ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Aktualna wojna, jaką Rosja toczy ze swoim wschodnim sąsiadem jest chyba dość powszechnie łączona z intencją odbudowania imperium na wzór ZSRR przez aktualnego przywódcy Rosji - Putina. Imperia opierają się na mechanizmie narzucania swojej władzy ludziom, tłamszenia wolności, agresji wobec każdego, kto ośmielałby się nie podporządkowywać władzy. Imperia z zasady krzywdzą ludzi - najbardziej na etapie ich tworzenia ich, dalej rozwijania, kiedy odbywa się to zwykle poprzez wszczynanie zaborczych wojen, a potem (już na mniejszą skalę) krzywdzi się wszystkich uznawanych za wrogów wewnętrznych, czy po prostu za mało posłusznych.
Ale twórcy imperiów (jak też kandydaci na imperialistów) uznają taką postać swojego udziału w społeczności za objaw ich wielkości. Są przekonani, że krzywdząc ludzi w imię swojego wywyższania się, stają się wielkimi.
Samo to przekonanie chciałbym poddać dyskusji.
Może rzeczywiście to tak jest, że zasadnym jest uznawać zdolność do masowego krzywdzenia ludzi (także zwierząt, przyrody) z objaw wielkości danej osoby?
Ale może jednak to wcale nie jest wielkość, tylko małość?...
Zamierzam to zagadnienie rozkminiać na bazie różnych kryteriów, czyli próbując jakoś obiektywizować sprawę (a nie z góry wszystko sprowadzić do jakiegoś intuicyjnego, domyslnego, jednego kryterium).

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 14:20, 10 Mar 2024 Temat postu:

Ja od dawna skłonność do krzywdzenia innych ludzi traktuję jako małość osoby. Tyranów mam za małostkowych głupców, umysłowość despotów lekceważę. Oczywiście pewnie będę się tyrana bał. Ale u mnie strach odczuwany względem kogoś jest całkowicie odpięty mentalnie od szacunku dla tej osoby. Jest właściwie odwrotnie - tych, których się boję traktuję bliżej jak "nieludzi", bardziej jak ślepe siły przyrody, a nie myślące osobowości. Dla mnie tyran jawi się nie jako osoba, którą mógłbym podziwiać, lecz raczej jest to ktoś, kogo mentalnie porównuję sobie z wirusem - też się go boję, bo może mnie zabić, ale wirus jest przecież bezmyślny, nie ma cech, które mógłbym chcieć naśladować, czuć wobec nich pozytywne emocje. Można by też mój stosunek do tyrana do tego, co czuję względem grzechotnika czy skorpiona - jest jakaś forma respektu, jest uważanie, aby się nie natknąć na te zwierzęta, ale grzechotnik nie budzi we mnie podziwu, nie jest wzorcem do naśladowania, tylko potencjalnym zagrożeniem na mojej życiowej drodze. Tyran dla mnie nie objawia swojej osobowej wielkości, lecz małość i słabość w sensie ujawnienia swojego człowieczeństwa.

Obserwuję jednak, iż są osobowości, które tyranów szanują, podziwiają. Tym osobom odpowiada jakoś charakterologicznie ideologia przemocy i lęku. Takie osoby mają tyranów za wielkich, godnych darzenia ich uznaniem. Przypuszczam, że ich "emocjonalny trzon epistemiczny", także na poziomie intuicyjnym jest zorganizowany wokół lęku i przemocy, te osoby "czują prawdziwość" jako coś, co nad nimi dominuje personalnie, czemu nie umieją się przeciwstawić, stawiając wyzwanie do walki.

Katolikus · Wysłany: Pon 11:31, 11 Mar 2024 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 14:06, 11 Mar 2024 Temat postu: