ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jedna z wypowiedzi na naszym forum uświadomiła mi, co mi przeszkadza w narracji religijnej, z którą często się spotykam. Chodzi o dość subtelny aspekt sprawy.
Oto była sobie pewna wypowiedź (nieważne jaka) w kwestiach religijnych - wypowiedź chrześcijanina. To, co mnie w niej jakoś tknęło, to że odebrałem w niej dość wyraźnie pewną intencję, którą określiłbym słowami:
Oto to jest NASZA prawda wiary, bo MY ją głosimy (z naszymi ją wyznajemy).
Prawda owej wiary była znana wszystkim uczestnikom dyskusji, nikt nie miał tu wątpliwości, nikomu nie trzeba było jej uświadamiać. Jedynym powodem, jakiego mogę się dopatrzyć w tworzeniu takowej wypowiedzi, jest agitacja do swoich.
Ja nie chcę tak praktykować mojej wiary religijnej - wierzę w Boga, a moja grupa religijna jest co najwyżej w roli pomocnika, a nie celu, który osiągam, do którego namawiam kogokolwiek.
Dodam, że nawet tego aspektu naszości nie było w wypowiedzi wprost. Raczej ja go odczytałem w powyższy sposób. Może nawet tak było, że twórca wypowiedzi nie miał konkretnie takiej właśnie intencji, albo miał ją tylko w podświadomości. Mogło tak być, że to mój odbiór zasugerował powyższą interpretację, bo często właśnie taka intencja się w wypowiedziach pojawiała. To jest zresztą nie specjalnie ważne, która wypowiedź - jaka była, ważne jest to, że CZĘSTĄ PRAKTYKĄ osób agitujących za SWOJĄ religią jest swego rodzaju oferta wiązana: wierz w Boga, ale wyłącznie w naszej grupie.

Ja religię (tę moją) postrzegam jako coś uniwersalnego, względem czego te ludzkie spory, utożsamienia, ambicje są małe i nieistotne. Bóg jest przecież ponad tym wszystkim.

Michał Dyszyński