ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nie będzie wielką przesadą, gdy napiszę, że często myślę o hitleryzmie, II wojnie światowej, holocauście. Może nie powiem, iż każdego dnia o tym myślę, ale pewnie trudno jest znaleźć tydzień, w którym bym ani razu o tym myślą nie zaczepił, a dodatkowo jest wiele dni, w których o tym myślę intensywnie. Uważam, że od strony filozoficznej, zrozumienia ludzkiej natury, funkcjonowania społeczeństwa, a nawet od strony rozwoju myśli technicznej, rozwoju cywilizacji, mediów i wielu innych zagadnień był to okres, który przetestował ludzkość w sposób niezwykle kompleksowy.
Spróbuję co niektóre moje refleksje wrzucić w ten wątek.

Na start zacznę od wniosku, który chyba uznaję za główny w kontekście nauki, jaką ludzkości dał hitleryzm. Tym wnioskiem jest KWESTIA POSŁUSZEŃSTWA AUTORYTETOM.
Jest proste pytanie: czy bycie posłusznym autorytetom należy uznać raczej za coś dobrego, czy jednak złego, a przynajmniej problematycznego?
Do czasów II wojny światowej sprawa wydawała się być jasna na stronę, iż posłuszeństwo miałoby być jednak cnotą. Jesteśmy uczeni, że bycie posłusznym to, jakaś forma dobra - dzieci mają posłuszni rodzicom, obywatele władzy, a wszyscy razem (w wersji teistycznej) powinni być posłuszni Bogu...
A tu powstał system, który posłuszeństwo wykorzystał w tak porażający umysł i emocje sposób! Tak potwornie ludzką godność tym posłuszeństwem sponiewierał. :shock:

Uważam procesy norymberskie za jeden z kamieni milowych rozwoju ludzkości w ogóle. Oto okazało się, że nie można się już tłumaczyć "robiłem to, bo takie były rozkazy"! Nie, to nie przejdzie. Posłuszeństwo zbrodniczym rozkazom nie jest wytłumaczeniem. A skoro tak, to powstaje pytanie: a jak odróżnić rozkazy, które powinniśmy wykonywać, od tych zbrodniczych?...
I w tym momencie się zaczyna...
Od postawienia tego pytania, dodatkowo "przypieczętowanego" tym aktem jednoznacznego potępienia posłuszeństwa systemowi zbrodniczemu, zaczyna się nowe myślenie o tym, czym właściwie jest człowieczeństwo...
To wydaje mi się być nowe otwarcie filozoficzne. :think:

Michał Dyszyński

Hitler - prostak, który uwiódł miliony
Zwykły kapral, żaden geniusz.
Jak podaje Wikipedia: w edukacji nie odnosił sukcesów i nie przystąpił do matury.
Brutalnością i przemocą doszedł do władzy
i zaczął pouczać cały naród
profesorowie, ludzie wykształceni zaczęli się go słuchać
uznali za autorytet
W imię czego tak uznali?
W imię czego inteligentny, świadomy człowiek, naukowiec uznaje chore rojenia o wielkości kaprala - niespełnionego malarza za coś wartego poparcia?
Bo emocjonalnie przemawia?
Bo wykrzykuje i grozi?...

Tym poddaństwem charyzmatycznym głupcom poniżamy swój rozum
dajemy wyraz duchowej wzgardy dla swojego człowieczeństwa!
Oto przychodzi ktoś, kto ci powie "słuchaj się mnie, a uczynię cię wielkim" i ty to łykasz. Żaden geniusz tego nie mówi, żadna intelektualna persona.
Tylko napalony, apodyktyczny furiat to mówi, a ty to łykasz?...
Gdzie twój rozsądek człowieku?
Gdzie twój osąd niezależny?
Gdzie trzeźwa ocena rzeczywistości?!...
Wystarczy czyjaś emocjonalna charyzma i niczym nie poparta obietnica jakichś tam tryumfów. aby ludzi skłonić ku temu, aby zaczęli fajdać na swój rozum, nawet na swoje człowieczeństwo?...
Przerażające. :shock:

Człowieku? - Gdzie jesteś?!!! :shock:

Człowieczeństwo i godność?... Nie ma cię tam?... :shock:

Michał Dyszyński

Niemcy, jako naród ponieśli w tej wojnie też ogromne straty. Czy ich żałuję?
- Żałuję tych, którzy ucierpieli, a od początku przeciwstawiali się Hitlerowi. Ale wszystkich tych, którzy Hitlera poparli, nie żałuję. Po prostu ci odebrali "co swoje".
Tu niejeden z nich powie: głupi byłem, że poparłem tyrana. Głupi... Ale dlaczego aż taka kara mnie spotkała za "tylko" głupotę, słabość?...
Niejeden (może większość...) z tych, co Hitlera poparli myślał sobie zapewne z grubsza tak: no tak, to poparcie było błędem; uwiodły mnie owe piękne hasła o wielkości narodu, o podbiciu świata. Ale przecież nie jestem złym człowiekiem! Tak w ogóle to nie chcę ludzi krzywdzić. Tylko że "jakoś tak wyszło", że z tego hasła o wielkości, zrobiły się morderstwa. Jakoś tak... Nie zorientowałem się... Nie rozpoznałem poprawnie, ku czemu to dąży...

