ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Najpierw chyba należałoby zdefiniować CZYM W OGÓLE JEST PERSONALNA NAPASTLIWOŚĆ w dyskusji,
Aby zrozumieć to, dlaczego sam się uważam za tego, który przynajmniej ma prawo mówić, że STARA SIĘ być nienapastliwy, porównajmy sobie dwa - wyraźnie krytyczne - sformułowania:
Sformułowanie personalne: Kowalski jest złodziejem.
Sformułowanie niepersonalne: kradzież stanowi zło moralne, jest najczęściej krzywdzeniem innych osób.

Tu ktoś powie: ale przecież w tym drugim sformułowaniu krytykujesz złodziei! Czyli też jesteś napastliwy!
Otóż ja twierdzę, że NIE. Pisząc ogólnie o POSTAWIE, której jednak NIE PRZYPISUJĘ DO KONKRETNEJ OSOBY, nie napadam na nikogo.
Tu ktoś powie: ale taki złodziej przecież POCZUŁ SIĘ skrytykowany. Więc jestem wobec niego "napastliwy", gdy np. wygłoszę to sformułowanie, które wyżej określiłem jako "niepersonalne". Na to odpowiem: to, że on się poczuł, to już jest kwestia jego wyboru, że "poczuł się wywołany do tablicy", jako złodziej. Ja nie wskazywałem jego personalnie, więc przypisanie napastliwe nastąpiło w umyśle samego delikwenta. No sorry... ale ja nie odpowiadam za to, że ktoś do OGÓLNEGO SFORMUŁOWANIA zechciał przypisać siebie. To była już jego osobista inicjatywa, to niejako "on sam się napastuje", gdy moje ogólne sformułowanie uznaje za zasadnie dające się przypisać do jego postawy.

Uważam, że DYSKUTOWANIE O POSTAWACH JAKO TAKICH NIKOGO NIE ATAKUJE BEZPOŚREDNIO, co też dalej oznacza, iż ktoś, kto postawy (ogólnie sformułowane) piętnuje, nie powinien być traktowany jako napastliwy wobec kogokolwiek (osobiście). Bo w przeciwnym razie to chyba należałoby (z tytułu bycia "napastliwym")...
zabronić wszelkich dyskusji na temat tego, co jest sluszne, dobre, etyczne, należałoby zabronić wszelkich refleksji moralnych. Ale wtedy - konsekwentnie - sam zabraniający tego nie ma prawa mówić, że jest to słuszna postawa, jako że ona ma w sobie zawartą ocenę moralną jako paradygmat.

Podsumowując:
Granicą "personalnej napastliwości" jest to, czy kierujemy uwagi do KONKRETNEJ OSOBY, czy rozwążamy POSTAWY LUDZKIE.

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9075 Przeczytał: 33 tematy

Innymi słowy:

nie będę palcem wskazywał złodzieja, ale Kowalski wie o kogo chodzi

zamiast pisać na temat, jak widać wolisz dyskutować o dyskusji i dyskutantach w temacie ... bo jak tu przekonujesz, o ile Kowalskiego nie wskazujesz z nazwiska, to ad personam nie ma ... a jak rozumiem (?) jest merytoryczna dyskusja

nawet gdy akurat moralna ocena kradzieży nie byłaby tematem.

swoją drogą (inny tu twój temat), jak przykładowo "negocjowałeś" z Irbisolem w temacie "zaprzestania bicia żony" ... nie zauważyłem jakoś chęci zrozumienia stanowiska Irbisola (odwrotnie też chyba nie, ale teraz nie o tym :wink:

) ... czy zatem jesteś despotycznym dyskutantem (czy jak to tam sobie nazwałeś) :wink:

?

moja tu wypowiedź jest jak najbardziej skierowana do ciebie Dyszyński (ad personam)

Michał Dyszyński

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9075 Przeczytał: 33 tematy

Michał Dyszyński

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9075 Przeczytał: 33 tematy

odnosząc się marytorycznie:

Michał Dyszyński

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9075 Przeczytał: 33 tematy

Temat:
"Jak nie pisać/dyskutować personalnie napastliwie?..."

Michał Dyszyński

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9075 Przeczytał: 33 tematy

przez skrót myślowy "ad personam" rozumiem powszechnie - jak mi się wydawało znaną i podzielaną zasadę:

"Argumentum ad personam (łac. „argument wymierzony w osobę”) – pozamerytoryczny sposób argumentowania, w którym dyskutant porzuca właściwy spór i zaczyna opisywać faktyczne lub rzekome cechy swego przeciwnika bądź jego dokonania"

i myślę, że nie ma co wyważać dawno otwartych drzwi.

