ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Obserwując postawy ludzkie, także w kontekście działań w ugrupowaniach politycznych, doszedłem do przekonania, iż są ludzie, którzy mają taki rodzaj mentalnego "hobby", że pragną sobie zdobyć jak najwięcej wrogów.
Inaczej nie sposób jest ułożyć sobie motywacji owych ludzi.

Po czym poznaję ten typ osobowości?
Po tym, że
- są często zaczepni wobec ludzi
- mnóstwo rzeczy im się nie podoba, co głośno wyrażają, ludzie im się nie podobają, ich zwyczaje im się nie podobają, miejsca im się nie podobają itp.
- na to, co im się proponuje będą zwykle się nie zgadzali
- lubią poszukiwać powodów do tego, aby coś komuś zarzucić - np. wyciągają jakieś stare krzywdy, anse, zaszłości historyczne
- w ludziach postrzegają głównie wrogie intencje
- zwykle chcą dostać więcej, niż mają
- widzę świat raczej personalnie, niż analizując zasady, jakie stoją u jego podstaw.

Tego typu ludzie zwykle przejawiają też cały zestaw innych reakcji i zachowań, które by można określić wspólnie jako POSZUKIWANIE WARUNKÓW DO STARĆ, WOJEN.
- dzielą ogólnie silnie dychotomicznie świat na wrogów i swoich (obszar neutralny, obojętny jest u nich słabo "zagospodarowany")
- szukają sobie stronników, których starają się związać ze sobą więzami PERSONALNYMI
- cenią sobie ogólnie w historii te postacie, tych bohaterów, którzy walczyli, sprzeciwiali się, siali ferment i wojny.
- często w komunikowaniu się używają personalnych sformulowań, szczególnie zaimków: ja, oni, my, nasi. Częściej niż średnia użyją określeń typu: wróg, hańba, obcy, nieprzyjaciel, wrogi itp.

Tym ludziom też nie leży w ogóle mentalne funkcjonowanie w obszarze neutralnym, gdzie się nikt nie pyta o stronników, wrogów, naszych, obcych itp. tylko się interesuje światem, twórczością, pięknem rzeczy, przyrody, prawdami samymi w sobie. Dla tych ludzi rzeczywistość jest "personalna" i związana z OSOBOWĄ AMBICJĄ, aby było dla nas (dla naszych) wyżej, dalej, mocniej, aby było jasne kto z nami, a kto przeciw nam. Oni też ludzi, którzy nikogo nie mają za swoich wrogów, nie rozumieją. Świat bez owej polaryzacji swój - obcy, przyjaciel - wróg, jest dla nich mentalnie pusty, niezrozumiały, trudny do zaakceptowania.

Michał Dyszyński

Dlaczego w ogóle są tacy ludzie, którzy funkcjonuję społecznie tak, jakby chcieli mieć wrogów?
Bo tak na logikę wydaje się to zupełnie nieracjonalne. Przecież mając wrogów, będziemy potencjalnie przez tych wrogów atakowani, zaś mając przyjaciół będziemy raczej (chyba...) wspomagani. Wydaje się, że kalkulacja na robienie sobie wrogów jest jakaś totalnie chybiona, więc powinna w ogóle nie występować.
Sprawa jednak nie jest taka prosta...
Robienie sobie wrogów wcale nie jest aż tak nieracjonalne, jak by się to w prostej kalkulacji wydawało. Jest wiele powodów, dla których kurs na robienie sobie wrogów może przynosić korzyść ludziom go stosującym:
1. Po pierwsze ostentacyjne robienie sobie wrogów, nie dbanie o przyjaciół może być uznane za formę demonstracji siły. I w pewnych środowiskach jest cenione, co oznacza, że będąc zaczepnym można awansować w hierarchii społecznej.
2. Po drugie ludzie ugodowi raczej nie będą chcieli zadzierać z takimi, co do walki się garną, a może nawet będą częściej tym zaczepnym ustępować. A ustępstwa te objawią się korzyściami.
3. W środowisku ludzi ogólnie zarabiających na ludzkiej krzywdzie - u bandziorów, złodziei może to być też demonstracja charakteru, powiązana z próba skompletowania sobie kamratów do przestępczych przedsięwzięć.
4. Posiadanie opinii nieobliczalnego, niebezpiecznego powoduje, że wielu się do tego przyzwyczaja, pozwalając takiej osobie "na więcej", na zasadzie "bo on taki jest", czyli się już nie dopomina o poszanowanie zasad u takiej wrogiej osoby.
5. Poszukujący wrogów najczęśćiej po prostu LUBIĄ OKAZYWAĆ AGRESJĘ, lubią atmosferę walki, starcia, czują rodzaj przyjemności z walki - czują ją raczej w większym stopniu, niż ogół społeczeństwa. Więc każdy nowy wróg jest po prostu okazją do przyjemności walczenia z nim.

W interesie pokojowo nastawionej części społeczeństwa jest aby tych agresywnych jakoś uciszać. Jest to trudne, bo robienie tego metodami pokojowymi najczęściej jest nieskuteczne, jako że agresor sobie z tego niewiele robi, ignoruje perswazję, krytykę jego postaw. Z kolei użycie już środków przymusu jest wkroczeniem "na obszary", w których właśnie agresor się lepiej czuje, mając tam rodzaj mentalnej przewagi. Agresywny w walce czuje się jak ryba w wodzie, a pokojowy nastawiony człowiek walki raczej unika. To powoduje, że środki przymusu mogą działać za słabo.

Michał Dyszyński