ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jestem przekonany, że wzrastanie świadomości w empatii i prawdzie - łączenie tych dwóch kategorii jest główną receptą na rozwój duchowy, na doskonalenie się świadomości. Czyli to, że empatia jest absolutnie kluczowym składnikiem zrównoważonej, sensownej, spełnionej indywidualnie i społecznie świadomości traktuję jako pewną oczywistość. I większość ludzi, którzy osiągnęli pewien minimalny poziom rozwoju duchowego, chyba roli empatii nie będzie podważać. Problem rzadko dostrzegany, zawiera się jednak w spostrzeżeniu, że empatia, empatii nierówna.
W szczególności chciałbym zwrócić uwagę na pewien rodzaj empatii, który właściwie w głębszym spojrzeniu jest zaprzeczeniem celu jakiemu empatia służy, choć z zewnątrz wydaje się empatią jak najbardziej pożądaną i słuszną.

Aby problem zilustrować posłużę się przykładem dość typowej sytuacji. Oto w podstawówce dwóch chłopaków - rozrabiaków zaczyna się okładać pięściami. Podchodzi nauczycielka i oczywiście ich rozdziela, suto krasząc przyganami i reprymendami. Ostatecznie, aby sprawę jakoś skwitować, załatwić (bo nie może non stop stać przy zwaśnionych chłopakach) wymusza: teraz podajcie sobie ręce i już się nigdy nie bijcie. W obliczu patrzącej władzy, dalej wściekli na siebie agresorzy, niechętnie podają sobie ręce i, ewentualnie, coś tam mamroczą pod nosem, że nie będą już się bili. Jednocześnie jednak jeden z nich myśli: no dobra, jak ona (nauczycielka) sobie pójdzie, to mu tak przywalę, ze mnie popamięta. Drugi też, choć podaje posłusznie rękę, kombinuje: jak tamten będzie wychodził ze szkoły, to się na niego zaczaję i dokończymy tej walki na mniej nadzorowanym gruncie...
Ten przykład dobrze ilustruje przynajmniej kilka elementów, które chciałem w związku z empatią poruszyć. Pierwszy z nich jest względnie oczywisty - taka pozorowana, na pokaz empatia, bez zaangażowania uczuć i umysłu prawdziwą empatią chyba nie jest. Ale to jest dość oczywiste spostrzeżenie.
Drugie spostrzeżenie jest taki, że taka wymuszona przez kogoś empatia rzadko jest skuteczna. Po prostu za chwilę taka załagadzane spory wybuchają z nową siłą. Bo oczywiście wewnątrz tych ludzi, którzy coś względem siebie mają, nie doszło do żadnych przemian, żadnej naprawy, żadnego ZROZUMIENIA DRUGIEJ STRONY, a dalej żadnego WYSIŁKU DOJŚCIA DO REALNEGO POROZUMIENIA - ZGODY.
Oczywiście nie twierdzę, ze mój przykład jest idealny, albo że nauczycielka w nim występująca głupio postępuje. Nieraz się zdarzy, że winowajcy zapominają o swojej niechęci, że ten akt pozornego przebaczenia jakoś do nich dotrze. W końcu nie zawsze tak jest, że te dziecięce spory mają jakieś naprawdę głębokie podłoże, więc nieraz wystarczy reakcja dorosłych w stylu opisanym. Ale też często jest tak, że takie godzenie na siłę nic nie daje. A nie daje dlatego, że EMPATIA W PEŁNYM SWOIM WYDANIU POWINNA MIEĆ WEWNĘTRZNY, OSOBISTY MOTYW.
To chrześcijańskie pierwsze przykazanie - miłości - "będziesz miłował bliźniego siebie jak siebie samego" jest w istocie przykazaniem empatii. Ono ukazuje nam w jaki sposób powinny funkcjonować nasze uczucia w związkach z innymi - mamy się POSTAWIĆ W SYTUACJI TAMTEJ OSOBY - jakbyśmy to byli my sami, odczuć tę sytuację i ZROZUMIEĆ. To jest bardzo ważne - prawdziwa empatia domaga się ZROZUMIENIA drugiej strony!

