ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Stworzyłem wątek, w którym omawiam najważniejsze wg mnie zagrożenie dla osobowości, która się plasuje jako prawicowa, wtedy gdy tendencja z nią związana osiągnie postać skrajną. Z grubsza tym największym zagrożeniem jest doprowadzenie do rujnacji sumienia danej osoby z tytułu tego, że skupi się ona na wywyższeniu swojej grupy - narodu, plemienia.
Jako symetrysta z ducha i w deklaracjach nie byłbym uczciwy, gdybym nie przedstawił swojej wizji tego, czym z kolei grozi skrajne oddanie się postawom lewicowym.

Jeślibym miał opisać w prostych słowach największe zagrożenie dla lewicowej osobowości, która znowu objawi się wyraźnie w postaci skrajnej, to chyba najlepiej pasowałoby tu określenie - skrajny, odczłowieczający oportunizm!
I ile prawicowiec grzeszy bardziej tym, że za mocno potraktuje tę emocję i pragnienie wywyższania się, to skrajny lewicowiec osiąga podobny efekt rujnacji sumienia, ale wywyższając nie tyle jakąś grupę, co swoją osobę, której wolność niczym nie została ograniczona. Prawicowiec skrajny usprawiedliwi uciszenie głosu swojego sumienia, powołując się na interes grupy (np. gotów jest zabijać w imię wywyższenia narodu), a lewicowiec sumienie jest w stanie stłumić, powołując się na swoją własną wygodę, swoje "prawa", na to, że to on tak wybrał, a przecież mu wolno jest realizować siebie!
Lewicowe feministki "nie muszą się zastanawiać" nad tym, czy płód, jaki w sobie naszą, czasem już nie czuje, czy nie przysługują mu ludzkie prawa. Bo te feministki przecież mają wyższy priorytet - to, co one pragną, że chcą realizować siebie! "Nie muszą" więc w ogóle kwestii zabójstwa nienarodzonych dzieci rozpatrywać. Zadecydowało już ich pragnienie realizowania się w życiu, ich "prawo kobiet". Lewicowiec skrajnie oportunistyczny nie będzie zabijał z powodu identyfikacji ze swoim narodem, ale w obliczu każdego trudnego wyboru, lekką rączką (nóżką...) podepcze dobro wspólne, nie dotrzyma obietnicy wsparcia sojuszniczego, zakłamie trudne prawdy w imię ochrony swoich emocji.
To już prędzej skrajny prawicowiec dotrzyma zobowiązania, pomimo tego, że jest mu to niewygodne, bo jakaś postać idei honoru jest mu bliska. Lewicowiec skrajny nie uznaje żadnej normy nadrzędnej nad sobą, więc jest egoistą pełnym, oportunizm czyniąc najwyższą swoją zasadą. Od niego nie ma co oczekiwać wierności, uczciwości, poszanowania dla prawdy, on wywyższył bowiem swoje emocje i swoje prawo do bycia sobą w dowolnej formie, nie licząc się z nikim. Taki ktoś nie uznaje też żadnego boga nad sobą, sam się de facto przyznając sobie boskie prerogatywy.
Oczywiście dotyczy to tylko skrajnego lewicowca. Jednak każdy lewicowiec, który zaczyna swoją mentalną drogę od uczynienia się samemu najwyższą instancją rzeczy, ryzykuje tym, że może się kiedyś zatracić w tym dążeniu osobistej wolności. A wtedy stanie w obliczu totalnej nietrwałości wszelkich podstaw mentalnych swojego funkcjonowania.

MaluśnaOwieczka

Zastanów się uczciwie, czy Ty nie jesteś oportunistą w pewnych kwestiach

Michał Dyszyński

Semele

Michał a co sądzą prawicowe feministki?

Skąd mniemanie, że lewicowcy to nihiliści a właściwie immoraliści?

Twoja analiza jest dość prostacka. Przepraszam za tak ostre określenie.

Proponuję lekturę tego ciekawego artykułu.

[link widoczny dla zalogowanych]

Z rozważań Gary'ego Marcusa wyszła całkiem ciekawa definicja:

Natura tworzy pierwszy szkic, który następnie jest poprawiany przez doświadczenie. (…) „wbudowany” nie znaczy „nieelastyczny”, lecz zorganizowany z góry, przed doświadczeniem.

Po tym wprowadzeniu mogę dopiero zacząć opisywać fundamenty moralne, które obserwujemy w różnych kulturach i w obrębie szerokiego spektrum poglądów politycznych. Teoria pięciu fundamentów jest próbą opisania tego, w jaki sposób nasz „moralizujący” umysł jest w nas wbudowany.

Partie polityczne dokładają wszelkich starań, aby ważne dla nich kwestie stały się aktualnymi włącznikami naszych modułów moralnych. Aby zdobyć nasze głosy, nasze pieniądze albo czas, muszą aktywizować przynajmniej JEDEN z fundamentów moralnych.

Tu z kolei wstęp do prawicowego feminizmu:

[link widoczny dla zalogowanych]

Kluzik-Rostkowska proponuje wprowadzenie niektórych szwedzkich rozwiązań w Polsce. – W Szwecji specjalną część urlopu macierzyńskiego może, choć nie musi wykorzystać jedynie ojciec dziecka – Kluzik-Rostkowska opowiada o swoim spotkaniu z delegacją miejską ze Sztokholmu. – To banalnie proste rozwiązanie powoduje, że pracodawcy przestają dyskryminować ciężarne i potencjalne ciężarne. Skoro na urlop macierzyński może iść każdy rodzic, młode kobiety nie są grupą mniej atrakcyjną na rynku pracy – mówi. Zgadza się z nią 28-letnia Urszula Pasławska, kandydatka z PSL. – Chyba wszyscy zgadzamy się, że przyzwoita opieka nad pracującą matką powinna być priorytetem w kraju o coraz mniejszym przyroście naturalnym – mówi. – A skoro się zgadzamy, to ja, jako praktyczna kobieta, pytam od razu, co można zrobić? Pasławska generalnie jest przeciwna tworzeniu sztucznego kobiecego lobby, ale w sytuacji kiedy panie stanowią mniejszość w parlamencie, tylko silne i
zdecydowane mogą przekonać kolegów posłów, jak ważne są sprawy kobiet.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Odczytuje to co piszesz jako wrogość do ludzi wyznających lewicowe ideały. Wielu z nich jest jednocześnie teistami.

Zastanów się czy Ty swoje komunikaty formuujesz dobrze.

Samo słowo zagrożenie wprowadza już złe emocje.

Nie ma żadnego zagrożenia ze strony lewicy starego typu. Tylko może takie że jest wrogo nastawiona do oligarchów. Potraktuj pojęcie oligarcha szeroko.

A że lewica to dla wielu ludzi Biedroń. To zastanów się dlaczego..

Przeczytaj ten artykuł:

[link widoczny dla zalogowanych]

Poza tym nie ma czegoś takiego jak prawicowa lub lewicowa osobowość. Tak samo jak są ludzie a nie ideologie.

