ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Taki będzie twój osąd, jakie masz serce
Ludzie osądzający świat, siebie i innych ludzi są przekonani, że te osądy są obiektywne
albo przynajmniej, że ich osądy słusznie, w sposób pewny odzwierciedlają prawdy rzeczy i zdarzeń
Lecz w istocie oceniamy wszystko wzorcami, które odzwierciedlają stan naszych uczuć i mniemań

Gdy np. pojawia się wspomnienie jakiejś strasznej zbrodni wojennej - np. w rodzaju mordu w Katyniu
to osąd jednych jest: trzeba teraz odwrócić ostrze tego mordu, pomścić śmierć zabitych, znaleźć drogę do adekwatnego odwetu
inni jednak powiedzą: nigdy coś podobnego nie powinno się powtórzyć, zróbmy wszystko, aby ludzkość nauczyła się, jak podobnych przypadków unikać w przyszłości, a więc nie wolno jest mścić się, bo to tylko nakręca spiralę odwetów.
I obie strony są przekonane, że mają rację, że ich osąd jest właściwy.

Gdy ktoś dostanie jakiś szczególny dar od losu - np. poszczęści mu się na loterii, dobrze ułoży mu się życie
to w opcji serca roszczeniowego osąd tej okoliczności będzie: teraz czekam na następny dar, należy mi się więcej, tamto szczęście wskazuje na to, iż jestem lepszy, iż to do mnie powinny spływać profity świata, oczekuję eskalacji tej radości, jaka mnie spotkała.
ale inny obdarowany przez los oceni rzecz odwrotnie: skoro mi się poszczęściło, a inni tego szczęścia nie mieli, to dobrze byłoby, aby i oni mieli swoją chwilę sukcesu i radości, ja już swoje dostałem, częścią się nawet podzielę, ale będę się cieszył, gdy inni ludzie też będą szczęśliwi.

Gdy z kolei kogoś w życiu spotka nieszczęście, znaczna strata
To w opcji serca egoistycznego i zawistnego ocena tego będzie: dlaczego ja?! To powinno spaść na kogoś innego! A jeśli spadło na mnie, to niech teraz będzie sprawiedliwość i inni też będą mieli tak źle, jak ja!
Człowiek z sercem nakierowanym na dobroć będzie miał inną reakcję: dziś nieszczęście spadło na mnie, ale nie chcę, aby ono spadało na nikogo. Trudno mi jest je przetrzymać, ale niech choć od moich najbliższych ono odejdzie, a najlepiej niech taka sytuacja, czy podobna nikogo nie dotknie.

Opisane wyżej osądy nie są, ale i nie będą nigdy, obiektywne. Podstawą do nich jest stan uczuć i światopogląd. Każdy dopasowuje oceny do tego, co mu serce podpowie, uważając najczęściej dalej, że "to tak jest". Tymczasem to nie rzeczy i okoliczności takie "są", ale tylko nasza ocena tak, w kontekście tego, czym dysponuje umysł i serce, dała właściwa danemu człowiekowi diagnozę.

Michał Dyszyński

Taki będzie twój osąd, jakie masz serce
Uświadamiając sobie, że nie osądzamy rzeczy inaczej, jak sobą samym, swoim doświadczeniem i przekonaniami
zbliżamy się do konkluzji, że nic nie jest w stanie nas zniszczyć mentalnie, jeśli my sami na to nie damy zezwolenia
ale też zniszczyć nas może każda rzecz, jeśli się ona swoją destrukcją zakorzeni w naszym rozumie i sercu

Niektórym ludziom zdaje się, że ich osobowa moc wynika ze stanu posiadania
albo z tego, co mniemają o nich inni ludzie
niektórzy budują percepcję swoje mocy zdolnością do wymuszania czegoś na innych
Ale każdy osąd odziedziczy to, co buduje jego strukturę
- więc ci co uwierzyli w moc posiadania, staną się nikim, gdy o posiadaniu przestaną w ogóle rozmawiać
- ci co uwierzyli w wartość sławy i uznania, zobaczą swoją nędzę, gdy zacznie obowiązywać ogląd rzeczy w prawdzie, a nie w czczych przechwałkach
- ci co wymuszali i wciąż budowali kontrolę na ludźmi, będą w rozpaczy, gdy obowiązkiem dalszego istnienia stanie się poprawne wytłumaczenie, po co właściwie tak czynią.

Wszystko co uznajemy, rozumiemy, uważamy za słuszne bierze się z założeń, jakich użyliśmy, aby oceniać ten świat.
Są założenia tak nie spójne, tak puste i chaotyczne, że nie da się ich wybronić przed samym ich twórcą i posiadaczem - człowiekiem, który je poczynił.
I ten człowiek w końcu stanie wobec pytania: dlaczego to wybrałem?
Odpowiedź banalna: "bo tak mi się zachciało"
nie jest tu jednak odpowiedzią właściwą, bo jest jedynie wykrętem od odpowiedzi
w istocie znaczy ona tyle co: NIE WIEM, NIE ZNAM SAMEGO SIEBIE, WZIĄŁEM NIE WIADOMO SKĄD PRZYBYŁY IMPULS I GO BEZREFLEKSYJNIE WDROŻYŁEM.
Tego, który nie zna siebie, kto nie wie kim jest, nie sposób zakwaterować hotelu, w którym obowiązuje rezerwacja.
człowieka takiego nie wpuszczą do takich miejsc, gdzie trzeba być KIMŚ.
I on sam będzie wiedział, że nie ma dla siebie miejsca, skoro jest nikim.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jeszcze na temat pojęcia bytu (w szczególnym przypadku) jest w tekście, który opublikowałem w innym wątku.

Michał Dyszyński

Istnienie objawia się wtedy, gdy przechodzi jakiś test.
Test jest ZAŁOŻONY, musi być PRZED FAKTEM skonstruowany. Test, który dowolnie zmieniałby się w trakcie jego wykonywania, byłby wadliwy. To zaś sugeruje, stwierdzenie jakiegokolwiek istnienia domaga się wcześniej innego istnienia - tego, które powoła do funkcjonalności test.
A wtedy mamy problem z pytaniem o pierwszy byt i pierwszy test. Czym on miałby być?...

Tak na wyczucie to chyba byłby test stwierdzający: ja jestem.
Wyszło mi tak spontanicznie, z refleksji poszukującej odpowiedzi na ogólne pytanie (samo - nie planowałem tego na początku tworzenia tego posta, tylko się objawiło z trakcie pisania...) imię Boga z religii judeochrześcijańskich. :think: