ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Gdy ktoś coś od nas chce, a my nie czynimy zadość jego prośbom, czy chęciom, pojawia się, przynajmniej potencjalnie oskarżenie o egoizm. Jeśli czyjaś prośba dotyczy jakiejś ważnej życiowej niezaspokojonej potrzeby, to jest mocny powód, aby odmowę bez uzasadnienia na poważnie rozpatrzyć. Ale przecież nie mamy obowiązku spełniać dowolnej cudzej zachcianki! Więcej - czasem ktoś może nas prosić o coś niekoniecznie dobrego, słusznego, a możemy "z dobroci serca" stać się pomocnikiem do zła, może czyjejś krzywdy.
Ja sam mam do siebie niejedną pretensję o to, że uległem czyimś namowom w sprawie wcale nie takiej wartej wsparcia, o ile w ogóle nie należałoby nazwać jej sprawą niesłuszną. Problem jest jednak ten, że mając ogólnie nastawienie w stronę pomagania, ulegamy prośbom dość łatwo. Wtedy okazuje się, że przynajmniej dla tych sytuacji lepszą strategię życiową mają ci, co z zasady uchodzą za nieczułych, niewrażliwych, nieulegających. Ci naturalnie odmawiają prośbom - nawet nie podając powodu, albo podając powód typu "nie mam czasu, nie chce mi się". I to działa. A człowiek empatyczny ma problem, gdy przychodzi do niego spryciarz, który ewidentnie będzie nas próbował naciągnąć na mocno wątpliwa "imprezę".

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński