zaprzeczeniu chaosu. Tak więc moc chaosu musiałaby "nie być sobą", aby zbudować coś naprawdę złożonego i trwałego. Tak więc brak ograniczeń w kontekście mocy dowolności i chaosu jest w istocie JEDYNIE BRAKIEM DORAŹNYCH OGRANICZEŃ, bo ograniczenia się pojawiają i są nie do przejścia, ale widać to dopiero na dalszym etapie.
Moc boskiej twórczości co prawda boryka się z (samo)ograniczeniem, ale przestrzeń do jej działania nieustannie się poszerza. Powstają byty, które są coraz bardziej złożone, a te złożone byty sa z kolei początkiem dla jeszcze większych, bardziej złożonych konstrukcji.
Poza tym owa moc twórcza jednak ogranicza się SAMA, co oznacza iż zawsze można względem niej użyć takiej obrony - gdyby znieść owe ograniczenia, to zrównałaby się w "czystym pomiarze wpływu na świat" z mocą chaotyczną nawet w aspektach doraźnych.

Z tymi emanacjami owych dwóch rodzajów mocy zmaga się natura każdego człowieka.
Doraźność i pragnienie szybkiej realizacji celów kusi do pójścia w założonym kierunku "po trupach", bez oglądania się na nic. Taka moc niedojrzałości w religii wiązana jest grzechem (ale faktem jest, że pojęcie grzechu zostało nieco skrzywione, zawłaszczone, więc nie jest tu całkiem jasne to przyporządkowanie), czyli z niedojrzałością naszej natury.
Musimy opowiedzieć się z którąś z mocy:
- może za tą doraźną, dająca efekty szybkie, ale często nieokreślone, w wielu sytuacjach destrukcyjne na dłuższą metę
- może za tą trudniejszą, związaną z samoograniczeniem, ale jednocześnie bardziej twórczą.
Wybieramy CO BĘDZIE STANOWIĆ NASZĄ PRAWDZIWĄ MOC. Czyli wybieramy, jacy JESTEŚMY MY. Albo dalej wręcz wybieramy CZY w ogóle jesteśmy, bo jeśli nie będziemy mieli mocy sprawczej, to tak jakby nas nie było.
Jeśli opowiemy się po stronie tej mocy doraźnej, to nasze istnienie zostanie naznaczone doraźnością, na koniec będzie musiało rozpłynąć się w sprzecznościach. Jeśli nauczymy się mocy twórczej, jeśli nadamy emanacji swojego istnienia aspekt TRWAŁOŚCI, to POZOSTANIEMY.

Prosiak

Michał Dyszyński

Prosiak

Trochę wiedzy neurobiologicznej obala tę wiarę. To co wydaje nam się zrozumieniem siebie i spójnością jest tak naprawdę ułudą, z której warto się wyzwolić. Ta pozorna spójność to ego, które przesłania prawdziwe doświadczenie. Ludzie, którzy niby osiągnęli spójność i zrozumienie siebie to prawdopodobnie osoby z silnym mechanizmem wyparcia.

Michał Dyszyński

Prosiak

To przedstawię Ci mega uproszczoną wersję dla mistyków ;)

"Ja" składa się z wielu części - trybów. Część mózgu znajdująca się w lewej półkuli - interpretator rzeczywistości tworzy pozór spójności procesów mentalnych. Człowiekowi wydaje się, że jest swoimi emocjami, myślami, przekonaniami, wartościami. Ego ma potrzebę utożsamiania się, przez co powstaje niepotrzebny dualizm. Oto powstają 2 "ja" - jeden "ja" który czuje, że jest "mną", a drugi to ten, który go obserwuje. Skąd ten dualizm? Ano stąd, że to zasługa różnych elementów mózgu.

Tryb krytycznego rodzica powiązany z przekonaniami to superego, które zwraca się w kierunku ego i je ocenia. Niestety ludzie śpią - wierzą w realność istnienia ego i bycie centrum świadomości znajdującym się gdzieś w środku głowy.

Przebudzenie polega na uświadomieniu sobie braku tego dualizmu i pełnym zrozumieniu (w sensie odczuciu), że jest się cichym obserwatorem. To najgłębsza struktura "ja", która nie zawiera podmiotowości. Świadomość jest z tego punktu widzenia całym polem, które rozszerza "ja" na całą percepcję. Widzę za oknem góry i nie tworzę podziału na zewnętrzne i wewnętrzne, tylko to JA jestem całym obrazem, który odbieram, dźwiękiem, myślami, emocjami. Jednocześnie nimi NIE jestem. To jak matryca, na której wyświetla się treść - ludzie utożsamiają się z treścią, a są bezosobową matrycą. Utożsamianie się z postacią, którą odgrywamy powoduje ból psychiczny, napięcie i pomieszanie wartości - albo surowe ocenianie siebie i nadaktywność superego, albo usprawiedliwianie wszystkiego i brak sumienia. Ludzie próbują przekonwertować doświadczenie na jakiś mentalny opis i tym samym zamykają się w kratach własnego umysłu i schematach. Prawdziwa rzeczywistość jest poza tymi schematami, w których tak się lubujesz.

Podsumowując: wg neurobiologii jesteśmy sumą procesów naszych mózgów, a nie spójną jednostką. Mamy mechanizmy tworzące pozór spójności doświadczenia i właśnie one tworzą matrix, w którym nas zamykają. Rolą rozwoju duchowego jest tworzenie strefy komfortu, z której dziś jest taka moda wychodzić. Jednocześnie strefa komfortu ma nie być zbudowana z matrixa, tylko z jego braku. Myśli mają stanowić tło, komentarz do doświadczenia, a nie jego sedno. Człowiek żyjący w swoich myślach jest w połowie (albo 3/4) martwy. Człowiek utożsamiający się z etykietkami i szufladkujący w ten sposób innych ma szansę na rozwój duchowy, ale nie w obrębie swoich mentalnych modeli, lecz dzięki wychodzeniu poza nie.

Wg neurobiologii mózg tworzy świadomość, ale nie jest JEDNYM, tylko jest jakby siecią, która działa tak jak działa, a JA mogę ją jedynie obserwować. To jest właśnie ostoja wewnętrznego spokoju. Przeciwieństwem jest gonitwa myśli, czyli poruszanie się w obrębie własnych treści myślowych.

P.S.
[link widoczny dla zalogowanych]