ŚFiNiA

Prosiak

Jeśli niedopowiedzenie jest kłamstwem, to każde słowo jest kłamstwem.

Michał Dyszyński

Prosiak

Ale ja nie mówię o znaczeniu słów, tylko o czymś przeciwnym. Nie mówię o aksjomatach, tylko o czymś przeciwnym. Samo przeczytanie tego co napisałem może być różnie odbierane, ale kiedy to zrozumiesz, to powiesz "a, to o to mu chodziło i to było takie proste". Próba zrozumienia słów, które tu piszę prowadzi na manowce, bo to co próbuję opisać słowami dotyczy stanu poza słowami.

https://www.youtube.com/watch?v=okVkqbf6H6I

Tu jest kwintesencja, lepiej chyba tego nie wyjaśnię

W takim razie kończę temat, może jeszcze kiedyś do tego powrócimy.

Michał Dyszyński

Prosiak

Tylko, że twierdzenie Godla obala sensowność Twojej metody opartej na aksjomatach.

Czym są słowa? Problem ze słowami polega na tym, że słowa nie są swoimi znaczeniami. Mówimy do siebie szyfrem (słowami) żeby COŚ opisać i ja mówię o tym czymś, a Ty skupiasz się na tych słowach, przestawiasz szyk szyfru.

Jeśli mamy słowo "ja", to musimy je sprecyzować żeby jak najlepiej oddać jego sens. Słowa odnoszą się do tych sensów, ale same w sobie nimi nie są. A jaki jest sens tego słowa? Hmm jest kilka znaczeń i kilka rozumień. Tylko, że z tego punktu, do którego ja się odnoszę to właśnie moje obecne zrozumienie jest tym właściwym, bo zawiera perspektywę, w której teraz Ty jesteś i wychodzi ponad nią. To jest właściwie pełne zrozumienie iluzji, w której mózg wytwarza świadomość, która myśli, że jest oddzielnym hmm "obiektem". Ego oddziela się od świata i zamyka się w głowie doświadczającego. To mentalne wyobrażenie o noumenie "siebie".

Nieporozumienie w tym momencie polega na tym, że muszę użyć słów aby opisać stan... bez słów. Moje zastosowanie dla słowa "ja" bynajmniej nie jest puste. "ja" jak najbardziej istnieje jako iluzja bycia "sobą" i jako słowo używane do mówienia o swoich cechach.

"Ten klimat nie jest we mnie, ja jestem tym klimatem" ;)

Prosiak

Jeszcze co do aksjomatów, bo pewnie powiesz, że ja też mam jakieś aksjomaty.

W miejscu moich aksjomatów jest doświadczenie. Cechy tego doświadczenia to zdrowie psychiczne, a porównanie mam do chorego stanu, który przechodziłem i który często wraca i jest to stan, o którym Wy (teiści) piszecie: https://www.youtube.com/watch?v=l054mdh8BIo

P.S.

Różnica między jednym i drugim myśleniem tkwi w tym, że w chorym stanie myśli się indukcyjnie i syntetycznie w odniesieniu do tego co pojawia się jako aksjomaty.

A są to zwykłe mechanizmy wytwórcze mózgu, np u chorych na prawdziwą schizofrenię kastruje się umysł lekami niszczącymi twórczość. Wystarczyłoby im przestawić aksjomaty, ale wiara nieraz jest tak silna, że psychiatria jest bezsilna. I umysł logiczny powinien przymierzać aksjomaty i zdecydowaną większość z nich odrzucać lub wkładać do szufladki z napisem "niepotwierdzone - niepotrzebne na teraz". Teiści biorą informacje z niskim priorytetem i wynoszą je na piedestał, przy ignorancji prawdziwych priorytetów. Szukają obiektywnie prawdziwych priorytetów, a powinni szukać własnych prawdziwych priorytetów.

