ŚFiNiA

Michał Dyszyński

To jest wybór, którego większość, żyjących chwilą ludzi sobie nie uświadamia. Możemy zdecydować, co będzie stanowiło główną treść naszego życia (już po zaspokojeniu tych najbardziej elementarnych, koniecznych potrzeb):
- Czy będziemy zabiegali o uznanie w oczach ludzi, wspinali się po drabince społecznej
- Czy ową walkę o akceptację i uznanie ludzi w znacznym stopniu sobie odpuścimy, bo większość uwagi skierujemy na porządkowanie swojego wnętrza, lepsze uświadamianie sobie celów życiowych?...

Ten pierwszy życiowy cel jest mało rozwojowy, nie buduje na dłuższą metę mocy w człowieku. To, że ktoś tam zechce nas obdarzyć uwagą, docenieniem, zaufaniem oczywiście w jakimś stopniu jest istotne dla układania sobie życia, ale jeśli się temu celowi bliżej przyjrzeć, to z niego w dłuższej perspektywie rzadko coś trwałego wynika.
Ludzie mają swoje życia, swoje sprawy. Oczekiwanie, że inni ludzie będą się nami interesować, będą chcieli dawać nam tę satysfakcję wynikającą z ich zainteresowania nami, samo w sobie jest dość egoistyczne i chyba niedojrzałe. W końcu każdy ma swoje życie, swoje problemy na głowie, więc niańczenie naszych emocji przez kogoś innego niż my sami, jest też formą uzależniania się, a dalej słabości z naszej strony.
Ja od jakiegoś czasu świadomie staram się przekierowywać moją uwagę z celu bycia docenianym przez ludzi na cel: zastanowić się, czego właściwie od życia ja oczekuję, co daje mi trwałą satysfakcję, a umniejsza frustracje i smutki. Czynienie swojej osoby zakładnikiem czyjejś uwagi i zainteresowania jest bowiem jednocześnie formą zdania się na kaprysy tej tego kogoś. A ja nie lubię być poddany presji jakiejś kapryśnej łaski tego, czy innego człowieka, który w licznych przypadkach jeszcze miewa ochotę pogrywać sobie moimi emocjami z tytułu (nie)akceptacji przez ludzi płynących.

Michał Dyszyński

Zabieganie o uznanie, akceptację jest instynktowne. Samo w sobie nie jest ono jednoznacznie ani dobre, a nie złe. Można zabiegać o akceptację głupców, ale można też poszukiwać akceptacji w rozsądny sposób - ucząc się przy okazji relacji z bliźnimi, poprawiając te relacje. Instynktowność postawy jednak sama z siebie stwarza dla tej postawy zagrożenie - problematyczność. Ludzie, którzy nie dają nam akceptacji, gdy tego bardzo pragniemy, potrzebujemy, leczą nasze emocje z bezrefleksyjnych dążeń i przywiązań. To, że weźmiemy się w garść mentalnie, relatywizując te bezwiedne pragnienia i oczekiwania, w ostatecznym rozrachunku sprawia, że wzrastamy w wolności.