ŚFiNiA

Prosiak

Jeszcze jedna uwaga co do spełnienia. Ego zawsze jest niespełnione. Zaspokajanie przyjemności emocjonalnych też daje niespełnienie, bo trzeba je powtarzać, a bodźce się wyrabiają (habituacja). Mit o trwałym szczęściu też zniszczył już wielu ludzi, którzy szukali spełnienia tam gdzie nie trzeba.

Mam jeszcze jeden opis rzeczywistości: wszystko jest tylko zmieniającym się jak w kalejdoskopie obrazem, dźwiękiem, przestrzenią, którą obserwujesz. Są to jednak wysublimowane formy iluzji. Świat jest realny, więc ta iluzja wydaje się realna, ale tak naprawdę realne jest tylko doświadczenie. Cały czas istnieje byt, jestestwo, jaźń, czy jak to nazwać. Ta jaźń jest pustką, w dodatku nie zaobserwujesz jej, bo możesz tylko patrzeć na treść. Szukanie rozwiązań w treści urojeń nie ma sensu. Rozwiązaniem jest zaprzestanie utożsamiania się z nimi.

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Prosiak

Nie pisałem nawet o kościele, tylko o wierze. W pewnym momencie buddyzm był dla mnie tym samym co chrześcijaństwo (katolicyzm świadomie odrzuciłem już w podstawówce jako fałszywy odłam chrześcijaństwa). Po prostu chodzi o zewnętrzną moralność i własne sumienie. Nie mogą być w konflikcie, a zasady narzucone z zewnątrz tworzą taki konflikt.

Michał Dyszyński

Prosiak

No, ale w takim razie czemu to służy? Sama lektura tego tekstu spowodowała u mnie nieprzyjemne odczucia, takie wartościujące a priori i osądzające, co nie odnosi się w ogóle do realnego życia.

Michał Dyszyński

Prosiak

Twojego tekstu o mocy.

Michał Dyszyński

Prosiak

Wszystkie - brzmią dla mnie jak chęć dowartościowania się dzięki wymyśleniu cech ludziom "gorszym".

Michał Dyszyński

Prosiak

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Prosiak

Racjonalizm w moim rozumieniu jest logiczną rozbiórką teorii indukcyjnych i umiejętność segregowania informacji i nadawania im priorytetów. Jest to cecha typowo męska, podczas gdy lingwistyka jest typowo kobieca. Istnieją hipotezy, że gdyby mężczyzna nie wchodził w interakcje z kobietami, to jego mózg nie wytworzyłby języka, tylko posługiwałby się pojęciami logicznymi typu "p", "q", "kwantyfikator" itd. Wszystko byłoby podawane w formie "obiektywnej" i wycinkowej.

CDN

Michał Dyszyński

Prosiak

Nie pisałem nigdzie, że kobiety są w 100% kobiece, a mężczyźni w 100% męscy.

Michał Dyszyński

W opisie osobowej, duchowej mocy kluczowy wydaje mi się MECHANIZM ZAKORZENIENIA W SOBIE.
Cóż to za dziwo ten mechanizm?
Co to znaczy "być zakorzenionym w sobie"?