Ps

"podzielaną zasadę" oczywiście co do tego, że ad personam jest przejawem prostactwa nie tylko intelektualnego.

Michał Dyszyński

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9075 Przeczytał: 33 tematy

Michał Dyszyński

Wracam do zagadnienia pisania nienapastliwie personalnie. Wydaje mi się, że kluczowym psychicznym nastawieniem tutaj jest: nie mam nic do wygrania!
Przyznam się, że co jakiś czas sam sobie coś podobnego "przypominam", gdy np. poczuję się zaatakowany - nieważne, czy słusznie, czy nie niesłusznie. Mogę odpowiedzieć na ten czyjś atak, mogę to zignorować. W obu przypadkach...
ani nie wygram, ani nie przegram. Bo nie mam nic do wygrania. A do przegrania?...
- Tu akurat coś mam. Bo mogę przegrać:
- zmarnowany czas
- irytację
- poczucie, że dałem się wyprowadzić z równowagi, a może coś w nerwach napisać, czego się potem powinienem wstydzić.
Dlatego dość często napastliwe uwagi ignoruję. Skoro wygrać nie mam co, a przegrać mogę, to ignorowanie napastliwych wobec mnie wypowiedzi wydaje mi się całkiem rozsądną opcją.
Jak się nie ma nic do wygrania (a ja rzeczywiście nawet już spontanicznie i bezpośrednio to CZUJĘ, czyli nie tylko sobie to postanawiam, że nie powinienem coś do wygrania w personalnych sporach mieć, ale po prostu tak AUTOMATYCZNIE ODBIERAM, jako bez szans na moją osobistą satysfakcję sytuacje, gdy pojawia się perspektywa personalnego sporu), to praktycznie każda dyskusyjna awanturka jawi się już z daleka jako: to niefajne, lepiej w to nie wchodzić.

Warto też wyrobić w sobie postawę WYROZUMIAŁOŚCI. Jak sięgnę wstecz w swoje spory z ludźmi, to widzę tam wiele własnej bezsensownej reaktywności, nawet różnych form inicjowania awantur. Tak było, ja taki byłem. Więc objawem hipokryzji z mojej strony byłaby postawa wyniosłości wobec tych, co są jeszcze są na tym poziomie, co ja kiedyś. Dojrzewanie to proces, na to trzeba czasu. Co prawda nie udaję przed sobą, że skoro wcześniej bywałem napastliwy, to znaczyć by (rzekomo) miało, iż teraz jak ktoś jest napastliwy, to wybiera "tak samo dobrze", jak ja teraz. Co to, to nie... :nie:

Uważam, że uleganie napastliwości jest w większości postawą gorszą (!), niż kontrolowanie się pod tym względem. Ale to nie oznacza, iż zamierzam się ogólnie wywyższać z tytułu posiadania takowej kontroli nad tymi, którzy jej nie posiadają, ogólnie jako człowiek. Nie wiemy, z jakiego poziomu startuje tamten ktoś, a z jakiego ja. Może on, pomimo tego, że teraz wciąż w efektach pracy nad sobą wciąż jest niżej ode mnie, wcześniej dużo większą pracę wykonał niż ja, bo miał dużo więcej do pokonania. Zatem nie oceniam całościowo kogoś, kto jest na wcześniejszym etapie rozwoju. Zresztą może on kiedyś mnie nawet w tej dziedzinie przegoni. :think:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Aby jakoś stępić własną napastliwość, nieraz DO SIEBIE odnoszę zarzuty, które chciałbym do kogoś innego skierować. Niektórym może się to wydawać kokieterią, albo forma narcyzmu, ale główny motyw u mnie jest wtedy właśnie taki, że odnosząc najpierw do siebie zarzut, ZACZYNAM ROZUMIEĆ, JAK SIĘ POCZUJE TEN KTOŚ, KOGO ZAATAKUJĘ. Wtedy nieraz z ataku rezygnuję, ale bo atak spłaszczam. Gdy już doszukam się w sobie aspektów, które chcę innym zarzucać, najczęściej lepiej rozumiem ich intencje, choć też i uprzedzam potencjalne wymigiwanie się, nieuzasadnione linie obrony. W sensie polemicznym też zatem zyskuję.
Czy wtedy zarzut w ogóle wyprowadzać?...
- Ja stoję na stanowisku, że ANALIZA INTENCJI (szczególnie jeśli właśnie wcześniej je "obróciłem" jako atak na mnie samego) jest ogólnie kształcąca, budząca świadomość. Jeśli personalnie nikogo nie atakuję (a najczęściej tak właśnie jest, bo zarzuty analizuję niepersonalnie - w OGÓLNYM postawieniu sprawy), jeśli też wiem, że sam w jakimś stopniu też zarzutowi podlegam (nie chowam się przed nim, udając nieskazitelnego), to traktuję moje analizy owych intencji jako uczciwe.