Twórczość jest abstrakcją, a emocje są w pewnym sensie tym co mógłbym uznać za "prawdziwego siebie" - abstrakcyjny noumen. Mieszanie emocji z logiką nie jest dobrym pomysłem, a właśnie to się dzieje u osób dążących do spójności ego, czyli "fałszywego ja". Próba zobiektywizowania własnych uczuć i emocji za pomocą teorii to tylko błędnie ustawiony interpretator rzeczywistości

PS. 2

Chyba teraz rozumiesz czym jest mój światopogląd naukowy? Nauka bada wycinki odnoszące się do doświadczenia, w którym uczestniczę. Ja mam własne inne wycinki, które odwołują się do tego co doświadczyłem i zapisało się w mojej pamięci. Z tego mózg tworzy różne niespójne i spójne światopoglądy. Ale to miesza się z cudzym zdaniem, a właściwie moim zrozumieniem cudzego zdania. Zazwyczaj zdaje nam się, że rozumiemy innych, bo używamy podobnych słów, ale tak naprawdę najważniejszy kontakt zachodzi niewerbalnie, a my posługujemy się nieraz bardzo odmiennymi modelami.

Nauka bada to co obiektywne. Podaje suche fakty. Żeby je odkryć też tworzy teorie, tzn wykorzystuje mechanizmy wytwórcze, myśli indukcyjnie.

Myślenie indukcyjne i jego weryfikacja są o tyle skuteczne, o ile odnoszą się do małej ilości niesprawdzonych informacji naraz. Im więcej elementów tym większa możliwość kombinacji, większa entropia, więcej niepewności co do założeń i ich wyników i tworzą się bajki. Wprowadzanie tego w miejsce aksjomatów jest niepoważne. Naukowcy też próbują wynaleźć teorię wszystkiego i choć pewnie im się nie uda, to jednak robią to lepszymi metodami niż teiści. Jak można w ogóle pomyśleć, że jakikolwiek człowiek lub grupa ludzi mogli wpaść na teorię wszystkiego siedząc se w domciu? Wprowadzasz tu nieuprawniony aksjomat, bo go nie odrzucasz.

Kiedy mówię o swoim światopoglądzie to już mówię o swoich wierzeniach, hipotezach i emocjach. Wg tego nawet wierzę w coś co moglibyście nazwać Bogiem, bo tak czuję, ale dla mnie wykluczone jest żeby ta "siła" była osobą. To coś o wiele potężniejszego niż jakakolwiek persona. Swoją drogą każda persona na tym świecie może mi naskoczyć, tylko przed tą "siłą" czuję respekt. I nie przyszłoby mi do głowy przekonywać kogokolwiek do jej istnienia, bo ja to na pewnym poziomie traktuję jako zapis w genach, który stanowi o tym kim naprawdę jestem, a nie o moim wyobrażeniu opisywalnym słowami i dającym się zobiektywizować. Pisząc o tej sile chyba opisałem miłość.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Prosiak

Michał Dyszyński

Prosiak

Znów podchodzisz do tego od strony definicji, a tak się nie da. Opis jest wtórny do doświadczenia, a na początku wcale nie było żadne słowo.

"Ja" to FUNKCJA MÓZGU i to jest definicja przyczynowo-skutkowa tego mechanizmu. Od środka ten mechanizm wygląda tak, że myślimy, że jesteśmy sobą. Tylko, że nie ma jednego mnie, a jest sieć neuronów i świat przedstawiony w świadomości, który jest odbiciem realnego świata. Nie istnieje rozdzielenie między Tobą, a tym co obserwujesz, bo to jest Tobą. Nie w sensie intelektualnym, bo tu już wprowadzamy podział na siebie będącego gdzieś w centrum głowy i na to co ten "ja" obserwuje, robi itd. Tymczasem to WSZYSTKO jest elementem Twojej planszy. Jako dziecko nie wiedziałeś, że jesteś - był tylko świat i to co się dzieje. Dopiero potem zaczęło nam się wydawać, że jesteśmy odrębni od doświadczenia, ale ten podział istnieje tylko w umyśle i jest kwestią interpretacji. W rzeczywistości nie ma różnicy między doświadczeniem, a Tobą, czy Ci się to podoba, czy nie. Ale jak chcesz zadecydować, że jesteś tym co sobie wymyśliłeś, to proszę bardzo ;) To teraz wymyślaj swojemu wymysłowi definicję i poszukaj innych wymysłów, które mają pasować do tego wymysłu. Jak już zbudujesz tę bajkową utopię i pogodzisz ją z teoretycznymi aksjomatami jakie mogłyby do tego pasować, to możesz poddać to krytyce żeby poszukać kontrargumentów. Będą one służyły temu żeby je obalić i mieć kontrargumenty i można do tego dorobić kolejną teorię, która z założenia ma obalać te kontrargumenty w dopasowaniu do jakichś aksjomatów. Można nad tym teoretycznym konceptem pracować i dopieszczać jego elementy, tworzyć wokół niego mury obronne.

Ale mury runą jak śpiewał Kaczmarski, bo ten proces jest poddawany entropii i styka się z modelami, które do niego nie pasują. W końcu powstaną sprzeczności nie do utrzymania, a wtedy pojawi się świadomość, że ten mentalny koncept wypełniał Twoją świadomość i utożsamiałeś się z konceptem. Można wymyślać różne koncepty, różne definicje itd, ale wtedy zmienia się tylko obiekt utożsamiania, czyli tło matrixa. Zmieniasz tapetę interfejsu, który jest błędem - skrótem do informacji o doświadczeniu.

To tak jakby ekran myślał, że jest postacią z filmu

Świadomość to sieci neuronowe. Dojście do prawdy (co niedługo pewnie nastąpi) całkowicie zdemaskuje Twój mózg. Będzie wiadomo dlaczego podjąłeś taką, a nie inną decyzję, dlaczego pomyślałeś tak, a nie inaczej, dlaczego lubisz to co lubisz i dlaczego wierzysz. Będzie też wiadomo na tej podstawie co zrobisz i jakie rozwiązania są optymalne. Dochodzenie do prawdy to proces działający na zasadzie ewolucji. Błędem jest myślenie, że człowiek mógłby umysłem dojść do początków wszechświata, dojść do jakiegoś uniwersalnego sensu (bezsensowne abstrakcyjne pojęcie), czy do obiektywnej moralności (oksymoron, bo moralność jest tylko i wyłącznie indywidualna), albo prawdy na podstawie tylko własnych przemyśleń bez odpowiednich danych wejściowych i rozpatrzenia odpowiedniej ilości wariantów.

Takie przemyślenia to proces automatyczny. Odpowiadają za to sieci neuronowe, które nie są żadnym indywidualnym ośrodkiem, tylko pracują wg kodu powstałego także metodą prób i błędów i losowość, co nielosowa ewolucja zweryfikowała. Człowiek utożsamia się ze swoimi myślami i interpretacjami, emocjami, a tymczasem świadomość może być utożsamiona z całością bodźców docierających do mnie w danym momencie, albo może w ogóle nie być myśli o utożsamieniu i wtedy np widzę treść filmu, albo same działania matematyczne. To utożsamienie ze społeczną maską lub efektami pracy swojego mózgu utrzymanymi w pamięci w postaci przekonań, wierzeń to ego i to ono powoduje najwięcej cierpienia.

Nie ma alternatywy dla tego co opisałem. Każde "ja" jest wadliwe z definicji jeśli nie przyjmiemy, że to reprezentacja mentalna próbująca zracjonalizować emocje, moralność, doświadczenia, zasady społeczne i wytworzyć spójność tam gdzie jej nie ma. Jeśli "ja" jest poczuciem nakładanym na treści umysłu, to jest jasne z definicji - jest iluzją tworzoną przez mózg. Patrząc na to do czego odnosi się "ja", to nie mogłoby ono być spójne i odnosić się do procesów mentalnych związanych z poczuciem "ja" lub obrazem siebie. Intuicyjne poczucie tego typu nie może być racjonalne i spójne, bo z definicji dotyczy czegoś niespójnego.

Michał Dyszyński

Prosiak

Michał Dyszyński

Prosiak

Ja bym powiedział, że to "ja" jest błędem ewolucji, defektem neurologicznym.

Słyszałeś o uczeniu się sztucznej inteligencji opartej na sztucznych sieciach neuronowych? One opierają się o dokładne analizy i dochodzą do rzeczywistości z dużo większą skutecznością niż ludzie. Same wykształciły sobie mechanizmy, które widziane przez pryzmat ewolucji nikogo nie dziwią - zaadoptowały się do środowiska poprzez analogiczne filtry jak mają ssaki. Powstające losowo organizmy mające czas na ewolucję lub ewoluujące bardzo szybko (jak te maszyny) odkrywają optymalne rozwiązania. Do tego nie jest potrzebne poczucie, że jest się "sobą". Te same mechanizmy, tylko słabsze działają u ludzi. Też uczymy się jak te maszyny. Na to nakłada się poczucie, że to "ja" wymyśliłem. Kiedy utożsamiamy się z procesem kognitywnym, to zaburzamy jego pracę. Nie ma żadnego realnego mnie, bo to byłby absurd. To nie żadna moja zasługa, że urodziłem się w tym ciele i myślę tak, a nie inaczej. To zasługa tych procesów, z którymi potem "ja" się utożsamia. To oczywiście zniekształca same procesy myślowe.