Nie jest to łatwo opisać, ale spróbuję nieco okrężną droga. W więzieniach większość ludzi ma dość szczególne charaktery - są to raptowni, agresywni mężczyźni. W ogóle nieopanowanie emocji jest dość silnym predyktorem do przestępstwa. Wielu ludzi, którzy w emocjach zrobili czyn przestępczy, poźniej tego żałują, przyznają sami, że "wcześniej nie pomyśleli", że sprawy wymknęły się im spod kontroli, sytuacja niejako pomyślała za nich. Powiedziałbym, że tacy ludzie wykazali się SŁABOŚCIĄ - to co było ewidentnie ich, czyli świadomość, doświadczenie, rozsądne uczucia, zostało gdzieś zepchnięte w głąb. Rządziła nimi - emocja, sytuacja (szatan... - tak to też opisuje religia). Potem tacy ludzie nieraz się tłumaczą "to nie byłem ja".
Problem w tym, że ludzie o pewnych cechach PERMANENTNIE TRACĄ KONTROLĘ NAD SOBĄ. Zdarza się raz, ale za chwilę drugi, trzeci. Są słabi w kierowaniu się tym, co sami uznali za słuszne, wartościowe. Są bezwolnie wobec sytuacji, impulsów agresji, popędów, a czasem nacisku otoczenia. Słaby jest też każdy człowiek bezrefleksyjnie ulegający modom, naciskom grupy. Choć gdzieś tam w środku czuje, że zewnętrznie pojmowany sukces, to nie sam on, to coś na pokaz, zewnętrznego, to jednak właśnie temu czemuś poświęca większość swoich emocji, pracy, życia. Tak jak by jego samego nie było, albo jak by on sam w tym wszystkim był tylko mało ważnym nośnikiem.
W odróżnieniu od tego, człowiek silny duchowo wie kim jest, nie daje sobą powodować, diagnozuje szkodliwe dla siebie impulsy i ostatecznie działa w zgodzie ze swoimi przekonaniami, rozumem. Taki człowiek jest mocny właśnie jakąś formą zakorzenienia w swoich doświadczeniach, rozumieniu świata, opanowaniem emocji.
Życie stawia przed nami trudne pytanie: na ile jesteśmy mocni?
Religia chrześcijańska nakazuje (słowami Jezusa) doskonałość - mamy być "doskonali jak Ojciec w Niebie". Czym jest owa doskonałość w ujęciu religii?...
W moim przekonaniu jest właśnie taką MOCĄ ODNAJDOWANIA SIEBIE PRAWDZIWEGO W KAŻDEJ SYTUACJI. Ta moc powoduje, że to nie emocje, świata (szatan), rządzą, lecz sam człowiek. Ta doskonałość nie ma nic wspólnego z doskonałością świata, gdzie bardziej godny podziwu jest ktoś, kto ma najnowszy gadżet, dużo pieniędzy na koncie, a do tego zazdrosny podziw otoczenia. Doskonałość świata, to doskonałość pawi - tutaj każdy się musi pochwalić jak bardzo kolorowe są jego pióra, a ogony najpiękniejsze wygrywają.
Moc - doskonałość duchowa, czyli według przepisu chrześcijańskiego jest mocą człowieka, jako człowieka - czyli odnosi się do sytuacji, gdy wszystko co zewnętrzne, nabyte, pożyczone zostało usunięte, a został "goły ja". Czy ten goły - w sensie posiadania, związków ze światem - ja jest jeszcze kimś znaczącym? Czy może zdecydowaną większość jego ważności stanowił ów pawi ogon - uroda, powodzenie, pieniądze?...
Tak zadane pytanie zabrzmi pewnie niejednemu jak tanie moralizatorstwo religijnych doktrynerów - w końcu od lat to znamy, zawsze to samo: bądź skromny, nie dąż do zaszczytów etc. W domyśle gdzieś zapala się lampka: ci doktrynerzy chcą mnie wpędzić w poczucie winy, spowodować, że będę zmuszony rozliczać się (pewnie przed nimi) ze swoich słabości, grzechów, czy wszystkiego co oni mi wmówią, jako moją słabość, a którą oni łaskawie zechcą mi wybaczyć (może w imieniu Boga). Tymczasem chodzi o coś innego. Zapomnijmy o religiach, autorytetach, doktrynerach. Zapomnijmy o chrześcijańskiej wizji konfesjonału i grzechu, która faktycznie, może budzić podejrzenia co do czystości intencji ze strony instytucji kościelnych (dla ścisłości - ja w tej kwestii nic w owym wątku nie twierdzę, niczego nie przesądzam, tylko rejestruję wątpliwość, nie przesądzając o jej słuszności, bo to byłaby dyskusja na inny temat...). Pozostaje jednak wciąż pytanie: kim ja jestem?
Czy potrafię być tym, kim jestem, za kogo się uważam?
- To jest kluczowe pytanie. Takie absolutnie podstawowe, niezależne od ludzkiej podległości autorytetom, kościołom, pytanie sięgające w ONTOLOGIĘ BYTU.
Stawiam tezę dość niby oczywistą: jestem tym, kim POTRAFIĘ być!
Czy potrafię być sobą?

Dyskurs

Kim jestes? Napisz, tylko nie wolno podawac nic z biografii.

Dyskurs

Nie spiesz sie z odpowiedzia. Sleep on it.

Podnosze poprzeczke moimi "wywodami"

I became intrigued by the term of moral awareness as presented by Rest (1986) as the ability to interpret a situation as being moral. Barnes et al. (2014) studied the impact of sleep on moral awareness. Barnes et al. (2014) posited that bringing the issues of morality to human consciousness mandates the use of energy, which gets compromised by sleep deprivation. Barnes et al. (2014) used a working definition of moral awareness as “a person’s determination that a situation contains moral content and legitimately can be considered from a moral point of view” (p. 181). Barnes et al. (2014) analyzed the results of 3 studies. During the first research, 90 participants' sleep was manipulated to examine how sleep deprivation would impact their moral awareness. Harrison and Home (2000) posited that sleep deprivation leads to disruptions in directing and maintaining attention. Altena et al. (2008) interpreted that lack of sleep weakens the prefrontal cortex, which is responsible for focusing attention and alertness. The second study revealed a statistically significant increase in moral related topic Web searches on Monday after the change of clocks in spring. The third study was a diary research performed on 127 participants, and it revealed the correlation between moral awareness decline and lack of sleep. Based on Barnes et al.'s (2014) conclusive findings, the lack of sleep has a negative impact of our moral awareness. Therefore, it is our moral obligation to get adequate rest each night to live in high moral awareness to make the best moral decisions by prioritizing ethical choices within each context.

References:

Altena, E., van Der Werf, Y., Sans-Arigita, E. J. (2008). Prefrontal hypo-activation and recovery in insomnia. Sleep, 31, 1271-1276.

Barnes, C. M., Gunia, B. C., & Wagner, D. T. (2015). Sleep and moral awareness. Journal of Sleep Research, 24, 181-188.

Harrison, Y., & Horne, J. A. (2000). The impact of sleep deprivation on decision making: a review. Journal of Experiential Sociology and Psychology, 6, 236-249.

Rest, J. R. (1986). Moral development: Advances in research and theory. New York: Praeger.

rafal3006

Michał Dyszyński

Dyskurs

Przestrzegam tego samego grafiku spania, MD. Adaptacja do zmiany czasu o godzine bierze mi tydzien.

rafal3006

Dyskurs