ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Człowiek w raju, który ma wszystko do przetrwania
dostał pewien dar i przekleństwo zarazem - wolność dążenia
więc dążył, był sprawczym
dostosowując się do zasad, które były niezależne od człowieka

Aż w końcu spytał: a czymże są te zasady, że panują nade mną?
gdzie właściwie jestem ja, skoro muszą być one, a ja mam się dostosować?
Powiedział człowiek: to je chcę stanowić zasady!
Niech one będą moje tak od początku do końca!

Głos wyższej prawdy ostrzega jednak: gdy wszystko zupełnie będzie twoje, to nie odróżnisz siebie,
wszak jeśli w ogóle realnie jesteśmy, to jesteśmy WOBEC
nie możesz więc wziąć całości zasad i zacząć czynić je dowolnie
bo stracisz podstawę, bo stracisz szansę na jakiekolwiek trwałe punkty odniesienia

Człowiek jednak nie chciał się zgodzić: dostałem dążenie, dostałem sprawczość, chcę jej używać w pełni!
Niech zatem tu i teraz będzie zawsze to, czego zapragnę!
Niech tak będzie bez ograniczeń!

Głos wyższej prawdy na to: czynienie rzeczy bez ograniczeń nie da ci spełnienia
Dowolność pełna jest nieodróżnialna od braku znaczeń, od działania zupełnie bez celu
zawsze jest jakaś granica, jakieś różnicowanie, bo gdyby go nie było, to byłaby nicość
ograniczenie wydaje się być czymś wrogim
ale jeszcze bardziej wrogim od ograniczeń jest pustka, w której ograniczenia znikły, w której wszystko jest takie samo, więc tam nic nie wyznacza sensu

Człowiek jednak był uparty: skoro mam wolę bycia i działania to nie mogę się wstrzymywać!
jeśli chcę, to chcę!
Jeśli działam, to działam w pełni!
Ma być po mojemu! Tego żądam i oczekuję!
Tylko naginając świat do swojej woli, zaczynam rozumieć swoją moc i siebie!

Głos wyższej prawdy wciąż jednak ostrzegał: rzeczy inaczej wyglądają z oddali, gdy są perspektywą niezrealizowaną
a inaczej, gdy się staną, gdy już dotkną nas swoim urzeczywistnieniem się
gdy pragnienie się ziszcza, wtedy ono umiera, a z nim umiera cel i spełnienie
jeśli chcesz żyć, musisz umieć stawiać sobie granice!
Jeśli granic sobie nie postawisz, trafisz w pustkę i brak czegokolwiek, na czym można się oprzeć
moc wiar i przekonań jest wielka
tak wielka, że jest w stanie unicestwić nawet emocję trwania i życia

Człowiek na to: ale ja już czuję się zanegowany, w części swych emocji unicestwiony!
Już teraz oto wystąpiło przede mnie to, z czym z natury chcę się mierzyć - ograniczenie!
Moją naturą jest być sprawczym, łamać bariery, osiągać, pokonywać!
Nie widzę istotnej różnicy pomiędzy tymi ograniczeniami, które wolno jest mi pokonywać, a tymi zabronionymi!
Chcę się zmierzyć także z tym ograniczeniem mnie do reguł, jakie - poza moją wolą - mi postawiono!

Głos wyższej prawdy: naturą każdego istnienia jest bycie pomiędzy
jeśli nie zrozumiesz tego, że nieopanowane dążenie zawsze ewoluuje do destrukcji
to czego cię zagłada mentalna
bo im bardziej będziesz osiągał swoje cele, tym bardziej będziesz tracił szansę na ich spożytkowanie
odchodząc zbyt daleko od tego co tworzy trwałość, przestaniesz rozumieć cokolwiek, przestaniesz czuć poprawnie
zagubisz się kompletnie.