Michał:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Prawicowo myślące osoby dostrzegają w myśleniu lewicowym coś, czego sami lewicowcy nie widzą, albo to najczęściej ignorują. Jest to o tyle ciekawy aspekt psychiki, że wydaje się być wrodzony, jest na poziomie instynktowności, bezwiednych reakcji. I jest to też powód, dla którego z wieloma lewicowcami (nie wszystkimi!) jest mi często "nie po drodze mentalnie". Co prawda za stricte prawicowca też się nie uważam, jednak ten aspekt sprawy chyba czuję dość podobnie z wieloma prawicowcami, a co wychodzi w wypowiedziach.
Czym jest zatem ta właściwość myślenia, odczuwania, którą ma spora część właśnie lewicowców (nie wszyscy!)?...
Chodzi o rodzaj nieustannego unikania jasnego opowiedzenia się, rodzaj "pływania", odlatywania w emocje, niejasności - akurat tam, gdzie jednak chyba należałoby się po prostu opowiedzieć. Lewicowiec tego rodzaju w sytuacji trudnej, zamiast coś wybrać, mentalnie się zablokuje, będzie biadolił, będzie krytykował świat i ludzi, procedował bezproduktywnie swoje emocje. Lewicowiec, o którym myślę odpływa w oceny w stylu ni pies, ni wydra, coś na kształt świdra - czyli w sumie nie wiadomo, o co cho.
Widać to dość dobrze po robionych przez skrajnie lewicowych producentów i twórców filmach. Są to filmy, w których trzymanie się jakiejś logiki, zważanie na wiarygodność jest traktowana jako wada. Tu bowiem króluje nieustanne rozpraszanie intencji, przerzucanie się z jednej emocji na drugą, bez wyraźnych punktów styku, bez motywów wiążących. Lewicowa (skrajna, nie każda) mentalność jest jakaś taka rozlazła, nie klei się do wyraźnej idei, tylko tak plącze różne skojarzenia "w cały świat". Lewicowe filmy zwykle są barwne, mnóstwo w nich ludzi okazujących emocje, ale owe emocje są takie powierzchowne, takie płaskie, takie mało wiarygodne - tu co prawda jedna emocja goni drugą, ale każda z nich wygląda na wylosowaną z puli przez twórcę scenariusza, a nie biorącą się z jakiejś przewodniej myśli, czy rzetelnych nawiązań do akcji filmu. Dla mnie tego rodzaju produkcje filmowe są zwyczajnie nudne. Jeśli zdarza mi się je obejrzeć, to w przyspieszonym trybie, co chwila używając pilota w celu pomijania dłużyzn i epizodów bez znaczenia.
Czasem ma się wrażenie, że lewicowiec tego typu (nie każdy! Piszę tu o pewnych szczególnych postaciach lewicowości) jakby nie wiedział, po co żyje, że mu życie jakoś ogólnie przecieka przez palce, a on sam nie tyle jest podmiotem w tym świecie, co jakimś takim wiecznie znudzonym obserwatorem, wiodącym życie bez celu.
Oczywiście jest to tylko subiektywne wrażenie. Nikogo personalnie tu nie wskazuję palcem. Jeśli ktoś się poczuł urażony, bo uważa, że to nie do niego, choć jest lewicowcem, to ja zapewne mu przyznam rację "to jest pewnie nie do ciebie, nie obrażaj się, to jest do innego typu lewicowca".

PS
Nie będę odpowiadał Semele w jej wątku, bo ogólnie nie zamierzam się dać wywołać do tablicy i tłumaczyć z tego, czego nie napisałem. Uważam, że wszystko jest jako tako składnie napisane w moim wątku, a to, że ktoś kleci do tego jakieś nadinterpretacje, to nie mój problem. I nie będę się tu niczego w kontekście owych nadinterpretacji udowadniał, nie mam ochoty się tłumaczyć, że nie jestem wielbłądem.

Michał Dyszyński

Czy lewicowiec grozi komuś?...
- Najczęściej aktualnie lewicowiec nie jest z zasady jakąś groźną osobą (choć w historii bywali lewicowcy komunistyczni rzeczywiście groźni byli, czego przykładem są lewicowe reżimy w ZSRR, komunistycznych Chinach, reżim Pol Pota - były jednym z najbardziej morderczych i okrutnych), jeśli komuś grozi, to wg mnie przede wszystkim SOBIE.

Użyłem tu słowa "grozić" w znaczeniu zagrożenia dla rozwoju własnej duchowości. Więc jeśli ktoś tylko na samo słowo spojrzał, nie doczytał sensu, a miał intencję jałowego sporu, to może i zinterpretował owo słowo jako skierowane na zewnątrz. Ale nie. Tutaj chodzi o to, że analizuję, co grozi samemu temu człowiekowi, stanowiąc zagrożenie DLA NIEGO SAMEGO, jeśli się odda tej tendencji, w której oportunizm zatryumfuje ostatecznie nad uczciwością intelektualną, pewnym reżimem poszanowania prawdy i sensu. Ostatecznie poszkodowanym będzie sam ten człowiek, który się pogubi w życiu, będzie zdany na łaskę i niełaskę tych, którzy jednak w tym życiu będą mieli tę moc, aby coś ustalić rzetelnie, doprowadzić sprawy do końca, a nie oportunistycznie latać z kwiatka na kwiatek, unikając każdej niewygody, każdej postaci zagrożenia.
Jest takie pojęcie "pięknoduch". Opisuje ono osobę, która niby owszem jest bardzo pozytywnie nastawiona do świata, chce brać wszystko za dobrą monetę, ale przy tym jest nieuczciwa intelektualnie, zakłamująca każdą niewygodną dla siebie okoliczność. Pięknoduchami są wg mnie znacznie częściej lewicowcy niż prawicowcy. Ci drudzy jednak częściej "mają jaja", aby przyjmować także trudne prawdy (nooo, może z wyjątkiem trudnych prawd na temat ich nacji, czy grupy, z którą się identyfikują, bo tu akurat jest temat tabu).