ŚFiNiA

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 20:31, 27 Mar 2025 Temat postu: Kwestia argumentowania emocjami

Stawiam dość podstawowe pytanie: czy emocja może być argumentem w dyskusji?

Moją odpowiedzią jest: w INTELEKTUALNYM DYSKURSIE absolutnie emocje nie powinny być argumentem!
Ale przecież...
Nie każda dyskusja jest prowadzona wokół zagadnień o intelektualnym charakterze. Ludzie toczą dyskusje, nie tylko pytając "jak się rzeczy mają obiektywnie?", ale też "komu zaufać?", "co jest ważne dla mnie osobiście?", "jakim własnym odczuciom dać pierwszeństwo, a jakie potraktować niechętnie?" itp. W tym ostatnim typie dyskusji emocje jak najbardziej będą argumentem, a wręcz to o nie najbardziej chodzi.

Mamy tu jednak jeden problem - POMIESZANIA, CZĘSTO WRĘCZ POMYLENIA JEDNEGO TRYBU Z DRUGIM.
Tu wskazałbym bardzo podstawową różnicę pomiędzy mną i częścią moich partnerów w dyskusji - kwestię pewnych ideałów, podstawowych wartości. Wyznaję bowiem fundamentalną zasadę epistemiczną:
W dyskusji o charakterze intelektualnym emocjonalne sugestie traktowane są z zasady jako błąd, co też oznacza, iż są one rugowane, ich wpływ jest odfiltrowywany.
Powyższa zasada jest przeze mnie traktowana bardzo priorytetowo, wręcz jest pierwsze kryterium oceny poprawności moich rozważań. Nawet nie wchodząc w to, co by miałyby wskazywać owe emocje, za czym przemawiają, już z góry uznaję, że ich wpływ jest fałszujący obiektywizm rozpoznań.
Z kolei jednak argumentowanie emocjami jest sensowne i jak najbardziej na miejscu tam, gdzie właśnie o emocje chodzi. Tylko nie należy pomylić jednego z drugim.

Michał Dyszyński

Argumentowanie emocjami jest funkcjonalnie właściwie manipulowaniem. Czasem będzie to manipulowanie uzasadnione sytuacją, może będzie też w dobrej wierze, a często jest ono oczekiwane w danej sytuacji. Ale natura emocji jest taka, że z zasady będzie ona blokowała myślenie dyskursywne, wątpienie, ważenie wariantów. Emocje jako argumenty mają po prostu skierować mentalnie odbiorcę w tę stronę, którą emocje sugerują, nie mają zaś postawić danej sprawy jako problem do dalszych rozważań, do dyskusji bazującej na rozumieniu. Emocje sugerowane w rozmowie są po to, by zawłaszczyć w jakiś sposób odbiorcę, a nie po to, aby dać mu wolność własnego wyboru w danej sprawie. Nooo...
może z wyjątkiem sytuacji, gdy z góry wiadomo, że odbiorca jest już na start silnie uprzedzony, czymś innym zmanipulowany, to wtedy czasem emocje mogą nieść ze sobą aspekt epistemicznej dobrej wiary - jako riposta, jak odkręcenie tego, co wcześniej zmanipulowało odbiorcę.

Jednak w myśleniu dyskursywnym emocje są z natury aspektem fałszującym rozpoznania. Tylko w dyskusji już na start emocjonalnej, mogą one być (czasem...) czynnikiem przywracającym rozsądek, równowagę myślenia.

Z drugiej strony chyba argumentowanie emocjami jest najczęściej spotykanym typem argumentowania. A do tego chyba z reguły jest tym oczekiwanym typem. Manipulacja jest naszym chlebem powszednim, bo ciągle nasza ludzka natura tkwi bardzo silnie w instynktach, a z nimi właśnie w emocjach, które są tych instynktów wyrazem. Argumentowanie emocjami jest nie tyle w intelektualnym sensie argumentacją, co bardziej zasługuje na miano przekonywania. Emocjami się bardziej przekonuje do czegoś konkretnego, niż tworzy konstrukcje myślowe, Do tego intencja używającego emocji w komunikacji jest raczej taka, aby odbiorca zareagował stosownym NASTAWIENIEM DO SPRAWY, a nie myślowym tej sprawy rozważeniem, ważącym zarówno "za", jak i "przeciw".