"Ja" jest zniewoleniem, bo nakłada pojęcie odpowiedzialności, w które nie powinniśmy wierzyć. Na takie "ja" można łatwo narzucić odpowiedzialność zewnętrzną, a człowiek zdystansowany od tego mechanizmu kieruje się własnym sumieniem i żyje w zgodzie ze sobą.

W ogóle pojęcie obiektywnego sensu jest negatywne, zabrania żyć w zgodzie ze sobą i nakazuje szukania jakiejś mentalnej koncepcji sensu. Spójrz- tu chodzi o mentalne koncepcje i wyzwolenie się z nich.

Andy72

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Prosiak

Andy72 masz widocznie nieaktualne informacje.

Michale, nie chodzi o to, że nie ma problemów. Ta technologia jest świeża, więc jeszcze człowiek musi wyrobić sobie dobre metody, ale już się dobrze sprawdza i coraz więcej firm inwestuje w te technologie. Kiedyś pewnie to te maszyny wynajdą lek na raka, wyjaśnią jak działają nasze emocje itd.

https://www.youtube.com/watch?v=ZiJrV_pOu4M

Zniewolenie to przymus bycia jakimś określonym kimś lub zmiany narzuconej z zewnątrz, która nie byłaby naturalną decyzją człowieka. Większość ludzi żyje w napięciu na temat "co inni pomyślą, co powinienem, czego nie wolno" odnosząc się do trybu społecznego, zamiast do własnego wnętrza. Zniewala ich jakaś ideologia, w którą wierzą i inne przywiązania - głoszone wcześniej przez siebie tezy (niechęć przyznania się do błędu, potrzeba dominacji), potrzeba dopasowania się do określonej grupy na ich zasadach itd. Ludzie chcący być lepsi od innych zajmują się bardzo często religiami i "rozwojem duchowym". Nie brakuje też takich w nauce, większość psychoterapeutów także taka jest. Nie mówię już o kibolach, mordercach, "artystach" tzn celebrytach. Jest to też istotne dla perspektywy patrzenia na świat. W najlepszych momentach rozmywa się poczucie, że jest się osobą w swojej głowie i pojawia się takie poczucie jakbym ogarniał świadomością cały obraz na jaki patrzę i nie tworzę podziału na ten obraz, dźwięk, emocje, myśli - wszystko jest spójne i płynie samo, dzięki czemu nawet następne myśli stają się ekscytujące tak jakbym czekał na to co zaraz się pojawi. I dzięki temu jestem uczciwy intelektualnie, bo nie przypisuję sobie tych myśli i żadnych zasług, ani też nie wstydzę się za to co ode mnie nie zależy. Dzięki temu nie ma najmniejszej presji popełnienia błędu, decyzje podejmowane są na luzie. Niestety bardzo rzadko udaje mi się wejść w ten stan i utrzymać się w nim na dłużej, ale dzięki temu wiem, że nie ma sensu popełniać samobójstwa. W takim stanie nie ma myśli o śmierci, strachu. Do umysłu trafiają też podświadome treści na swój temat, które normalnie są blokowane. I jest mnogość interpretacji, co daje świadomość, że myśl jest tylko iluzorycznym modelem. Myśli rozpadają się jak takie wyobrażone pola energii. Kiedy jestem w trybie "ja" to jakby zatrzymuję te myśli, a innych sobie nie uświadamiam, bo w takim stanie nie chciałbym ich znać, wydają się obciążające. W stanie bez "ja" są tylko hipotezami dającymi inne spojrzenie na problemy.