Świat współczesny jest wypełniony udawaną, pozorowaną empatią
Niektórzy z wywoływania i manipulowania empatią bliźnich robią sobie źródło dochodu. Inni głośno nawołują do miłości, empatii, tylko że jak przychodzi samemu coś zrobić dla kogoś, z czegoś zrezygnować, włożyć wysiłek, to słowa empatii zamieniają się w "kazdy niech się martwi o siebie", "oni są sobie winni" itp.
Jest też rodzaj empatii szczególnie blokującej prawdziwy rozwój dobrych uczuć i myśli. To taka "empatia biurokratyczna", silnie kontrolowana własną wygodą i pozycją, najczęściej empatia ODGÓRNIE OCENIAJĄCA I SEPARUJĄCA SIĘ OD ROZUMIENIA. To właśnie taka empatia, w której deklaracje są na pierwszym miejscu, w której jest mnóstwo nawoływania do zgody, różnych dobrych rad, jak to coś "powinni" i trzeba, a jednocześnie WYSTĘPUJE KOMPLETNA SEPARACJA OD CHĘCI WNIKNIĘCIA W PROBLEM, ZROZUMIENIA GO. Taka pozorowana empatia jest o tyle destrukcyjne względem rozwoju, że pozwala na ukrywanie przed sobą niemal dowolnie długo tego, że tak naprawdę nie specjalnie nam zależy na tym, aby coś się poprawiło, aby inni ludzie byli szczęśliwi spełnieni. Przy takim podejściu chodzi bowiem w istocie o powiedzenie samemu sobie "jestem dobry i mądry, mam poprawne uczucia, nie mam sobie nic do zarzucenia, bo to jedynie reszta świata jest zła i wadliwa". Czasem nawet nie ma tego ostatniego elementu, tzn. część empatycznych pięknoduchów nie zarzuca nikomu zła, ale też ABSOLUTNIE NIE MA WOLI PRAWDZIWEGO ZROZUMIENIA INNYCH LUDZI.

Bez chęci zrozumienia drugiej strony, bez (czasami mozolnych) prób postawienia się w jej sytuacji, nieraz po uwzględnieniu różnic osobowych, nie będzie też poprawnej, uzdrawiającej relacje, reakcji. Oczywiście empatia ze zrozumieniem, taka aktywna wewnętrznie jest bardzo trudna. Czasem jest wręcz wyniszczająca. Niektórych nadmiar takiej empatii wręcz jest w stanie zdołować, doprowadzić do depresji, do wyczerpania własnych sił żywotnych. Więc pewnie nawet taka - mocno wczuwająca się empatia - nie powinna być stosowana bez granic. Często jest tak, że już nic nie jesteśmy w stanie pomóc, więc dokładanie do cierpienia innej osoby dużej ilości cierpienia własnego, nie naprawi świata. Szczególnie, gdy wyniszczeni tym empatycznym cierpieniem, stracimy siły na tyle, że narobimy otoczeniu kłopotów wynikłych z wadliwego (wynikającego z przemęczenia psychicznego) działania.

Empatia w ogóle nie jest czymś łatwym... :think:

Dyskurs

Empatie, Michał, definiuje się roboczo jako "możliwość zrozumienia i dzielenia odczuć innych".

Jakkolwiek, w języku zngielskim mamy jeszcze temin synonimowy compassion/współczucie, który oprócz znaczenia "możliwości zrozumienia i dzielenia odczuć innych" dodaje odczuwanie żalu. Z tym, że to odczuwanie żalu będzie miało konktekst kulturowy. Dla przykładu, mnisi tybetańscy zmuszeni do walki z Chińczykami mają obawy o utratę compassion/współczucia dla Chińczyków jako ludzi.

To "znaczenie" (termin roboczy) najlepiej wyjaśni bez wielu słów opat monastyru tybetańskiego, który użyje słowa compassion na pytanie co jest subtelnym "klejem" (termin umowny) atomowym pomiędzy energia a materia.

Napisałam o tym tutaj:

http://www.sfinia.fora.pl/blog-dyskurs,67/poetry-poezja,9893.html#337847

Michał Dyszyński

Poprzedni mój post na temat empatii zamienił się długaśny wstęp. Ale nie doszedłem ostatecznie do punktu, w którym planowałem sobie dłuższy myślowy postój, co było głównym powodem stworzenia niniejszego wątku. Powód wynikł trochę z REFLEKSJI NAD SPOSOBEM POROZUMIEWANIA SIĘ NA NASZYM FORUM - SFINII (i oczywiście nie tylko tu).
Można by mówić o pewnym szczególnym rodzaju empatii - określmy ja roboczo "empatia myśli".
Jest to nowe pojęcia (chyba, że ktoś już wpadł na pomysł zastosowania tego zbitka słownego, ale ja o tym nic nie wiem), więc kto pierwszy jego powstanie zapostulował, ten "ma do niego prawa". Niniejszym więc ja - piszący te słowa - Michał Dyszyński - uważam się za najbardziej uprawnionego definiującego ów termin, więc w dalszych dyskusjach nie przyjmę argumentu, że empatia myśli "jest czymś innym". Jak ten, który zaklepał termin, mam przewagę.