Choć zauważyłem, że część moich oponentów, tym moim nieunikaniem odpowiedzialności także wobec wysuwanego przeze mnie zarzutu tylko denerwuje. Pewnie sami nie wiedzą, co ich tak wkurza w tej mojej postawie. :nie:

Więc wyjaśnię, co ich tak bardzo złości, gdy ja stawiam zarzut z jednej strony ogólnie (potencjalnie do nich), ale wcale się nie uchylając od przynajmniej części odpowiedzialności. Powodem tej złości jest SCHEMAT MENTALNY, KTÓRY ONI NAJCZĘŚCIEJ STOSUJĄ, a który moją postawą jest rozmontowany, stając się nieskutecznym.
A jaki to jest schemat?...
- Domyślny schemat dyskusji ze stawianiem zarzutu przez dyskutanta intencjonalnie inwazyjnego wcale nie polega na ustalaniu jakichkolwiek zależności, prawd, czy dowiedzenie się czegoś, lecz SATYSFAKCJA Z TYTUŁU ZADANIA KOMUŚ BÓLU, SATYSFAKCJA Z UDANEGO ATAKU NA CZYJEŚ EMOCJE.

Inwazyjny dyskutant chce poczuć, że komuś przywalił! Główną intencją jest poczucie, że może sprawić przykrość i oto sprawił ją! Ma wtedy poczucie władzy, zwycięstwa, ma satysfakcję.
Inwazyjny dyskutant bowiem nie dyskutuje uczciwie od strony intelektualnej, tylko próbuje jakoś desperacko nakarmić swojego ego, utulając przy okazji swoje kompleksy. Co tu rozmontowuje postawa kogoś, kto gotów jest rozważyć także własną winę w kontekście zarzutu, a przy okazji jawnie daje sygnał, że winę w jakimś stopniu gotów jest przyjąć?...
- Taka postawa rozmontowuje główną intencję owego emocjonalnego "kolca", który miałby uderzyć, sprawiając ból, jako że widać, iż potencjalna OFIARA JEST PRZYGOTOWANA.
Cóż to za atak na kogoś, kto już zawczasu opisuje to, jak to atak może przyjąć, na jakich warunkach go uzna, a do tego też widać, że sama potencjalna możliwość bycia tak zaatakowanym nie sprawia owej "ofierze" jakiegoś poważnego problemu. Przecież inwazyjnemu nie o to chodzi, aby uderzać w umocnione pozycje, lecz zależy mu na ataku z zaskoczenia, ataku niszczącym, twardym, skutecznym, maksymalizującym ból i bezradność ofiary. Jak więc ja opisuję detalicznie (nie okazując przy tym oznak dyskomfortu emocjonalnego), jak to różne przykre aspekty zarzutu umieszczam w analizie własnych postaw i zachowań, jak umiem śledzić ścieżki mentalne z tym atakiem związane, to praktycznie zanika wszelka nadzieja, że uda się mi skutecznie sprawić ból uderzaniem w mój czuły punktu. Bo niestety (dla atakującego jest owo "niestety") tu najwyraźniej ów punkt nie jest słaby i już słabym nie będzie. A, co gorsza, atakujący też nieraz czuje, że akurat on wciąż ten słaby punkt tutaj ma, bo nigdy nie był w stanie się pochylić uczciwie nad swoimi intencjami, postawami, bo wciąż utrzymuje w sobie ów rodzaj słabości. Taki inwazyjny w intencjach dyskutant czuje się niefajnie, bo widzi, że sam jest słaby, a odwetu w tym obszarze nie ma jak wyprowadzić. Czyli - patrząc "bitewnie" na cały problem - przegrał jeszcze zanim przystąpił do rozgrywki... :shock:

Oj niefajne to jest dla inwazyjnych uczucie. Oj niefajne... :cry:

Michał Dyszyński