ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nieraz czytam sobie w różnych artykułach, znam z historii, z własnego doświadczenia przypadki mężczyzn, którzy są jawnie draniami, którym łatwo przychodzi krzywdzenie innych, lekceważenie, sprawianie cierpienia ludziom (często też i zwierzętom).
Uważam się za człowieka o dobrej woli, czyli sam draniem nie chcę być. Do tego, jako chrześcijanin, dodatkowo mam religijną motywację, aby w życiu dążyć raczej do dobra niż zła. Problemem jednak jest to, że układanka w dobro i zło (przynajmniej gdy dzisiaj, z perspektywy życia na to patrzę), wydaje się być niesłychanie skomplikowana. W szczególności większość uproszczeń w zakresie tego, jak być dobrym człowiekiem, w praktyce okazuje się wątpliwa, często przeciwskuteczna.

Jest pewien rodzaj wbudowanej nam kulturowo naiwności w traktowaniu dobra.
Za dobrych uważa się często ludzi, którzy zawsze ustępują innym, którzy unikają wyrażana swojego zdania, są posłuszni. W realnych sytuacjach posłuszni bardzo często stają się sprzymierzeńcami tyranów, czyniąc zło razem z nimi. Zaś brak wyrażenia swojego zdania w sytuacji, gdy np. ktoś w pracy, czy w innych miejscach jest prześladowany i należałoby stanąć w jego obronie, też jest wcale nie świadectwem dobra, lecz wygodnictwa i oportunizmu.
Aby nie być w życiu draniem, a jednocześnie nie zostać wciśnięty w rolę nieboraka, z którym nikt się nie liczy, a który często zostaje wmanewrowany w bycie poplecznikiem możnych drani, wcale nie jest prosto. Jest to bardzo skomplikowana sprawa, coś czego uczymy się przez całe życie. Sam mam do siebie liczne pretensje, z goryczą i poczuciem winy wspominam liczne sytuacje, w których zachowałem się nie tak, jak chciałbym o sobie myśleć, nie tak jak powinien ten poprawny ja zachować się w tych sytuacjach.

Uważam, że głównym nośnikiem zła na tym świecie są pewne szczególne jednostki - dranie dominatorzy i liderzy. To chyba do nich w Biblii skierowane są następujące słowa Jezusa:

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

Semele

Nie wydaje się Tobie , że jedno i drugie jest pozą.
Kiedy Laura była/jest sobą?

Michał Dyszyński

Semele

I.... wróci do Ciebie :-) :-)

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Wrócę do zagadnienia: jak nie być draniem?
- Najtrudniejsze jest chyba to wyważenie, balans ustępliwości gotowości do spełnienia pragnień i oczekiwań innych ludzi ze wsparciem tego co słuszne, nawet jeśli występujemy wtedy przeciw owym pragnieniom ludzi.

Przyznam, że w życiu testowałem różne postawy - i uporu, i ustępliwości. Każda z nich ma swoje negatywne konsekwencje. Nie da się ustępować tak, aby wszystkich zadowolić, bo często jest tak, że ustępując jednej osobie, narażamy się na konflikt z inną osobą. I nawet nie mając w tym całym układzie nic swojego, nawet nie broniąc żadnego własnego interesu, komuś się narazimy, gdy komuś chcemy pójść na rękę.
To spostrzeżenie ma fundamentalne konsekwencje w kontekście etyki, moralności w kontekście pragnienia bycia dobrym człowiekiem. Nie ma prostej drogi do bycia dobrym człowiekiem!
Co byśmy nie kombinowali w życiu, ktoś tam będzie niezadowolony. Musimy dokonywać (trudnych) wyborów. Ułudą jest moralność naiwna, polegająca na bycie dobrym na sposób uległości i spełniania życzeń wszystkich.
Oczywiście tu pojawia się pytanie: a które życzenia ludzi należałoby spełniać?
- Na to chyba też nie ma odpowiedzi. Odpowiedzią cząstkową byłoby jednak chyba: tak bezrefleksyjnie nie należy spełniać życzeń ŻADNYCH. Nad każdym działaniem należałoby się zastanowić biorąc pod uwagę potencjalne tak dobre, jak i złe konsekwencje.
Rada byłaby więc taka: co byśmy nie mieli czynić, zawsze pomocne będzie GŁĘBSZE ZROZUMIENIE:
- konkretnego problemu (warto szukać wiedzy, mądrości)
- celów, do których dążymy
- własnej natury i natury człowieczeństwa ogólnie.

Czasem, aby być dobrym, trzeba wystąpić przeciw niemal wszystkim, a nawet wystąpić przeciw temu, komu najbardziej chcemy pomóc. I na to nie ma dobrej rady... :think:

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Na pytanie "jak nie być w życiu draniem?" chyba nie ma jednej prostej odpowiedzi. Ale jest jakaś PODSTAWOWA WSKAZÓWKA. Tą wskazówką według mnie byłoby:
Masz szansę na to, aby nie być draniem tylko wtedy, jeśli NOTORYCZNIE ANALIZUJESZ, STAWIASZ PYTANIA O SWOJE PRAWDZIWE INTENCJE, CELE DZIAŁANIA, RELACJE Z INNYMI OSOBAMI, a w szczególności jeśli DOPUSZCZASZ TĘ MYŚL, ŻE ROBISZ BŁĄD - ty, grupa z którą się identyfikujesz, błędną może być idea z którą się utożsamiasz.
To byłby właściwie dla wielu taki "przewrót kopernikański" w traktowaniu siebie i świata - zastąpić postawę "walczę, aby uznano mnie jak najlepszym, czyli spycham, odsuwam od siebie, ignoruję wszelkie głosy, informacje stanowiące zarzut wobec mnie" postawą: "aktywnie poszukuję wszystkiego tego, co we mnie jest niewłaściwe, fałszywe, niesprawiedliwe".
Krótko to formułując: chodzi o zastąpienie walki o uznanie w oczach ludzi, walką o uczciwą diagnozę swojej osoby.
To postawienie pytania: co dla ciebie jest ważniejsze - to jak cię widzą, piszą, zewnętrznie postrzegają (a czym można manipulować udając innego niż się jest naprawdę), czy to kim naprawdę jesteś?
Aby nie być draniem, trzeba co jakiś czas PRZYJĄĆ DO SIEBIE ZARZUT, że gdzieś (może jeszcze małym, początkującym) draniem się okazałem, a ostatecznie zorientować się, co warto w sobie skorygować. Ktoś, kto nie przyjmuje niczego do siebie, kto uważa się za ideał (de facto na to wychodzi) nie ma szansy na zorientowanie się, co wymaga korekty, a dalej zapewne nie skoryguje wadliwości swojej natury.

Semele

Jak nie byc w życiu draniem?

Unikać manipulacji i demagogii.😊😊🙂😘

Michał Dyszyński

Największymi draniami są chyba psychopaci. Oni nigdy nie mają wyrzutów sumienia.

I to jest chyba klucz - mieć sumienie, mieć PRAGNIENIE DOBRA, a nie tylko pragnienie wygrania w jakąś tam kolejną grę o jakiś tam kolejny prymat.