ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tu na forum pojawiły się wpisy pewnej osoby, która uważa się za skrzywdzoną. Muszę przyznać, że w moim odbiorze, po pierwszym przeczytaniu relacji owej osoby poczułem się zdziwiony. Zdziwienie moje wynikło stąd, że tego rodzaju komunikat trafił w jakiś rodzaj próżni w moich emocjach i rozumieniu. Ja nie mogłem odnaleźć w sobie odpowiednika dla takiego komunikatu.
Ale to nie jest tak, że miałem z ludźmi wyłącznie cudowne relacje, że nikt nie miał nic przeciw mnie, albo nie było w moim życiu żadnych konfliktów. One jak najbardziej były, a część z nich kończyła się jakąś forma mojej straty, dyssatysfakcji, poczucia rozczarowania, smutku, rozterki, nawet czarnych depresyjnych myśli wiodących aż w okolice fantazji samobójczych. Bywało mi źle, czasem naprawdę emocjonalnie bardzo źle z powodu tego, jakie postawy wobec mnie przyjmowali różni ludzie. Tyle, że ja nie klasyfikowałem tego jako "jestem skrzywdzony przez osobę X", tylko jako "sam się krzywdzę moimi emocjami, nieprawidłowo reagującymi na tą postawę, jaką przyjął wobec mnie X".
Czyli to nie ludzie mnie krzywdzili, ale wyłącznie ja się sam swoimi głupimi, naiwnymi nieprzemyślanymi, nierealnymi oczekiwaniami krzywdziłem, ten stan złego samopoczucia był moja winą!

Jako najbardziej wyrazistą sytuację, którą chyba ktoś mógłby odczytywać za odpowiadającą idei "krzywdzenia Michała" przypominam sobie np. jakiś automatyczny rodzaj braku akceptacji dla mnie, totalne krytykanctwo mnie, odrzucenie, niezdolność do jakiegokolwiek przyjrzenia się moim odczuciom, racjom a z góry skreślanie ich i wciskanie swoje wersji, w której moja osoba była jedynie tą złą, winną, mało wartościową. Może ktoś w podobnej sytuacji odgórnego braku akceptacji, nie sprowokowanego z resztą żadnym złym nastawieniem, czy czynem uznałby za postawę krzywdzącą go. Ja tak nie uznaję. Ja widzę w podobnej sytuacji powód do oskarżenia siebie: po co się właściwie uzależniłeś emocjonalnie od opinii osoby, która nie umie akceptować na uczciwych warunkach innych ludzi?
Uznaję, że to ja byłem winny, to ja byłem głupi swoim brakiem rozpoznania tego, że ktoś nie jest w stanie dać mi swoich pozytywnych uczuć.
Byłem też kiedyś okradziony, oszukany finansowo. Czy czuję się z tego tytułu skrzywdzony?...
- Właściwie to też nie. Uznałem tamto zdarzenie za coś, co należy w swoich emocjach przepracować, zrozumieć, uznać tę okoliczność i nie rwać szat z tego tytułu (ani włosów z głowy). Im bardziej bowiem bym to rozpamiętywał, tym bardziej bym się sam krzywdził. Gorycz we mnie była, jakąś walkę ze swoim poczuciem bycia potraktowanym nieuczciwie stoczyłem, ale nie rozpatrywałem tego jako "zostałem skrzywdzony", jak też nie poddałem się tym negatywnym uczuciom. Ostatecznie obroniłem się przed poczuciem skrzywdzenia. Póki co, jeśli coś mnie w życiu krzywdziło, to nie ludzie, tylko moje własne negatywne emocje, którym dałem za dużą władzę nad swoim samopoczuciem.

Dziś wiem, że jest taka część ludzi, która nie umie zaofiarować mi pewnych uczuć, postaw. Chciałbym aby mnie traktowali inaczej, niż to robią. Jeśli będę się upierał wciąż przy tym, że jednak mają oni mi to dać, czego dawać nie potrafią, to sam się będę krzywdził, za pomocą frustracji samemu sobie zgotowanej. A nie uważam krzywdzenia siebie za rozsądną postawę... :nie:

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Semele

Masz dużo racji Michale. Jednak gdy zbliżamy się do kogoś to coraz wiecej od niego oczekujemy.

Mało oczekujemy od osób dalekich. Niczego nie zainwestowaliśmy mówiąc trywialnie.
Paradoksalnie jeśli za swoje samopoczucie obarczasz tylko swoje emocje i bardzo je chcesz ograniczyć to moim zdaniem możesz czuc się jeszcze bardziej nieszczęśliwy.

Tu chodzi raczej o to aby te emocje wyrażać w sposob, który będzie jak najmniej krzywdzący dla osoby, która przecież była nam bliska.

Ta bliskość już jest nieaktualna. Jednak ona towarzyszyła nam na pewnym etapie naszego życia. Czy mamy skreślać nasze życie. Wyrzucać listy i fotografie?

Cytat:

nikt nie może być taki jakim my chcemy, żeby był. Każdy po prostu jest dobry w byciu sobą. Każdy chce czuć się komfortowo i pewnie będąc sobą, a jeśli zdecyduje się na pracę nad sobą i na zmianę, to będzie to przebiegało na jego warunkach, a nie na naszych. Do prawdziwej zmiany potrzebna jest motywacja wewnętrzna i szczera chęć, a nie ogromne oczekiwania i o zgrozo groźby. Kiedy pozbędziemy się oczekiwań w stosunku do innych poprawimy nie tylko nasze relacje z tymi osobami, ale także nasze życie – znajdziemy spokój, będziemy doświadczać mniej lęku i frustracji, odsuniemy rozczarowania i złość. Nie znaczy to automatycznie, że nie możemy stawiać innym jakichkolwiek oczekiwań. Możemy oczekiwać od innych niektórych rzeczy, np. szacunku do nas. Kwestią problemową może być przyzwolenie na to, by nasze późniejsze samopoczucie zależało od tego czy dostajemy to czego oczekiwaliśmy, gdyż wtedy sami zastawiamy na siebie pułapkę.

Link podam niebawem. Bardzo ciekawy tekst.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

MaluśnaOwieczka

Semele

Owieczko:

Poczucie krzywdy jest naszą wewnętrzną reakcją na współwystępowanie trzech powiązanych ze sobą zjawisk: doznanego cierpienia, przeżywanej bezsilności oraz zburzenia naszego wewnętrznego obrazu siebie i świata.

Wyobraźmy sobie, że znaleźliśmy się w przykrym położeniu za sprawą czyichś działań. Jeśli przeżywamy to jako osoba dojrzała, wówczas towarzyszy nam wprawdzie uczucie smutku, niezadowolenia, może nawet gniewu, mimo wszystko jednak dążymy do zmiany zaistniałej sytuacji. Tymczasem poddając się poczuciu krzywdy, skupiamy się na własnych doznaniach, osobie „winowajcy” albo próbie pokazania jej, jak bardzo nas skrzywdziła. Bywa, że nie tylko nie podejmujemy działań mogących nas ochronić, ale i skłaniamy się do zachowań jeszcze bardziej zwiększających osobisty dyskomfort. Sprawia to wrażenie, jakby pozostawanie w niedogodnej sytuacji, pielęgnowanie zranienia stanowiło dla nas formę nagrody. I najpewniej coś w tym jest.
[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Hill będziesz przewodnikiem w górach dla użytkowników?

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Semele

Jak radzić sobie z poczuciem krzywdy:
Winniśmy pamiętać, że wybaczenie nie wiąże się z bagatelizowaniem własnej krzywdy w stylu: „Nie było to aż takie przykre”. Darowanie winy nie oznacza też, że mamy o wszystkim zapomnieć. Ponadto wybaczanie jest procesem, więc nie należy traktować go w kategoriach „wszystko albo nic”. Być może nie będziemy umieli komuś wybaczyć do końca, ale nawet jeśli uczynimy ku temu parę kroków, będzie to sukces. Wreszcie nie należy uzależniać wybaczenia od tego, czy druga strona nas przeprosiła i doceniła naszą dobrą wolę. Trzeba się raczej spodziewać, że nigdy nie zrozumie swego postępku.

Podjęty świadomie proces wybaczania winien składać się z kilku etapów:

1) Rozpoznaj swe uczucia i je dokładnie nazwij.

2) Spróbuj zrozumieć, dlaczego spotkała cię krzywda, nawet jeśli się okaże, że zawinił tu zwykły przypadek.

3) Odbuduj własne poczucie bezpieczeństwa poprzez zadbanie o to, by sytuacja się nie powtórzyła.

4) Pozwól, aby twa uraza, gniew i żal odeszły, starając się nie wracać do bolesnych zdarzeń i nie odtwarzać ich w pamięci. Jeśli nie jest to możliwe, najpewniej nie jesteś jeszcze gotowy do aktu wybaczenia.

Andrzej DOSTATNI

Hill

Semele

Słusznie. Dlatego dobrym pomysłem wuja są blogi. Na blogu mogę po prosru usunąć akty agresji. Mogę jednak dyskutować z osobami o poglądach zupełnie innych niż moje. Jak beton z betonem. To żart jakby co.:-) :-)

Hill

Semele

Semele

Hill Czy Ty też jesteś zwolenniczką chrześcijańskiego kopa w dupę?
Jeśli tak, jak to uzasadniasz. Dlaczego w Twoim życiu to się sprawdziło?

Wiem że to twarde pytania. Więc nie musisz a możesz na pv.

Nie jestem klepaczem jak owca.

Owca, owca pokaż zorba...:-) :-)