ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Spotyka się wielu ludzi napastliwych "z natury". Ludzie, którzy praktycznie w każdych warunkach społecznych, w jakim się znajdą, ujrzą powód do tego, aby komuś coś przykrego powiedzieć, aby mieć o coś roszczenie, aby coś się im nie spodobało, a oni to będą "musieli" oznajmić otoczeniu. Właściwie to nie ma w tym jakiegoś wyraźnego interesu - nie zarabiają na tym pieniędzy, nie zdobywają stanowisk, nie poprawia się ich życie. Ale oni muszą być napastliwi...

Gdy spyta się takiego człowieka "dlaczego jesteś taki napastliwy", to osobnik o owej mentalności nigdy nie zareaguje refleksją, nie potraktuje pytania wprost, tylko oczywiście uzna je za napaść na siebie. Wtedy od razu odezwie się w nim radosna wojownicza emocja "no, jestem zaatakowany! To to ja teraz mam podstawy do kontrataku! Więc szabla w dłoń!".
Bezrefleksyjna kompulsywna wojowniczość jest 99% IMPULSEM WEWNĘTRZNYM. Ona nie powstaje jako reakcja na zdarzenie realnie się dziejące, lecz jest INTERPRETACJĄ ŚWIATA W DUCHU WALKI.
Taki wojownik z natury nie odpowie ani komuś, ani sobie dlaczego jest taki napastliwy, dlaczego tak znacząco inaczej niż reszta społeczeństwa reaguje na relacje między ludzkie, czyli dlaczego widzi w nich głównie aspekt starcia i wojny. Nie odpowie na to, bo sam nie wie. A nie wie tego, bo to wypływa z jego nieuporządkowanej, nieuświadomionej emocji - trochę frustracji, trochę dążenia do bycia dominatorem, trochę z przyzwyczajenia.

Napastliwi są po prostu napastliwi w swoim sercu. Jak dłużej nie mają jakiejś swojej wojny, to ją rozpoczną. Pretekstem może być cokolwiek. Byle się spierać, byle się bić, byle walka się działa...
Potem to się jeszcze nawarstwia i rozbudowuje, bo emocja walki staje się swoistym afrodyzjakiem i narkotykiem. W tej emocji świat jest wyrazisty i kolorowy, rzeczy nabierają znaczenia, człowiekowi zdaje się, że czuje, że żyje...
Wtedy też wszystko co zwyczajne, spokojne, życzliwe wyda się wojownikom miałkie i bez znaczenia. Emocje ulegają inflacji, już tylko silne bodźce wywołują efekt w uczuciach.

Wojownik staje się w końcu zakładnikiem własnej wojowniczości.
On już nie potrafi żyć normalnie, postrzegać świata, w którym żadna walka nie byłaby prowadzona, że po prostu są drzewa, kwiaty, ludzkie uśmiechy, małe radości, małe sukcesy. Dla wojownika bowiem już liczy się tylko to, komu się dokopało, albo komu można dokopać. Wtedy świat mentalnie karleje do wąskiego obszaru prostych emocji walki. I trudno jest z tego się wyrwać. Niewielu jest w stanie się wyrwać... :think:

Michał Dyszyński

Uważam, że dość powszechną postawą u ludzi jest
Napastliwość i dążenie do personalnego starcia ZAMIAST ROZUMU.

Ludzie są tak silnie instynktami wrośnięci w walkę o pozycję w grupie, dominację, wygrywanie potyczek personalnych, że bardzo często biorą personalne zwycięstwo nad oponentem za wykazanie prawdy obiektywnej.
Trochę to można by opisać skrajnym przykładem, gdy ktoś uznaje, że wystarczy głosiciela tezy iż 2+2=4 zgnębić, zaszantażować, czy nawet zabić, a już tym samym będzie "wykazana prawda", iż 2+2=5. :shock:

Walka zamiast rozumu...
Ten problem ludzkiej instynktowności jest najbardziej chyba podstawową formą zafałszowania. :think: