ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Idea karmy, którą znamy z filozofii Wschodu ma swój odpowiednik w chrześcijaństwie i judaizmie. Tym odpowiednikiem jest SPRAWIEDLIWY SĄD, w którym każdy dostanie dokładnie to, na co zasłużył.
W opozycji do tej "idealnie księgowego" rozliczenia ludzkiego życia, osobowości jest idea ZBAWCZEJ MOCY JEZUSA, która wynika z dobrowolnej ofiary, jaką Jezus złożył na krzyżu za każdego człowieka, który uwierzy w Jego imię ("Jezus" znaczy "Bóg zbawia").

Co wygrywa w tym "starciu" - rozliczenie obiektywne, maksymalnie skupione na adekwatności nagrody/kary do uczynków, czy moc osobowa, wynikająca z aktu zbawczego?...
Wydaje się, że jest tu jeszcze jeden niedoceniony element SZCZEROŚCI WIARY.

Bo powiedzmy, że tak jest, iż naprawdę do zbawienia/usprawiedliwienia/wymazania pamięci błędów osoby wystarczy uwierzyć w zbawczą moc Boga. Ale czym właściwie jest owa "wiara"?...
Łatwo jest pomylić wiarę z czczą deklaracją o jej posiadaniu.
Mamy wysyp "chrześcijan deklaracjonistów" - chrześcijan, którzy bardzo głośno potrafią krzyczeć "wierzę!", "ja wierzę!", "my wierzymy!", "wierzymy bardziej niż nasi wrogowie, więc nam się należy zbawienie, a im potępienie!". Tylko czy to jest na pewo "wiara", czy wyłącznie jej DEKLAROWANIE?
Gdyby upór w deklarowaniu czegoś był motorem zbawienia, to zbawić się powinny najlepiej automaty odtwarzające tekst "wierzę, wierzę, wierzę!", wtedy niepotrzebna byłaby świadomość, uczucia, empatia, miłość.
W szczególności też, jeśli ktoś oczekuje, że sam zostanie zbawiony mocą osobową, lecz ODMAWIA TEGO ZBAWIENIA swoim "wrogom", bo rzekomo ci powinni już doznać "sprawiedliwej odpłaty", to powstaje pytanie, czy taki ktoś w ogóle wierzy w ideę zbawienia wiarą. W końcu on sam nie wie, co w głębi serca (jaką wiarę) ma jego "wróg". A jeśli deklaruje coś nie wiedząc, jakie to jest, to zakłamuje, czyli też stawia w wątpliwość, to, że rzeczywiście wierzy. A jeśli nie wierzy, to znaczy, że nie należy mu się zbawienie przez wiarę, bo nie spełnił tego kluczowego warunku - wiary właśnie.

Ci co liczą, że wiarę (szczerą w sercu) da się zastąpić wykrzykiwanymi deklaracjami o niej i potępianiem swoich wrogów, liczą na to, że wygra zakłamanie. A u Boga nie ma kłamstwa, Bóg zatem będzie musiał takich kłamców odrzucić.

Kto nie jest spójny w swojej wierze, kto stosuje dla owej wiary podwójne standardy, w istocie nie wierzy, czyli obejmie go zasady karmy - sprawiedliwej, "do ostatniego pieniążka" rozliczonej odpłaty za wszystko, czego się w życiu dopuścił.
Zaś odpuszczone zostanie tym, którzy "wielce ukochali". (47) Dlatego mówię ci: Są jej darowane liczne grzechy, bo okazała wielką miłość. (Ewangelia Łukasza 7)
Niektórym się dziwnie wydaje, że zostaną zbawieni, bo wiele oskarżali innych. Ale to jest nieuzasadnione myślenie. :nie: