ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dzielę sobie ludzi na dwie kategorie:
1. Kategoria ludzi, którzy są w stanie zaakceptować siebie, a także swoje miejsce w społeczności z grubsza tak, jak to widać, bez udawania, picowania, tworzenia sobie przekonań o własnej wspaniałości
2. Kategoria ludzi, którzy mentalnie nie są w stanie obyć się bez złudzeń na swój temat, bez upiększania siebie, swojej grupy, miasta, rodziny, czy z czym tam jeszcze by się nie identyfikowali.

Skąd się bierze to (u niektórych ludzi przemożne) zapotrzebowanie na podpicowany, iluzoryczny obraz siebie?...
- Może z niewiary w to, że można być zaakceptowanym w prawdzie - takim, jakim się naprawdę staliśmy
- Może niecierpliwości, z braku zdolności do zdobycia pozytywnego obrazu siebie w sposób uczciwy, ale często wymagający pracy i cierpliwości.
- Może z uznania, że jesteśmy tym, za co inni nas uważają, a nie tymi, których opisują ich zachowania, działania, intencje, myśli.
- Może z przekonania, że najważniejsze w życiu jest okazanie się jako mistrza autopromocji, że to jest po prostu predefiniowany cel.
... :think:

Semele

Jest duże..

Michał Dyszyński

Ze złudzeniami jest ten problem, że mentalnie są one "blisko" marzeń. I niektórym granica pomiędzy tymi pojęciami się zaciera. Marzyć sobie nie jest chyba źle, choć też bez przesady. Problem zaczyna się wtedy, gdy ktoś swoje marzenia zaczyna brać za rzeczywistość.