Czym jest empatia myśli?
Empatia myśli jest pojęciem bliskim jakoś analogicznym względem znanej ogólniej empatii uczuciowej, bo polega na WCZUWANIU SIĘ w intencje, stan umysłu drugiej osoby.
Empatia myśli jest PODSTAWOWYM NARZĘDZIEM POPRAWNEGO KOMUNIKOWANIA SIĘ OSÓB. Nieporozumienia, jakich doświadczamy - np. dyskutując tu na sfinii, w głównej mierze, można związać z zaburzeniami empatii myśli.
Ponieważ aspekty poznajemy, rozumiemy przez porównanie naszkicuję typowe przykłady nieempatycznej myślowo komunikacji.
- nieempatyczny pomija kontekst - ktoś o czymś pisze: np. mamy dyskusje na temat tego jak działa mechanizm wiary w rozumowaniu, traktując wiarę, jako mechanizm ogólny - przyjmowanie czegoś za prawdę bez dowodu, czy przeważających przesłanek. Jednak druga strona od razu skupia się w dyskusji na uwierzeniu w coś bardzo mało wiarygodnego, uwierzeniu głupio. Zaczyna się więc dyskusja na dwa różne tematy - jedna strona zwraca uwagę na uniwersalność mechanizmu myślowego "wiara", druga strona skupia się na ataku na ten mechanizm w konkretnym, wybranym zastosowaniu. Gdzieś w tle oczywiście "świecą nad tym przekonania światopoglądowe", które powodują, że słowo "wiara" dla niektórych w ogóle jest "zatrute", a inni przyjmują je bez problemów, jako coś poprawnego. W każdym razie brak chęci zagłębienia się w sposób myślenia drugiej strony daje efekt okopania się stron na swoich stanowiskach. Jedna strona wciąć oczekuje "rozmawiajmy o tym, jak bardzo wszędzie przewija się aspekt wiary, że nie jesteśmy w stanie uzyskać absolutnej pewności praktycznie dla żadnego stwierdzenia, a te wysoko pewne, też wynikają z modelu myślowego w skomplikowany sposób". Druga strona tymczasem ma zupełnie inny cel w tego rodzaju dyskusji - pragnąc: "skupmy się na tym, że jeśli wszystko jest wiarą, arbitralnością, to nie ma różnicy pomiędzy przyjmowaniem za słuszne twierdzenia, iż Księżyc jest z sera gouda, a tym, że 2+2 jest równe 4 - wszak skoro wszystko jest wiara, to mamy otwartą drogę do dowolności wszystkiego". I tak obydwaj dyskutanci "mając rację" (bo chyba ich podejściom trudno jest odmówić słuszności), nie potrafią się spotkać w obszarze poprawnej dyskusji - każdy chce rozmawiać tylko o tym aspekcie, w jaki jest wpatrzona jego mentalna uwaga, ignorując ten drugi aspekt.
- nieempatyczny dąży zwycięstw kosztem porozumienia się Brak empatii myślowej jest w dyskusjach dość ściśle związany z domyślnym celem, jaki ma wobec samej dyskusji spora część dyskutantów. Tym celem jest osiągnięcie ZWYCIĘSTWA. Dyskusja takich dyskutantów nastawionych silnie rywalizacyjnie przebiega zwykle według podobnego schematu - jedna strona "wystrzeliwuje salwę" na pozycje przeciwnika, czyli zarzuca drugą stronę jakaś grupą argumentów (dodając im często "okrasę emocjonalną" polegającą na sformułowaniach ad personam), a potem przechodzi do "obrony" POLEGAJĄCEJ NA IGNOROWANIU, NIE ROZWAŻANIU UCZCIWYM ARGUMENTÓW DRUGIEJ STRONY. Strony dalej się właściwie przekrzykują w stylu: patrz na moje! Moje jest taki! O swoim zapomnij! Głupi jesteś, bo patrzysz na swoje argumenty, a nie na moje! itp. Rozmowy osób silnie rywalizujących, niezdolnych do empatii myślowej nie zabrną do obszaru wpólnego. Wszak tam jest zagrożenie, tam można by doznać porażki. Więc każdy z takich dyskutantów siedzi w swoim okopie, powtarza własne tezy, NIE PODEJMUJĄC UCZCIWIE, nie próbując w pełni zrozumieć tez drugiej strony, lecz je raczej ignorując.
- nieempatyczne spamowanie, robienie destrukcji myślowo - emocjonalnej - inną postacią nieempatycznego myślowo postępowania jest psucie dyskusji ciągłym jej rozbijaniem niemerytorycznymi wstawkami, uwagami kompletnie z boku itp. Dotyczy to oczywiście sytuacji, gdy NASTAWIAMY SIĘ NA MERYTORYCZNY DYSKURS, a nie luźną wymianą opinii (w tym ostatnim przypadku, czyli tam gdzie z założenia dyskusja jest bardzo luźna, opisane uwagi nie są już spamem, a pożądaną wypowiedzią). W dyskusjach ten rodzaj braku empatii objawia się przede wszystkim niekonstruktywnymi wypowiedziami w stylu "ale tu głupio napisali"., albo "poczytaj sobie definicję tego pojęcia" (przy braku wyjaśnienia na jaki aspekt sprawy ktoś zwraca uwagę), albo wklejenie linka do filmu o kotkach, czy zdjęcia nie mającego żadnego związku z tematem dyskusji. Brak empatii tutaj objawia się niechęcią do wczuwania się W CEL I POWÓD DYSKUSJI, robienie z niej śmietnika, psucie toku rozmowy.