Efekty z tego doświadczenia są też wnioskami prowadzącymi do tego co powinna robić dobra psychoterapia:
- zawierać spojrzenia z różnych perspektyw, bez stwierdzenia, która jest prawdziwa. Samo poznanie mnogiej liczby interpretacji powoduje, że człowiek nie przywiązuje się do wytłumaczeń tworzonych przez tzw interpretator rzeczywistości, czyli mechanizm racjonalizacji ściśle powiązany z ego (to z ego powstaje wizja Boga, który ma ego)
- nauczyć przełączania się między "ja", trybem emocjonalnym bez ego i trybem dysocjacji pozwalającej ocenić siebie
- rozwiewać przekonania, które są złe z perspektywy metody RTZ (czy jesteś pewien, że to prawda? czy jesteś absolutnie pewien, że to prawda? jak czuję się mając to przekonanie? jak czuję się nie mając tego przekonania? czy to przekonanie jest dla mnie korzystne? czy pozwala mi żyć w zgodzie ze sobą?)
- nauczyć relaksu i zmniejszyć poziom lęku
- nauczyć nieblokowania myśli i pozwolenia im swobodnie płynąć (brak przywiązania do pojedynczych myśli, świadomość, że myśli to nie rzeczywistość, tylko modele mające ją opisać, więc nie należy ich traktować jak prawdę absolutną).

Z psychologicznego punktu widzenia przywiązanie do pojęcia prawdy i dowodów jest objawem różnych chorób. Człowiek dążący do poznania prawdy orientuje się po jakimś czasie, że nie da się poznać prawdy w 100%. Nie oznacza to, że prawdy nie ma, tylko to, że z naszej perspektywy znamy jej mały ułamek. Nie jesteśmy pępkami wszechświata, nie powinniśmy mieć świadomości, że ktoś nas obserwuje (jakiś Bóg) i liczy nam uczynki (to napędza pokusę i powoduje kompulsywne zachowania lub ascetyzm).

Mózg wynajduje rozwiązania, które wydają mu się optymalne. Wybieranie rozwiązań faktycznie optymalnych jest dla mnie najbardziej przerażającą wersją. Gdybyśmy posiedli wiedzę o tym co jest najbardziej optymalne, to byłoby to dla nas zniewolenie. Gdyby istniało coś idealnego, to byłoby to już potworne zniewolenie, w zasadzie wieczne piekło.

Niestety istnieje hierarchia wyborów. Oznacza to, że są wybory lepsze i gorsze, a niezależnie od tego jaki wybór wybierzemy, to zawsze można wybrać lepiej. W takiej sytuacji nigdy nie można być zadowolonym (tzn jako ego). Bez ego człowiek staje się koneserem chwil i smaku. Docenia to co pojawia się w nim jako ochota, a suma tych małych przyjemności tworzy sens życia. Trzeba się jednak pogodzić z tym, że nie jest idealnie, ale łatwiej radzić sobie z problemami bez brzemienia odpowiedzialności, która ciąży na "ja". Odczucia przyjmują wymiar mistyczny, a problemy są tym z czym się godzimy i przechodzimy przez nie na luzie. Człowiek może się rozwijać tylko poprzez życie w zgodzie z własnymi emocjami. Tymczasem to co opisałem pochodzi z kory przedczołowej i jest to taki wewnętrzny krytyk, który zawsze jest niezadowolony, chce wszystko zrobić lepiej, ocenia zachowania pod kątem moralnym nie pozwalając się cieszyć z życia. W końcu człowiek umiera i okazuje się, że przeżył całe życie nie będąc sobą, nie realizując swoich pragnień, tłumiąc uczucia po to żeby dopasować się do tego co wymaga religia lub społeczeństwo. Kiedy inni zachowują się wg tych przykazań, to w końcu możesz nie wiedzieć czy żona jest z Tobą bo Cię kocha, czy dlatego, że myśli, że dzięki temu jest dobra i uniknie piekła, albo pójdzie do nieba.

Teraz tak: kora przedczołowa odpowiada też za odroczenie przyjemności. Jej nadaktywność mogła wymyślić sobie nawet niebo po śmierci, albo dobrą karmę, a interpretator rzeczywistości racjonalizuje te urojenia.

Religia ingeruje właśnie w te mechanizmy i odpowiada za wiele ludzkich nieszczęść i zmarnowanych żyć, a także za wiele złych rzeczy, które zrobili ludzie w walce z tym religijnym cieniem, którzy czynili realne zło, bo wyimaginowane "dobro" ich przytłaczało.

Michał Dyszyński

Prosiak