ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dzisiaj przy pisaniu innego posta tknęło mnie, że cennym pod względem klarowności odróżnieniem dwóch fundamentalnych mentalności byłoby podzielenie postaw ludzi na dwie grupy:
- symetryści, gdy przychodzi do oceny jakiegoś argumentu, oceny będą starali się rozpatrywać ten argument stawiając go (z grubsza) na równi wobec siebie względemi innych (także potencjalnego oponenta w dyskusji).
- antysymetryści z góry zakładają, że argument ma być antysymetryczny, że stosuje się do oponenta, a do nas już nie (albo odwrotnie: tylko nas się tyczy, a już nie oponentów).

Symetrysta raczej nie posłuży się argumentem, który na równi uderza ostrzem w obie strony. Dla mentalnego antysymetrysty to nie jest żaden problem, bo antysymetrysta zwykle przywłaszcza sobie jako wyróżniający go (! - to też wynika z ogólnej cechy antysymetrycznego podejścia) atrybut "to ja mogę tu arbitralnie określić, jak się rzeczy mają, że tu się stosują, a tam już nie".

Osobowość antysymetrysty jest pod wieloma względami przeciwna osobowości symetrysty. W szczególności zwykle:
1. Antysymetrysta uważa, że jego grupa społeczna (w tym np. naród) jest jakoś wyróżniona. Symetrysta takie odgórne uznanie wyróżnienia swojej grupy uważa za absurd.
2. Antysymetrysta będzie zarzucał innym coś, co już na pierwszy rzut oka stosuje się także do niego i do jego grupy. Symetrysta raczej takiego zarzutu, który równie dobrze w niego uderza nie sformułuje.
3. Antysymetrysta będzie też jako argument za swoją ideą, grupą wyciągał coś, co jest nieróżnicujące, co tak samo wspiera jego przeciwników. Bo antysymetrysta nie zada sobie przed wyciągnięciem owego argumentu pytania, na ile różnicuje on sytuację.

Symetrysta w dyskusji będzie się raczej odwoływał do tego co wspólne i ogólne.

Antysymetrysta w dyskusji odwoła się raczej do tego, co go wyróżnia, może wywyższa - jego osoba, jego autorytety, jego nadzwyczajna pozycja i przywileje.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Takie zdanie mi się sformułowało w innym wątku: ... dla niektórych stronniczość rozpoznań wydaje się być zaletą, a nie wadą ich spojrzenia na rzeczywistość.
To są właśnie antysymetryści - ci są często DUMNI z tego, że rozpoznają rzeczywistość niesymetrycznie, że wspierają to co swoje. Uważają, że tak właśnie się robi, że to jest słuszne i dobre.

Michał Dyszyński

Deklaruję się jako myślowy symetrysta. Co to oznacza w praktyce?...
- W znacznym stopniu oznacza to, iż gdy przychodzi mi do jakiegokolwiek rozpoznania czegoś w świecie, czy w osądach na temat idei, pierwszym co robię, jest próba ODSEPAROWANIA SIĘ OD DOTYCHCZASOWYCH WŁASNYCH PRZEKONAŃ, aby postrzegać problem maksymalnie symetrycznie.

Jeśli coś rozpoznaję, to pomimo tego, że identyfikuję się jako chrześcijanin, staram się usunąć z tła myślowego moje chrześcijaństwo.
Co prawda jestem mężczyzną, ale staram się rozpoznawać w pierwszym oglądzie świat, nie jako osoba konkretnej płci, lecz jako jednocześnie kobieta, mężczyzna, obojnak, ktoś w ogóle mający płeć nieokreśloną.
Choć mam określony status społeczny, to gdy przychodzi do rozpoznań świata, pierwszym co robię, jest "zapomnienie" o tym statusie.
itd. itp.

Na dalszych etapach rozważań, rozpoznań już wyższego rzędu, będą dołączał również aspekty swojej identyfikacji - np. jako mężczyzny, albo jako chrześcijanina. Ale to robię rzeczywiście mocno "dalej", to jest atrybutem, który próbuję umieszczać w rozumowaniu świadomie i pod kontrolą, z funkcją "świadomego dawkowania" stopnia wpływu mojego światopoglądu, różnych identyfikacji na efekt końcowy rozumowania.