Czym więc empatia myślowa jest? - teraz pisząc bardziej pozytywnie...
Jest NASTAWIENIEM, aby ZROZUMIEĆ DRUGĄ STRONĘ, a dalej TRZYMAĆ SIĘ MYŚLI, KTÓRĄ DRUGA STRONA NASZKICOWAŁA, starać się podążać z tym, co ktoś inny nam komunikuje, a nie wciąż tylko uparcie wracać do tego co swoje, co mamy we własnej głowie, co sobie wymyśliliśmy i w związku z tym uważamy to za mądre. Empatyczny myślowo nie stawia twardych zarzutów, ale jeśli już jakiś zarzut sformułuje, to zrobi to w postaci umożliwiającej wytłumaczenie się. Bo nie chodzi o to, aby drugą stronę pogrążyć, ale ABY SIĘ POROZUMIEĆ. Zatem krytyka w dyskusji osób empatycznych myślowo polega na stawianiu sprawy: wytłumacz ten aspekt, który wydaje mi się niespójny - może potrafisz mi pokazać tę ścieżkę myśli, która łączy rzeczy, bo ja na razie widzę to połączenie jako niepoprawne. Empatyczni myślowo NIE WALCZĄ W DYSKUSJI, A WŁAŚNIE TŁUMACZĄ SOBIE, co chcieli sobie zakomunikować. Empatyczni starają się zbliżać do siebie myślowo a nie szukać nieustannie konfrontacji, brać pod uwagę sugestie myślowe drugiej strony, szacują na ile jakaś ścieżka myśli daje szanse na dogadanie się, porozumienie, a na ile może być jałowa.

Oczywiście ze wszystkim można przesadzić. Nadmiar empatii grozi swego rodzaju jałowością. Dlatego rozsądnie pojmowana empatia nie jest empatią bezmyślną, taką "na hurrraa", byle więcej. Empatia też powinna być trochę trzymana w ryzach, czyli zrozumienie drugiej strony jest przejściowe, czasowe - nie chodzi o to, aby porzucić swoje poglądy i w całości przejąć myślenie drugiej strony, ale aby owe poglądy postawić obok siebie i porównać W SPOSÓB UCZCIWY. Wtedy dopiero objawi się korzyść, cel z dyskusji - każda ze stron wzbogaci się o nową, szerszą perspektywę. Być może coś zmieni we własnych poglądach na świat, a być może je pozostawi, ale już od teraz będzie wiedziała, jak to ktoś inny może postrzegać.

Dyskurs

Uwaga na plagiat, Michal.

