ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Paradoksem, związanym z nieracjonalnością myślenia jest to, że krzywdziciele uważają się za wielkich, wspaniałych godnych szacunku. Tymczasem w rzeczywistości każdy krzywdziciel - właśnie przez to że krzywdzi - staje się wstrętny.
Dla krzywdzicieli nie ma już szczerego szacunku!
Krzywdziciel wywalcza sobie pewną formę znaczenia, brania go pod uwagę opartą o uruchomienie strategii unikania go. Może niejednemu krzywdzicielowi sugeruje to, że w ten sposób stał się ważny. I to mu trzeba przyznać, że jakąś tam formę ważności osiągnął, bo nie sposób go zignorować, jeśli stał się taki przykry, taki wstrętny, taki mentalnie smrodliwy.

Wielki smród i wielka szpetota rażą oczy i nosy obserwatorów, więc ten, kto jest nosicielem tej szpetoty i smrodu dostanie od owych obserwatorów jakąś tam formę ludzkiej uwagi, wymuszonego zainteresowania. Czy tego chciał?...
- Trudno jest mówić za kogoś. Pewnie niejeden krzywdziciel powie, że to mu wystarczy, że on już osiągnął swój cel, gdy postawił na swoim, a to, że szczere i delikatne uczucia, pozytywne myśli nie są względem niego kierowane to dla niego nie ma już znaczenia. Ale przypuszczam, że nawet jeśli krzywdziciele tak zadeklarują, to będzie w tej deklaracji nieszczerość, a przynajmniej nie do końca szczerość.
Krzywdziciel jest potępiony w oczach istot czujących! Krzywdziciel jest odarty z prawdziwej godności ludzkiej. Jest smrodem, szlamem, kwalifikuje się jako mentalny odpad.

Wywołujący wojnę krzywdziciele, podżegacze wojenni są wstrętni.
Mordujący są wstrętni, utracili swoją szansę na prawdziwy szacunek dla nich.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Są na całym świecie grupy, które pragną wywyższyć swój naród tym, że zawojują jakieś nowe tereny, wywołają jakąś wojnę. Zrealizowanie tych zamiarów w moich oczach żadnego narodu nie wywyższy, tylko ten naród zhańbi!
Mordowanie w imię fanaberii posiadania imperium, świadczy o zaniku człowieczeństwa i jest jednoznacznie hańbiące. To nie jest powód do dumy, lecz do wielkiego wstydu i poniżenia.

W całej sadze "Gwiezdne wojny" Spielberga i Lucasa, w części "Imperium kontratakuje" jest scena - dialog, który zawiera jedną z najpiękniejszych fraz w historii kina. Gdy młody Skywalker spotyka mistrza Yodę, choć jeszcze nie wie, z kim ma do czynienia, bo widzi przed sobą niepozornego, zaniedbanego stworka z wielkimi uszami, niecierpliwie tłumaczy: szukam wielkiego wojownika.
Na to zagadnięty odpowiada: wojna nikogo wielkim nie czyni!
Jakżeż piękne to jest sformułowanie. :brawo:

Wojna nikogo wielkim nie czyni. Nikogo!
Wojna - szczególnie zaborcza, wywołana z imperialnych intencji - czyni człowieka jedynie zhańbionym i upadłym.

Michał Dyszyński

Za łatwo usprawiedliwiamy drani, którzy są przy władzy. Za wielu uważa, że może jak się podłączą pod rządy tyrana, jak z nim będą trzymali, to będzie im lepiej w życiu. Uważam, że nielicznym będzie lepiej, a większość z tych, co z tyranami się zwiążą straci.
Instynkt stadny nakazuje nam podążać za liderem, najlepiej za silnym, dominującym liderem. Niektórzy mają ten instynkt tak silny, że każdy kto sprytnie się wykreuje na silnego, zdaje im się wielkim człowiekiem, nie widzą jego złych stron, racjonalizują sobie wszystko co z nim jest związane, aby wyszło że podążają za mądrym człowiekiem i słuszną sprawą. To jest słabość ludzkiej natury.
Paradoksalnie - ci, co najbardziej pragną siły, w istocie hołubią słabość. Większość "silnych przywódców" to nieodpowiedzialni narcyzi i durnie. To pycha ich ciągnie do władzy. Ale instynktownie myślące ofiary ich demagogii wezmą to ich samochwalstwo za dobrą monetę, udzielą poparcia osobowości okrutnej, nieodpowiedzialnej, nikczemnej.