Naprawdę nie uważam, aby średni obywatel III Rzeszy Niemieckiej, czyli ktoś kto z dużym prawdopodobieństwem popierał Hitlera (poparcie w społeczeństwie miał Hitler sięgające nawet 90%) był jakoś ogólnie gorszy, głupszy od przeciętnego Polaka, Anglika, czy Szweda. Mówiło się, że "Niemcy to kulturalny naród". Sam Hitler był uprzejmy wobec kobiet, wcale nie przypominał wizerunku psychopaty.
Naród, który Hitlera poparł zgrzeszył właściwie CZYM?
Czy czasem nie PYCHĄ!?
To, że hasła o "wielkości narodu niemieckiego" znalazły odzew, to że typowy Niemiec pomyślał sobie "Deutschland uber alles!" - czemużby nie?...
Jedno z polskich ugrupowań ostatnich lat miało nawet nazwę "Polska jest najważniejsza". Pewnie większość Polaków to hasło poprze. Ale przecież jest ono niczym jak "Poland uber alles" przetłumaczone na polski. Nie jest tłumaczeniem dosłownym - słowo w słowo - ale tłumaczeniem, które "się stosuje". Bo Polska jest najważniejsza, oznacza z grubsza właśnie "Polska ponad wszystko", czyli już dokładnie "Poland uber alles".
To byłaby tylko kwestia prostej podmianki - gdyby świadomość większości patriotów Polaków przenieść w rzeczywistość III Rzeszy Niemieckiej, podmieniając "naród polski" na "naród niemiecki", a zostawiając wszystkie pozostałe emocje i cechy charakteru człowieka, to otrzymalibyśmy dokładnie mentalność Hitlerowca - kogoś, kto by chętnie poszedł na front, aby walczyć o chwałę swojego narodu.

Czy stawiam zatem tezę o tym, że błędem, może grzechem jest dążeniem do chwały i supremacji swojego narodu?
- Właściwie to tak. Stawiam taką tezę. Stawiam ją z przekonaniem, że każdy kto chce wywyższyć własny naród, a poniżyć jakiś inny naród, ma mentalność hitlerowca.
Tak. Taką tezę stawiam, a jestem przekonany, iż jest ona słuszna niezależnie od tego, jakiego narodu miałaby dotyczyć.
Czy coś za tą tezą, poza moim przekonaniem, dodatkowo świadczy?
- Według mnie świadczy. Choćby to, że nawet polscy nacjonaliści - neonaziści hailowali sobie na swoich mityngach. Podobał im się Hitler. Podobał im się nawet pomimo tego, że przecież za Hitlera przyczyną tak ucierpiał właśnie polski naród. :shock:

Dlaczego im się Hitler podoba?
- Tu mam kolejną hipotezę: dlatego że są to LUDZIE GŁĘBOKO PRZESIĄKNIĘCI PYCHĄ I ŻĄDZĄ DOMINACJI, A NAWET PRAGNIENIEM KRZYWDZENIA INNYCH LUDZI.
Tak naprawdę to nie kochają oni wcale polskości, ani samego narodu polskiego. Oni kochają to, żeby być tyranami świata, żeby móc krzywdzić innych bezkarnie. Uważam, że zło w jakiejś bardzo głębokiej postaci wgryzło się w naturę tych ludzi. Naród (czy to polski, czy inny) to tak naprawdę pretekst. Celem głównym jest: dajcie mi okazywać władzę, dajcie mi krzywdzić i zabijać, bo ja to lubię... - to jest ta głębsza i prawdziwa motywacja większości tych, którzy hajlują, wielbią podboje, głoszą wyższość swoich nad innymi.
Trochę podobnie jest w środowiskach przestępczych. Nasza ludzka natura ma w sobie niezbywalne odczuwanie dobra. Aby zostać złodziejem, bandziorem, czy innej postaci krzywdzicielem, trzeba się mentalnie przygotować. Bo krzywdząc, mimowolnie odczujemy w swojej duszy jakiś zgrzyt, dyskomfort. Aby się tego dyskomfortu pozbyć niezbędne jest stworzenie sobie odpowiedniego uzasadnienia ideologicznego. Tym uzasadnieniem w środowiskach przestępczych jest archetyp frajera.
Kim jest frajer?
- Kimś wartym, aby go okraść, pobić, zniszczyć. Frajer (w ideologii zła) jest tym już z góry przeznaczonym na poniżenie, on "taki się urodził". Bardzo podobne myśli o Żydach, którzy "byli przeznaczeni" do ich eksterminacji przez hitlerowców ogłaszali ideolodzy III Rzeszy. Jak już mamy tego kogoś, kto - niejako z "natury rzeczy" - jest przeznaczony do wykorzystania, zniszczenia, to wtedy wszelkie wredne działania względem tegoż frajera "przestają być" złym czynem, a stają się jakimś wypełnieniem przeznaczenia, jakby oczywistością. To przecież "tak powinno być", tak "rzeczy się mają", że ktoś, kto jest wystarczająco silny, przebiegły i bezwzględny "ma prawo" (nawet może i swój obowiązek...) aby objąć należne mu miejsce. Tak jak "należnym miejscem" dla Niemców według Hitlera było panowanie nad światem.