ŚFiNiA

JanelleL.

Przepraszam, ża tę żartobliwą pochwałę :wink:

..bo może nie była na miejscu.
Dawno z Panem Michałem nie pisałam, bo naszło mnie na lżejsze tematy ...ale czytałam jak najbardziej

Może jednak nie do końca bym w całości na trzeźwo pochwaliła ;-P

bowiem jak się już na poważnie zastanowiłam, to doszłam do wniosku, iż nie wiem czy mogłabym jednoznacznie wskazać takie zupełnie egoistyczne pasożyty. Wszystko w świecie opiera się na wzajemnych relacjach i osoba, czy organizm - tzw. pasożyt, który tylko bierze nic nie dając w zamian wcale może takim zupełnym pasożytem nie być.
Jeśli prawdziwa moc to moc dawania, to czymże byłaby moc dawania bez użycia jej, gdyby wszyscy byli tak zasobni, chcieliby tylko dawać, a nie byłoby nikogo, kto chciałby wziąć, czy bogacz mający potrzebę dzielenia się z innymi byłby wówczas szczęśliwy? Gdyby nie było nikogo, kto choćby i chciał go okraść? Gdyby musiał marnować swoje dobra, wyrzucać, palić, w końcu umierać nie mając nikogo, komu mógły je powierzyć itp.
Napisał Pan Michał że śmierć pasożyta jest dla większości żywicieli ulgą i korzyścią...ale iluż jest również takich żywicieli, którzy po śmierci takiego osobnika wiele lat zmagają się z cierpieniem, z samotnością, wtedy okazuje się, że pasożyt nie był takim do końca pasożytem, bowiem samo już towarzystwo jego było czymś, czego bardzo potrzebowali, a wielu często wiele więcej by oddało za jego powrót niż ten ich kosztował za życia.
Nawet mówiąc dosłownie o pasożytach, ludzie często używają żartobliwych, czy zdrobniałych określeń, np. mój robaczek kiedy mówią o tasiemcu, popularne było swego czasu odchudzanie się na tasiemca ( fuj !) Czyli to nie jest takie znów jednoznaczne, kto ma więcej korzyści i kto jest czasem większym egoistą, dawca, czy pasożyt.
Ale w wielu kwestiach jak najbardziej się tu z Panem Michałem zgodzę.

Michał Dyszyński

JanelleL.

hikari33

JanelleL.

Michał Dyszyński

JanelleL.

hikari33

[quote="JanelleL.":
"pasożyt, który tylko bierze nic nie dając w zamian wcale może takim zupełnym pasożytem nie być. "

[u]Pasożyt
[/u]
[link widoczny dla zalogowanych]
znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) biol. organizm czerpiący korzyści ze współżycia z innym organizmem, zazwyczaj ze szkodą dla swego gospodarza; zob. też pasożyt w Wikipedii
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) książk. przen. człowiek wykorzystujący innych dla osiągnięcia własnych korzyści

kolokacje:
(1.1) pasożyt zewnętrzny • pasożyt wewnętrzny • pasożyt obligatoryjny
(2.1) pasożyt społeczny

Pozdr. ;-P

JanelleL.

Dyskurs

Kwestią filozoficzną jest po co “pasożyta łapać”?

Przecież w XXI wieku faktem jest, że jesteśmy tym czym się karmimy i nie chodzi tutaj tylko o to co wkładamy do ust. Oczywiście człowiek, którego system wartości czy Rodzinę zaatakuje pasożyt społeczny ma moralne prawo się bronić ale ma równocześnie moralny obowiązek odejść od intencji pasożyta społecznego po zabezpieczeniu swojego systemu wartości opartego na charakterze moralnym i zabezpieczeniu Rodziny. Jeśli pasożyt społeczny jest szkodliwy, to jego niwelacją powinny zająć sie władze ustawodawcze.

Michał Dyszyński

Wracając do sprawy mocy...
Ta prawdziwa moc, o której myślę, jest związana bardziej z intelektem i kontrolą nad impulsami na człowieka wpływającymi, niż np. z siłą fizyczną. Słonie są największymi zwierzętami lądowymi, najsilniejszymi. Ale to człowiek, dzięki intelektowi, jest w stanie ostatecznie zrealizować tysiące więcej zadań, niż one. Ale nawet człowiek ma problem ze swoją mocą - bo właściwie nie wie, w jakim kierunku ją skierować. Przeciwieństwo mocy - słabość polega właśnie na tym, że realizujemy rzeczy, których nie chcemy, które często odrzucamy, wolelibyśmy, aby się nie działy.
Teraz jest pytanie: ale kiedy się o tym dowiemy, kiedy się zorientujemy?
Ta moc prawdziwa orientuje się szybciej w tym, że coś idzie nie tak, albo że można coś jeszcze poprawić. Moc głupia, idzie po trupach, więcej szkodzi, niż tworzy, realizuje zadania niezgodnie z planem, albo zgodnie z jakimś planem - tylko że z planem wadliwym. Prawdziwa moc, to właśnie moc sensownego planu - takiego, który daje się zrealizować i który warto jest realizować.

Dyskurs

Nie z intelektem, bo to domena ego. Moc jest domena serca, ktore bedac otwartym sprawia, ze czlowiek jest autentycznym w stosunku do siebi a tym samym innych i jest konsekwentny w zyciu, ktore okreslamy jako zrealizowane/dokonane Eng. realized. Nawet gdy taki czlowiek czasami sie pomyli, to przez pokore odnajdzie swoja droge. Sensowny plan nie ma nic wspolnego z moca. Moze wymyslic go grupa w pracy dla osiagniecia jakiegos celu organizacyjengo. Nie koniecznie kazdy czlonek grupy musi preferowac ten sensowny plan, ale jako czlonek grupy i organizacji ma obowiazek go wspierac i wykonywac co do niej/jego nalezy. Moc nie jest ani miarka ani sie nie orientuje. Jest domena swiadomosci zycia w prawdzie swojego charakteru moralnego opartego na pilarach wartosci. Bez tego, nie ma mowy o mocy lecz o sile z ktora czlowiek jako najinteligentniejsze stworzenie na ziemi potrafi niszczyc siebie, innych, i wlasne srodowisko.

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Moc słowa
Zadajmy sobie pytanie: kto mówiący, piszący, komunikujący innym ludziom ma moc? Po czym poznawalibyśmy ideę mocy słowa?

Moja propozycja jest dość chyba naturalna, narzucająca się. Powiemy zapewne, że ktoś jest mocny słowem, jeśli to co głosi się sprawdza, jest jakoś prawdziwe, daje się pozytywnie potwierdzić.
Ktoś mocny słowem, gdy mówi: przyjdę jutro i oddam ci te pożyczone mi tysiąc złotych, to osoba przekonana o mocy owych słów, będzie czekała z wiarą na przyjście owej osoby. I ów ktoś przyjdzie (właśnie jutro, a nie w innym czasie) i odda tysiąc złotych (pełny tysiąc, a nie np. połowę - bo PRZECIEŻ POWIEDZIAŁ). Ktoś mocny słowem, jak coś powie, to to coś się sprawdzi, tak właśnie będzie.
W odróżnieniu od tego ktoś słaby słowem, gdy powie "jutro przyjdę", może przyjdzie, a może nie. Jego słowa nie znaczą tego, co komunikują - wszak one SĄ SŁABE, czyli są BEZ ZNACZENIA (znaczenia poprawnego, zapewniającego zgodność z oczekiwaniami).

Moc słowa świadczy o osobie.
Trudno jest mi znaleźć coś bardziej świadczącego o osobie, niż moc jej słowa. Mogę nie spełnić jakichś wymogów mi narzuconych. Powiem wtedy: ja tego nie deklarowałem, więc to że czegoś nie spełniam, to (przynajmniej w jakiejś części) problem tych, co tego ode mnie chcą, oczekują. Ja się od tego dystansuję.
Ale z drugiej strony, jeśli coś powiedziałem z własnej woli, to chyba wiedziałem co mówię...
W końcu, jeśli czułem, że nie jestem w stanie tego wypełnić, to mogłem po prostu nie mówić. Jeśli jednak coś mówię, a potem okazuje się inaczej, niż to zadeklarowałem, to znaczy, że moja słowa były nie znaczące, a dalej, że moja świadomość, moje rozumowanie z tym związane SŁABE. Można by też powiedzieć, że jestem "głupi".
Oczywiście w życiu są sytuacje, w których wypowiadamy jakieś słowa trochę do nich zmuszeni, wbrew sobie. Oto np. szef oczekuje od nas, że będziemy kłamali klientom jaki to produkt naszej firmy jest super, a my wiemy, że jednak ów produkt jest "taki sobie". Ale, chcąc zachować pracę, kłamiemy. O czym to świadczy? - ano też o tym, że JESTEŚMY SŁABI, że życie, okoliczności, ludzie są silniejsi od naszej mocy słowa. Inaczej mówiąc PRZEGRYWAMY w tej walce o wykazania poprawności samego siebie w tej najczystszej postaci - poszanowania własnych słów.
Jesteśmy słabi słowem, gdy ulegając emocjom, wypowiadamy sformułowania, z których potem chcielibyśmy się wycofać. Czasem już nie ma jak się wycofać, bo ktoś nasze sformułowania wziął sobie do serca - może od nas po prostu odszedł, albo przestał nam wierzyć, lubić, traktuje odtąd jako osobę niemiłą. I wtedy też wiemy, że BYLIŚMY NIEMILI, ów ktoś ma rację. Słabością naszych słów (niecierpliwością, nieopanowaniem) zniszczyliśmy związek, relację, czasem tracimy pracę. Słabością słów...

Wracając znowu do przeciwnego bieguna - do słów prawdziwej mocy.
Właściwie taki ktoś naprawdę mocny słowem nigdy by nie powiedział czegoś, co mogłoby się okazać głupie, fałszywe, co się nie sprawdzi. Jeśli czegoś nie wiem, to nie mówię, że wiem, ale jak coś powiem, to rzeczywiście ja, a także inni wokół znający moc mojego słowa, będą pewni, że tak właśnie jest.
Człowiek wielkiej mocy słowa powinien być właściwie jak mag, jak Bóg - jeśli powie chmurom "spuśćcie deszcz", to one spuszczą deszcz, jeśli powie wulkanowi "wybuchnij" to ten wulkan wybucha. Taki byłby ktoś o ekstremalnej, właściwie boskiej mocy słowa. To jest oczywiście - patrząc z perspektywy naszego życia - fantazja, ale ona ustanawia jakoś krańcową postać pojęcia mocy słowa. Warto jest jednak myślą tej fantazji dotknąć, zrozumieć jak mogłoby być, gdybyśmy swoją mocą wykroczyli poza zwykłe życie i świat. W Biblii jest powiedziane, że człowiek wielkiej wiary mógłby przenosić góry, słowem nakazywać morwie, aby przesadziła się w morze, a ta byłaby posłuszna. Można odrzucić obrazy religijne w kontekście ich realności wprowadzenia w życie, ale "w czystej teorii" można o nich też pamiętać. Choć ja - chrześcijanin teista - w jakiś sposób WIERZĘ w wielką moc słowa. Dziś nie potrafię mocą mojego słowa nakazywać (skutecznie) morwie przesadzenie się w morze. Ale też trochę aspiruję do owej mocy w tym sensie, że STARAM SIĘ PRZYNAJMNIEJ NIE MÓWIĆ TEGO, CO EWIDENTNIE JEST FAŁSZEM. Mogę pielęgnować, dowartościowywać moc mojego słowa chociażby na tym polu, abym - gdy coś powiem - nie musiał się później wycofywać z tego, aby ludzie nie byli zmuszeni do traktowania mnie jako osoby nie wiarygodnej, rzucającej słowa na wiatr.
Będę mocny (słowem) jeśli każde moje zdanie będzie wyrażało z grubsza właśnie to, co rzeczywiście znaczy to sformułowanie. Nie powinno być wyjątków, a jeśli moja słabość owe wyjątki wprowadzi, to przynajmniej niech tych wyjątków będzie jak najmniej.
Nieraz zdarza mi się, że pewne słowa cisną mi się na usta - chciałbym w irytacji powiedzieć komuś "jesteś kompletnym durniem, nie mam dla ciebie szacunku!". Takie słowa się cisną, bo ktoś może naprawdę zrobił coś niefajnego. Ale jednak jeśli takie słowa wypowiem, jeśli uczynię się sędzią kogoś, to powstanie pytanie - problem: na ile sam jestem w stanie sprostać podobnemu oskarżeniu wobec mnie?...
- Jestem, czy nie jestem zawsze mądry, dojrzały w swoich decyzjach?... Na wszelki wypadek więc staram się nie formułować tych kategorycznych sądów, bo albo będą one świadectwem słabości mojego słowa, czyli miałkości mnie - mojej świadomości, albo...
albo nawet jeśli to okazałoby się prawdą. Jeśli moje potępienie owej osoby uzyskałoby moc, jeślibym oto za chwilę zobaczył, jak ów ktoś - czując tak kategoryczną moją dezaprobatę - załamuje się, wpada w depresję, może popełnia samobójstwo... Czy chciałbym tego? Czy naprawdę chciałbym, aby moje potępienie miało moc (trochę jakby było "magicznie doładowane")?...A gdyby moje potępienie miało moc zsyłania świadomości ludzkich do piekła?... Czy chciałbym owej mocy słowa potępiającego?...
- Gdy sobie to pytanie postawię, to już wiem: NIE CHCĘ MIEĆ MOCY POTĘPIANIA!
W tradycji religii to szatan jest tą istotą o największej mocy potępiania, domagającej się wyświetlenia wszystkich wyborów człowieka w kontekście najbardziej rygorystycznych zasad. Ja się do tego potępiania nie przyłączam. Cofam tu nawet swoją moc. Niech w tym zakresie - w potępianiu - będzie moja słabość...

Ale jednak też jakoś pragnę mocy mojego słowa. Pragnę, aby - gdy powiem "uzdrów się" - ktoś się uzdrowił, aby moja moc stwarzania dobra słowem, jakoś wzrastała. Ale tylko dobra. Bo ostatecznie tylko do takiej mocy przyznaję się naturą mojego jestestwa, bo tylko do dobra JESTEM i tylko do dobra mają służyć moje słowa. Przynajmniej tak chciałbym, aby było, mierząc się ze słabością moich słów, z atakami na to, aby one RZECZYWIŚCIE COŚ ZNACZYŁY, aby ludzie mogli zasadnie mówić: jak Michał coś powie, to aby było jasne, że to jest sensowne, przemyślane, wartościowe, że nie będzie z tego za chwilę się wycofywał, nie okaże się to głupotą, albo fałszem. Tak bym chciał, wtedy czułbym się jako mocny, JAKO "KTOŚ".

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Spokojnie, Michal. Niczego nie "zarzucalam".

Wyjasnie Ci przez Twoje religie, katolicyzm. Dlaczego tak niewielu katolikow zna prace Jana od Krzyza I dlaczego praktyka kontemplacji praktycznie nie istnieje poza zakonami Karmelitow Bosych I praca Miniki I Dk. Marcina Gajdow?

Komu "przeszkadzala" MOC (uzycie cudzyslowia I duzych liter jest celowe) ktora oferuje kontemplacja I kiedy?

Andy72

Kontemplacja to wyższa szkoła jazdy, niewielu do niej dorasta

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Moc w patrzeniu
W uważnym tylkopatrzeniu też może być moc
choć nic nie robimy, nie działamy
choć w pozornej bierności zatopieni
bez hałasu, bez naciskania
patrzymy
bez napalania się, ale w skupieniasile
to w tym jest także moc

Nie znają tej mocy ci
co zawsze osiągają rzeczy wystawione im przez świat
bo zawsze trzeba być tym pierwszym
albo tym co ma czegoś więcej
moc patrzenia stanie się zrozumiała dopiero wtedy
gdy odejdzie nacisk świata
gdy pojawi się akceptacja tego co jest
a więc i samego siebie
gdy się też poczuje, że to co myślę i czuję
jaki jest mój stosunek do świata
MA ZNACZENIE
bo ja potrafię to znaczenie zrozumieć i nadać je własnemu patrzeniu
bo mam moc.

Michał Dyszyński Warszawa 26.04.2017

Dyskurs

A teraz zamknij oczy, Michal