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Dyskurs

Napisałeś ->

Michał Dyszyński

Dyskurs

W tym kontekście plagiatem, jak już wyjaśniłam, jest kopiowanie idei innych i przyjmowanie pozycji autorstwa. Wskazałam na termin "empatia", który zawiera aspekt zrozumienia i odczuwania czyichś myśli. Twój postulat "empatii myśli" to, nie wierzę lecz wiem, nieintencjonalne zagubienie się w terminologii "empatii" i jej znaczeniu przez zbytnie przemyśliwanie/too much conceptual stimulation.

Świadomość obniżyła Ci się tutaj a wyznacznikiem ikony (quick click/szybki/nieprzemyslany klik) jest uśmiech i miecz:

Michał Dyszyński

Dyskurs

Termin "empatia", jak ponownie wyjaśniam, ma wbudowany w sobie stan możliwości człowieka zrozumienia i odczuwania myśli i nie tylko myśli drugiego człowieka.

Termin "empatia myśli" jest nieporozumieniem, bo empatia nie myśli ani myśli nie odczuwają empatii. Podobnie jeste z terminem "empatia uczuc", bo empatia ma w sobie wbudowane odczuwanie.

Terminy "uwaga na plagiat" i "dlatego zwróciłam Ci uwagę na potencjalny plagiat" nie sa synonimami terminu "oskarżenie o plagiat"

Atest czy a ... test ->

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Mogłem być...
Mogłem się urodzić w rodzinie muzułmańskiej w Syrii. Teraz zabito by mi rodzinę, nie miałbym gdzie się schronić.
Mogłem wychowywać się w rodzinie złodziei, mimowolnie dzieląc ich szczególną "etykę", polegającą na tym, że dobrze jest kraść.
Mogłem mieć geny psychopaty - kogoś nie odczuwającego empatii, skłonnego do patologicznej kontroli i krzywdzenia innych ludzi
Mogłem znaleźć się na terenach ogarniętych wojną - bez względu na to, co myślę, czuję, jaki mam światopogląd.
Mogłem być przez całe życie niszczony psychicznie - czy to przemocą rodzinną psychiczną, czy fizyczną. Mogłem mieć rany na uczuciach, których nie sposób zagoić - być molestowanym seksualnie, notorycznie poniżany, pozbawiany ludzkich praw.
To mogłem być też ja - cokolwiek dowiem się o tych strasznych zdarzeniach na świecie - nie mam prawa uważać, że ja bym się z nich wywinął, gdybym tylko trafił na miejsce tamtych ludzi - dostał ich rodziny, geny, społeczności, władze państwowe, czy warunki naturalne.

Gdy widzę pewność i przekonanie osób potępiających - głoszących jak to ci, czy owi "są sobie winni", albo tak to "musiało być", że teraz dzieje się jakimś ludziom wielka krzywda, to sobie myślę NA JAKIEJ PODSTAWIE ci ludzie tak twierdzą? Sprawdzili to?... Byli na miejscu tamtych ludzi?...
Nie rozumiem tych wszystkich, którzy z góry wiedzą kto z pewnością jest terrorystą, czy innym złym człowiekiem. Nie wiedząc o tym człowieku właściwie NIC KONKRETNEGO, poza samym faktem, że gdzieś jest i pochodzi z jakiejś tam społeczności.
Czy patrząc na Polaków - kiboli, agresywne osiłki, złodziei samochodów, gangsterów - godzimy się na to, że to każdy z nas (czyli także JA) jest takim właśnie Polakiem? Czy słusznym jest uznanie Polaków za oszustów, skoro w polskim społeczeństwie występują oszuści?...
A dlaczego tak łatwo przychodzi ludziom traktowanie innych społeczeństw na tej właśnie zasadzie?

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Ale ja nie postulowałam, że Polska aspiruje do Birmy. Polska to kraj wielowiekowej tradycji w sercu Europy.

I dlaczego skupiasz uwagę na negatywnych aspektach stanu ludzkiego, którymi ani nie wpływamy na kullture narodową, która pomaga nam trzymać "fason" a kiedy ten "fason" trzymamy to jako członkowie społeczności przez jej formalne instytucje konstruktywnie wpływamy na naszą kulturę. Marginesu społecznego wyeliminować się nie da z demokratycznego społeczeństwa. Jest jak czynnik, który przypomina nam do jakich wartoosci nie aspirować.