Semele · Wysłany: Pią 5:45, 28 Mar 2025 Temat postu:

Emocjami trudno argumentować.
Raczej bym to sformułowała tak:

Jak uniknąć destrukcyjnych emocji w dyskusji?
Czy emocje mogą wpływać pozytywnie na przebieg dyskusji i czynić argumenty bardziej przekonujacymi?

Podaj Michał jakiś przykład argumentowania emocją. Jakiś napradę konkret

Za wiki

emocje (łac. emovere) – świadome lub nieświadome silne, względnie nietrwałe, gwałtowne uczucia (stany afektywne) o silnym zabarwieniu i wyraźnym wartościowaniu (o charakterze pobudzenia pozytywnego lub negatywnego), poprzedzone jakimś wydarzeniem i ukierunkowane. Np. gniew, wzruszenie, trema. Charakterystyczne dla emocji pozytywnych jest wzbudzanie tendencji do podtrzymywania danej aktywności lub określonego kontaktu (z sytuacjami, przedmiotami), który te emocje wywoływał. W pewnych okolicznościach gotowość do wykonywania czynności może spadać- dzieje się tak, gdy czynność ta wymagała trudu, pokonania niebezpieczeństw lub wiązała się z groźbą niepowodzenia. Wówczas człowiek nie chce ponownie wykonać tej czynności, choć zakończyła się ona sukcesem. Podobnie dzieje się, gdy pozytywna emocja jest efektem czynności przynoszących nasycenie. Spadek gotowości do powtórzenia tych czynności jest jednak krótkotrwały, gdyż gdy minie nasycenie, tendencja do ich powtórzenia powróci. Emocje negatywne mają za zadanie sprowokować jednostkę do przerwania aktywności, która stała się ich przyczyną, bądź przerwania kontaktu ze źródłem tych emocji. Mogą one zwiększać motywację do kontynuowania wysiłków- wiąże się to z faktem, że przeszkody lub niepowodzenia stwarzają zagrożenie dla samooceny. Jeżeli powtarzanie prób nie usuwa przeszkody, lub człowiek uzna, że nie może tej przeszkody pokonać, wówczas spada pobudzenie i pojawia się niechęć do danej czynności. Emocje ujemne mogą trwać przez pewien czas, nawet gdy ich przyczyna straci swoją moc oddziaływania. Wyrazistym przykładem tego zjawiska są wszelkie urazy psychiczne powstałe w wyniku traumatycznych wydarzeń w życiu człowieka. W niektórych przypadkach zagrożenie może być źródłem emocji pozytywnych, jeżeli człowiek stwierdzi, że jest w stanie nad nimi zapanować (np. egzamin ustny dla studenta wiąże się z pewnym zagrożeniem – obawia się on kompromitacji, krytyki itd., ale jest to „pozytywny stres” i jeżeli student nad nim zapanuje to ewentualny sukces przyniesie mu wiele satysfakcji). Zdarza się, że dana czynność wywołuje równocześnie emocje pozytywne i negatywne. W takiej sytuacji zachowanie staje się niejednoznaczne- jest ona wykonywana powoli, niekonsekwentnie, może temu jednak towarzyszyć wzrost pobudzenia emocjonalnego, tak więc nie jest jasne o co danej osobie chodzi. Częste sytuacje tego typu mogą prowadzić do zaburzeń funkcji narządów wewnętrznych (np. napadów histerii). Na emocje składają się trzy odrębne składniki: wyraz mimiczny, pobudzenie fizjologiczne i subiektywne doznanie (zobacz: dwuczynnikowa teoria emocji).

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 9:31, 28 Mar 2025 Temat postu:

Semele · Wysłany: Pią 10:01, 28 Mar 2025 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 10:49, 28 Mar 2025 Temat postu:

Semele · Wysłany: Pią 14:12, 28 Mar 2025 Temat postu:

Michał to proste. Wystarczy dobra moderacja na forum a nie na zgłoszenie.

Moderacja to nie SOR.

Oczywiście trzeba też mieć wyczucie. Dzban brzmi bardziej poetycko niz debil.

A taka fraza: jesteś pusty jak step ukraiński to czysta poezja.

