ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Robiąc swoje analizy psychologiczne w zupełnie innym wątku (http://www.sfinia.fora.pl/blog-michal-dyszynski,73/branie-swoich-domnieman-i-intencji-za-rzeczywistosc,26079.html#808001) wyszła mi myśl, którą chciałbym w tym wątku rozwinąć niezależnie.
Myśl jest dość prosta: samokrytycyzm i samoakceptacja eksplorują tę samą ścieżkę mentalnego działania, różniąc się jedynie ostatecznym werdyktem.
Dlaczego ten wniosek uważam za ważny?...
- Bo on wyjaśnia (a przynajmniej mi to wyjaśniło) pewne życiowe spostrzeżenie na temat spotykanych ludzi:
Ludzie mający problem z samokrytycyzmem w zdecydowanej większości przypadków mają też problem ze szczerym zaakceptowaniem siebie!

Ale jak się dostrzeże ten wspólny mianownik, to wszystko się wyjaśni. Problem tacy ludzie maja na ogólniejszym poziomie - mają problem ZE SPOJRZENIEM NA SIEBIE ANALITYCZNIE W OGÓLE!
Ludzie, którzy mają problem ze spojrzeniem na siebie krytycznie, wypierają w ogóle potrzebę spojrzenia na siebie, co automatycznie też oznacza, iż nie zauważą swoich dobrych cech!
Jak ktoś jest mentalnie w stanie obserwować wyłącznie to, co jest na zewnątrz, jeśli nie obsługuje samoodniesienia, to nie uruchomi w ogóle tej ścieżki mentalnej, która jest podstawą krytycznego, analitycznego potraktowania siebie - ani krytycznego, ani też wiodącego do zaakceptowania siebie.

Z moich doświadczeń też wynika, iż owi ludzie bez samokrytycyzmu są przesadnie krytyczni wobec innych. Właściwie to oni wciąż walczą, wciąż krytykują, wciąż mają pretensje - o wszystko i do wszystkich. I to też staje się zrozumiałe, niejako "logiczne", jeśli dorzucimy do przesłanek to, iż taka osoba nie patrzy w ogóle na siebie w żaden sposób analitycznie. W końcu w coś tę energię postrzegania trzeba zainwestować!
Na czymś ten aparat rozpoznawania, klasyfikowania trzeba uruchomić, więc jeśli zablokowane jest uruchomienie tego na sobie, to uruchamia się to na tym, co zewnętrzne. Jeśli doda się do tego bezwiedny instynkt rywalizowania i dominowania, to dostajemy idealny psychologiczny wzorzec właśnie takiej osoby, która jest wiecznie skwaszona, krytykująca innych, a bezkrytyczna wobec siebie. Taka osoba też nigdy nie zaakceptuje siebie. Ona co prawda może werbalnie wyrazić jakąś pochwałę względem siebie, ale to nie będzie poparte wewnętrznym przekonaniem, to nie będzie wynikało z jakichś rozważań, ustaleń. Taka deklaracja będzie pusta, ślepa, "bez mocy i życia".

MaluśnaOwieczka

A ile samokrytycyzmu ma ktoś, kto przez ponad dwa lata nie potrafi przeprosić osoby, którą obrzucił wulgarnymi wyzwiskami z byle powodu?

Zaś jednocześnie nieustannie przy pomocy pośrednika zarzuca innym brak samokrytycyzmu...

Ja wiem, dlaczego nie przeprosi. Bo nie będzie przecież "sama prosić się o bęcki" - to podstawa PR-u.

Michał Dyszyński

Gdybym miał komuś poradzić w związku z "mam problem z samoakceptacją", to bym chyba zasugerował: To nie będzie łatwa, ani szybka droga, jednak rozwiązanie tego problemu ostateczne jest możliwe tylko na ścieżce...
mądrego samokrytycyzmu!

Czyli
Nie akceptujesz siebie?...
- Może powodem jest to, że nie umiesz się sensownie (!) skrytykować?...
Krytyka siebie sprawdza się w terapii nieakceptacji jedynie wtedy, gdy jest sensowna, czyli gdy jest UCZCIWYM ROZLICZENIEM SIĘ Z NIEREALNYMI OCZEKIWANIAMI.

Bo dlaczego tak trudno jest nieraz spojrzeć na siebie krytycznie?...
- Bo boimy się, że taka krytyka oznacza dla nas mentalny "koniec świata", bo próbujemy często traktować sprawy albo - albo. Jeśli ktoś widzi siebie (ale najczęściej podobnie też postrzega innych) na zasadzie "albo jestem supernajlepszy, wciąż wygrywam, a inni ścielą mi się do nóg", albo "jestem zerem, przegrywem totalnym", to taki ktoś nigdy nie dojdzie ze sobą do ładu. Bo normalny człowiek nie osiąga ani jednej, ani drugiej skrajności. Poza tym lekarstwem na nieakceptację, jest zestaw dwoch chrześcijańskich zasad:
- przebaczaj
- miłuj bliźniego JAK SIEBIE samego.
Przebaczenie, które dajemy innym "odwdzięcza się" nam też w postaci samoprzebaczenia, jako pogodzenie się z samym sobą. Bo uznawszy jako ogólną zasadę przebaczenie, tą samą zasadą przebaczamy, uładzamy się z sobą, jak i z innymi. I tak samo jak czujemy, wiemy, że umiemy przebaczyć innym, tak samo też możemy użyć tej mocy przebaczenia wobec siebie.

MaluśnaOwieczka

Andy72

samobójca siebie nie miłuje

MaluśnaOwieczka

Ależ miłuje

Andy72

wg do-dupizmu

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Przecież wszyscy krzyczą, że samobójcy to egoiści. No to jak to? Egoista, a nie miłuje siebie? Coś tu się nie zgadza...

Jak zazdrosny, mówią że narcyz. Jak nie zazdrosny, mówią, że mu nie zależy.
Ja nie byłem o nią zazdrosny. Gdy się komuś ufa, to się nie jest zazdrosnym, bo się "wie", że ta osoba nas nie skrzywdzi. Szkoda że potem życie weryfikuje tę "wiedzę".

Michał Dyszyński