ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Sensowne przekonania, sensowne wiary a ich błędne, nieperspektywiczne alternatywy - czym się w istocie różnią?
Ja nazywam tę cechę kompletnością.
Wiara w coś może być umocowana w rozumieniu, stabilnym zdefiniowaniu, jako tako wykrystalizowanych osądach, ale może też być przypadkowa, oderwana od całości rozumowania, skupiona jedynie na wybiórczych aspektach swoich doznań, czy myśli.

Jedno i drugie będzie wiarą, przekonaniem - ta powiązana z doznaniami i systemem myśli i ta oderwana od niemal wszystkiego, z wyjątkiem może jakiejś pojedynczej intuicji. Obie będą wiarami, choć ta bardzo różniącymi się, tak bardzo mającymi przeciwny wpływ na rozumność decyzji i sprawczość danej osoby.
Są zatem wiary takie "sobie, a muzom", wiary typu "to jest tak, a tak i nic ponad to nie jest ważne". Takie wiary są w swoim funkcjonowaniu jedynie pogonią za tym, co podstawią umysłowi chaotyczne intuicje i instynkty. One, jeśli nie zostaną obudowane w jakiś system, będą blokowały rozwój osobowości i umysłowości, bo zamiast stawać się czymś, czym można spójnie się posłużyć przy rozwiązywaniu problemów życia i ideowości, będą zawalidrogami, do których umysł będzie się kleił ignorując rzeczywistość, zaprzeczając sobie, chaotyzujac swoje rozumowanie.
Z drugiej strony są te wiary twórcze, użyteczne w życiu. Tym się różnią one od tych poprzednich, chaotycznych, że mają ZDOLNOŚĆ ŁĄCZENIA W SPÓJNĄ CAŁOŚĆ różnych aspektów rozpoznań, działań. Są to wiary nie typu "nazwałem coś, w jakiś sposób, czyli wiem, jak to jest", lecz "rozumiem regułę, którą rozpoznaję rzeczywistość, mam świadomość jak te rozpoznania zwykle wiążą się z moimi celami, działaniami, innymi rozpoznaniami".

Michał Dyszyński

Kompletność jest też celem osobowości.
Nasze cierpienia są oznaką niekompletności. Dobro jest kompletnością, a zło niekompletnością, niedopełnieniem, wzięciem czegoś iluzorycznego za ostateczny sens.

Ale kompletność nie ma szans być absolutna. I nie powinna być absolutną. To co byłoby kompletne tak do końca, nie miałoby jak objawiać się światu inaczej, niż psując się. Bo jeśli coś jest w maksimum możliwych stanów, to każda zmiana jest dla tego czegoś na minus, jest pogorszeniem. A reagowanie na wyzwania, istnienie jest formą procedowania zmian.

Świadomość kompletna, choć kompletna nie absolutnie jest dopiero tą spełnioną.

Semele · Wysłany: Pią 10:04, 10 Mar 2023 Temat postu:

Wszystko piszesz ładnie.

Polecam Twoje przemyślenia osobom, ktore lubią czytać.

Jestem ciekawa co czytasz. Nigdy nie ma w Twoich postach odniesień do lektur. Brakuje mi tego bardzo.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 12:43, 10 Mar 2023 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Sob 8:47, 11 Mar 2023 Temat postu:

Oparcie się praktyczne o ideę kompletności jest de facto istotą metodologii naukowej. To się wielu wydaje oczywiste, bo dzisiaj nikt tego nie podważa, jednak w starożytności była to idea prawie nieznana. Przed odkryciami Kopernika, Galileusza, Keplera, Newtona dzielono (wszech)świat na "nadksięzycowy" i "podksiężycowy". W tym światach panowały odmienne prawa, nikt nie myślał, że jakaś znana nam fizyka może rządzić ruchem planet, gwiazd. Dzisiaj mało kto nawet pomyśli, ze można by to traktować inaczej.

Kompletność w nauce polega na tym (między innymi), że prawa fizyki i matematyki stosujemy zarówno w zagadnieniach biologii, chemii, antropologii, a także w mniejszym stopniu nawet rozważając zagadnienia polityczne, socjologiczne, filozoficzne. Wszystko jest traktowane jako posiadające jeden wspólny mechanizm, który - odpowiednio potraktowany umysłem, o ile ktoś to potrafi uczynić - "wyjaśnia" to, co obserwujemy.