Michał Dyszyński · Wysłany: Sob 18:47, 29 Mar 2025 Temat postu:

Semele · Wysłany: Sob 19:57, 29 Mar 2025 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 8:46, 30 Mar 2025 Temat postu:

Semele · Wysłany: Nie 10:43, 30 Mar 2025 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 13:16, 30 Mar 2025 Temat postu:

Semele · Wysłany: Nie 13:54, 30 Mar 2025 Temat postu:

Ok. Była jedna dyskutantka. Szkoda, że zniknęła.

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 14:41, 30 Mar 2025 Temat postu:

Semele · Wysłany: Nie 16:18, 30 Mar 2025 Temat postu:

Musisz mi podać jakieś konkretne przykłady.

Bez nich trudno mi się ustosunkować.

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 20:16, 30 Mar 2025 Temat postu:

Semele · Wysłany: Nie 22:09, 30 Mar 2025 Temat postu:

Diogenes też szukał człowieka.

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 22:22, 30 Mar 2025 Temat postu:

Semele · Wysłany: Nie 23:52, 30 Mar 2025 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 0:33, 31 Mar 2025 Temat postu:

Semele · Wysłany: Pon 2:59, 31 Mar 2025 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 10:51, 31 Mar 2025 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 12:12, 31 Mar 2025 Temat postu:

Argumentowanie emocjami jest z reguły chaotyczne. To jednocześnie oznacza, iż ono nie zmierza w żadnym wyraźnym kierunku. Ono "po prostu jest - proceduje samo siebie". To powoduje, że jeśli emocjom nie narzucimy pewnych minimalnych rygorów, biorących się z intelektu, to owe emocje mogą nas wciągnąć w niekończące się cykle frustracji. Emocje bowiem są zawłaszczające, "chcą trwać". Czasem mogą się wygasić, czasem inne emocje wytrącą cykle poprzednich emocji, ale to z reguły nie będą sytuacje, w których motywem porzucenia emocji będzie jakiś hipotetyczny "emocjonalny rozsądek". Emocje szczególnie burzliwe nieraz zniszczą tego, kto je odczuwa, ale nie zechcą ustąpić.
Ale osoby w negatywnych emocjach tkwiące najczęściej nie są w stanie dostrzec, że frustracja z nimi związana jest jałowa, niedająca szansy na poprawę sytuacji. Bo emocje są konserwatywne ze swojej natury - chcą zachować swój stan, nie bacząc na nic.

Dlatego ja, gdy widzę osobę, która wyłącznie wystawia do mnie swoją emocjonalną stronę osobowości, nie żywię nadziei na to, iż relacja z taką osobą wykroczy poza procedowanie wzajemnych frustracji. To jest nieperspektywiczna relacja, w której emocjonalna osoba, będzie chciała przerzucać na mnie swoje przykre stany, czyniąc mnie swoistym "mentalnym śmietnikiem", na to, co ją gnębi. Z emocjonalnością totalnie niekontrolowaną jest właściwie trochę jak z nałogiem - aby się frustracji z taką emocjonalnością związanych pozbyć, trzeba PRZYZNAĆ SIĘ, ŻE JEST NIEFAJNIE, UZNAĆ POTRZEBĘ ZMIENIENIA CZEGOŚ. Ale podobnie jak alkoholik będzie wmawiał światu i sobie, że "wszystko jest ok.", że on kontroluje swoje picie, tak i osoba tkwiąca w toksycznych emocjach, we frustracjach nie przyznaje się najczęściej, że może czas dokonać tego (tak... nie będzie to łatwe... czasem będzie to tytaniczny wysiłek) aktu sprzeciwienia się dokładnie temu, co nas pochłania tak bez reszty.

Bo emocje frustracji zwykle wciskają człowieka w postawę notorycznego spychania i udawania, a unikania SPOJRZENIA PRAWDZIE W OCZY. Emocja frustracji znajdzie sobie zawsze gdzie indziej winnego, inną przyczynę, niż ona sama. Bo emocja chce trwać. Dlatego nieraz lata zajmuje osobom, które oszukują się w różnych sprawach, zanim przejrzą na oczy i po prostu zechcą sobie zadać to proste pytanie: a co właściwie ze mną jest?