Polska w pogardzie tonie. W polityce, na ulicy, w instytucjach, na polskojęzycznych witrynach, jest tylko agresywna pogarda drugiego człowieka, bo ewidentnie brak jest poszanowania siebie. Agresywny i wulgarny język - prostackie zachowanie, deptanie godności człowieka. Czy nikt już nie zwraca uwagi i daje ze strachu ciche przyzwolenie na takie traktowanie?

Unicestwienie polskiej inteligencji przez Niemcy hitlerowskie i Stalina nie spowodowalu takiego rozkładu kultury polskiej i spolecznestwa jak uczynili i jak wciąż czynią Polacy.

Tu tylko jeden przyklad, bo autoretetu (Mediator Midi) tez sie nie szanuje. Jak mozna prowadzic dyskusje z kims kto nazywa kogos "idiota"?
http://www.sfinia.fora.pl/apologia-teizmu,5/czy-nalezy-przyjmowac-poglad-za-ktorym-nic-nie-przemawia,10247-125.html#346907W

U nas margines jest w marginesie. Nie jest w instutucjach. Nie ma w nich prawa bytu podobnie jak na ulicy. Getto to patologia i nie przebywam a gettach duzych miast z wlasnego wyboru.

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 2:19, 04 Mar 2018 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Nie 3:22, 04 Mar 2018 Temat postu:

W tym linku podałam dane o empatii w interpretacji buddyjskiej, która odkreśla termin [karuna
[kuh-roo-nah]
Noun [Buddhism]
the universal compassion of a Bodhisattva. = uniwersalna empatia Bodhisattva wojownika wybudzenia z iluzji umyslu konceptualnego/maya przez malzenstwo umyslu i serca i wyjaśniam na czym to polega.

To unia Bodhi = wybudzenie się z iluzji ego/projekcji swojej podświadomości wraz z chitta = para umysł i serce a tym samym odczucie i postawa behawioralna. Dla osoby z innej tradycji to jest trochę skomplikowane na początku, ale ja Buddyzmem się interesuje od lat dziewięćdziesiątych zanim mieliśmy dostęp do Internetu i praktykuję różne formy medytacji. Wytłumacze Ci to na podstawie tradycji katolickiej, uniwersalna empatia to moment, kiedy modlitwa słowna już nie wystarcza, kiedy nawet siedzenie w trakcie Adoracji Świętego Sakramentu nie wystarcza, to moment kiedy serce staje się pojemne na łaskę uświęcająca i "z marszu" wybacza sobie za własną możliwość osądu, i fokusuje się na drugim człowieku z punktu widzenia co mogę dla Ciebie zrobić i to leczy obydwóch i unosi. W tradycji chrześcijańskiej praktykują tą formę empatii Amisze. Czytałam książkę, jak po strzelaninie w szkole w Lancasetr wszyscy z osady zebrali się w domu najstarszego hierarchicznie lidera i najpierw się modlili słownie o wybaczenie sobie po stracie dzieci, następnie aby zabójca nie cierpiał, a następnie usiedli w ciszy kontemplacyjnej aby być pojemnymi na łaskę uświęcająca i być w stanie nadal godnie żyć.Mnie Bodhisattva pomogła ostatnio w trakcie awantury jaką spowodowali na dole w naszym domu 2 mężczyźni - mój sąsiad i jego zięć. Jak tylko usłyszałam co się świeci, usiadłam na macie i poduszce nad nimi i wysyłałam im przez medytację Tonglem energię spokoju. Następnie wybaczyłam sobie w sercu za możliwość ich osądu, potem wybaczyłam im za spowodowanie awantury, by następnie podejść do mojego sąsiada i przeprosić go w imieniu jego zięcia (który go za wyzwiska nie przeprosił, a poszło o bzdurę. Pomalował jasne drzwi drewniane szybkoschnącym lakierem wodnym i wyschły szybciej niż myślał a on myślał, że teść przeszedł i zrobił smugę odzieżą).

Ten dar Boży uniwersalnej empatii określam mianem miękkiego punktu podatnosci - to jakby styczna pomiędzy tym co we mnie odważne z tym czego się boję, bo czlowieek jest tylko człowiekiem funkcjonującym na zasadzie 2 uniwersalnych emocji - miłości moralnej i strachu.

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 0:13, 14 Mar 2018 Temat postu: