ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od lat uważam integrację osobowości za właściwie cel życia, a także cel poprawnej religii. Jak rozumiem to pojecie?...

Patrząc na to, jak język osobowość traktuje, mamy do dyspozycji następujące władze mentalne, które razem konstruuję osobowość:
- zmysły, bezpośrednie uczucia, pierwotne emocje
- intelekt
- intuicję
- podświadomość, instynktowność
- wolę, jakiś rodzaj "mocy trwania", także zdolność przywracania równowagi wewnętrznej.

Być może dałoby się jeszcze coś wyróżnić - np. osoby religijne wskażą ja jakiś rodzaj łączności z Bogiem, spirytyści myślą o jakimś dodatkowym "zmyśle" kontaktujących ich ze światem duchowym, czy może co tam jeszcze by ktoś miał wymyślić, dzieląc osobowość na strefy, aspekty, odrębne właściwości. Jakby tego podziału nie dokonywać, słusznym postulatem się wydaje, że owe władze mentalne skutecznie zadziałają dopiero wtedy, gdy wspomagają się nawzajem, są ZINTEGROWANE.
Integracja osobowości wydaje się być kluczem do tego, aby nie przeczyć samemu sobie, a dalej nie przeżywać nadmiarowych frustracji z tytułu tego, że "coś w nas środku" ma jeden cel, a drugi aspekt nas samych będzie przeczył temu celowi, wskazując cel np. odwrotny, czy wyraźnie odmienny.
Osobowość zintegrowana przypominałaby dobrze działającą maszynę, której poszczególne elementy nawzajem się wspomagają. Osoby zintegrowane wewnętrznie wyglądają, że "wiedzą czego chcą", nie zmieniają co chwila zdania, nie są chwiejne w emocjach, bo ich emocje się w znacznym stopniu wyklarowały, umocniły w swoim kształcie. Osobowość zintegrowana przeżywa mniej rozterek, bo przynajmniej wewnętrzne jej sfery nie tworzą nadmiarowych problemów, nie występuję przeciw sobie.

Integracja osobowości wymaga przemyślenia sobie wielu aspektów swojej emocjonalności i rozumienia, w celu uświadomienia sobie, czego się właściwie chce od życia, co jest naszą wewnętrznie obsługiwaną "tą prawdziwą" wartością, a co może jednak musimy uznać za złudzenie, albo za wartość zdecydowanie niższego poziomu. Zintegrowana osobowość ma swoją wewnętrzna "władzę", która jest w stanie rozstrzygać różne osobowościowe konfilikty.
Bo to nie jest tak, że zintegrowana osobowość żadnych konfliktów nie będzie doświadczała. Te konflikty się zapewne pojawią jako efekt niedoskonałego rozpoznania na start - w końcu nie rodzimy się z kompletną wiedzą o świecie i nas samych. Ale zintegrowana osobowość sprzecznosci nie zamiata pod dywan, nie odkłada ich rozstrzygania "na świętego nigdy", lecz stara się określić wobec niejasności, które się pojawiają. I tak, krok za krokiem, każdy rozwiązany konflikt będzie konstruował osobowość, która już w przyszłości zdobywa bazę do sprawnego diagnozowania wyzwań świata, w kontekście własnej osoby i zdobytej o tym świecie wiedzy.

Michał Dyszyński

Kluczem do integracji osobowości jest wola - wola życia, wola pokonywania trudności, rozwoju.

Bez tej woli nie ma powodu, aby "palcem ruszyć" w celu budowania czegokolwiek w sobie. Fundamentem tej woli jest nadzieja - czyli przekonanie, że się uda, że są podstawy ku temu, aby było kiedyś lepiej, nawet jeśli teraz piętrzą się problemy i nie widać wyraźnych szans na sukces.
Paradoksalnie, im więcej trudności uda się człowiekowi pokonać, tym silniejszy się staje, bo już wie, że podołał czemuś, co wydawało się nie do pokonania.

Michał Dyszyński