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 13:16, 31 Mar 2025 Temat postu:

Właściwie przed chwilą uświadomiłem sobie kluczową postawę mentalną, która w ogóle pozwala spojrzeć na własne emocje w sposób, który daje jakąkolwiek nadzieję na ich dostosowanie. Tą postawą jest NIE PRZYJMOWANIE DO SIEBIE w trybie automatycznym sugestii, przekonań.
Ten problem ujawniał mi się wielokrotnie z ludźmi emocjonalnymi, z którymi nie byłem w stanie się dogadać, że jakakolwiek sugestia W SPRAWIE była błyskawicznie traktowana jako atak, zarzut, a potem następowała prawie bezwiedna reakcja kontratakowania, negowania, wypierania. Ja tak nie mam, ja inaczej traktuję w ogóle rozmowę, dyskusję, sugestie ludzi (a to pewnie też niejednego irytuje) - traktuję z zasady wszystkie sugestie jako DO ROZWAŻENIA, a nie od razu do przypisania mi, albo do uniesienia się, czy kontratakowania. Moje podejście bazuje na zasadzie: na początku z reguły każda sugestia jest badana w postaci zdystansowania.
Co to oznacza praktycznie?...
- Oznacza to, że przyjmuję na twardo zasadę: ta sugestia MOŻE się do mnie stosować, ALE NIE MUSI.
A co za tym idzie, też na sugestię MOGĘ zareagować emocjonalnie, kontratakując, ale nie muszę tego robić, bo mogę uznać "to nie do mnie zarzut, mam to gdzieś". I tak często robię.
Tu wychodzi jeszcze jeden aspekt, który chyba u mnie jest trochę mało typowy - że też mam dystans, nawet formę rezerwy wobec paradygmatu walki o swoją pozycję społeczną, o uznanie, albo dominację. Skoro nie muszę odpowiadać na czyjeś uwagi (mogę, ale nie muszę!), skoro nie muszę przyjmować uwag do siebie (mogę, ale zrobię tak tylko wtedy, gdy uznam to za stosowne), to sobie je rozważam w trybie: może tak, może nie, może z lewa, może z prawa, może się tyczy, a może to jest zupełnie "z innej paki".
Tu w dyskusjach ludzi obserwuję postawy AUTOMATYZMU W REAKCJI EMOCJONALNEJ BYCIA DOTKNIĘTYM.
Ciągle różnymi uwagami czują się ludzie dotknięci, mają pretensje o to, że ktoś coś skomentował. To niech się zastanowią - chcą szczerego kontaktu z drugim człowiekiem, czy nie chcą?...
Jeśli nie chcą szczerości, a tylko chcą, aby ktoś im "kadził", jeśli jedyne, co w relacji z drugim człowiekiem przyjmą do psychoterapia, polegająca na ciągłym deklarowaniu akceptacji, to niech sobie znajdą takie towarzystwo, gdzie owo kadzenie jest przyjętą normą. Są takie towarzystwa w necie. Ja w te towarzystwa nie wchodzę, bo mi się "flaki przekręcają" na to nieustanne słodzenie sobie w słowach, nudzi mnie takie podejście ludzi do mnie. Ale skoro już wiem, że kadzenie sobie nie jest tym, czego pragnę, to zamierzam być konsekwentny, co będzie oznaczało, że nie będę oczekiwał, iż w towarzystwie, które sobie wybrałem WŁAŚNIE DLATEGO, ŻE W NIM SIĘ NIE KADZI, to nagle już tylko kadzenie, zapewnienia o akceptacji miałyby się pojawiać.
W końcu chyba wiem, czego chcę - jak wybrałem A, to mam A, nie zaś zaprzeczenie owego A. Tymczasem widzę totalnie niekonsekwentną reakcję co niektórych, że z jednej strony wchodzą w relację z towarzystwem, gdzie krytycyzm jest przyjęty jako standard, a za chwilę o ten krytycyzm mają pretensję. To wypadałoby powiedzieć takiemu komuś: puknij ty się w czoło i weź się w garść - sam sobie w końcu ustal, czego chcesz. Bo jak robisz coś dokładnie przeciwnego, niż tego oczekujesz, to nie dostaniesz tego, czego oczekujesz.

Ustalić z sobą samym CZEGO WŁAŚCIWIE CHCĘ - to jest klucz do tego, aby przestać się w życiu frustrować.
Tylko że to ustalenie ma jeden próg - szczerości, odrzucenia nieustannego udawania czegoś przed sobą. To dla wielu wydaje się być próg nie do przejścia.

Semele · Wysłany: Pon 14:42, 31 Mar 2025 Temat postu:

Ok. Zaproponuję Tobie coś na pv. Może się uda.

Coś bardzo pozytywnego.