ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zacząłem ten temat od aspektu państwowego, narodowego, czyli podnosząc kwestię zależności jednostki od dużych grup ludzi. Ale zagadnienie można postawić szerzej - pytając o to, jaka jest relacja indywidualnej jednostki do układów społecznych, nawet tych małego formatu - np. w rodzinie, grupie rówieśniczej, towarzyskiej.
Od tego posta chciałem tę kwestię poddać analitycznemu osądowi.

Zacznę od wyrażenia mojego prywatnego odczucia: u mnie aspekt społeczny jest wyraźnie SKONFLIKTOWANY z osobistym.
Ten konflikt czuję niemal w każdym wymiarze relacji z innymi ludźmi. Jego kanwą może być praktycznie dowolne zagadnienie życia w grupie - od tego, że ktoś chrapie, po swojemu coś rozstawia, lubi to, czego ja nie nie lubię. Najczęściej jakoś się DOSTOSOWUJĘ, będąc człowiekiem, który nie lubi konfliktów, staram się ustępować. Ale nasze ustępstwa wobec innych ludzi mają swoją cenę - płaconą przez nasze OSOBISTE POCZUCIE SATYSFAKCJI i radości życia.
W obliczu potencjalnej rezygnacji z czegoś swojego, ustępując komuś, bo on tego bardzo chce, często to wręcz stara się wymusić, człowiek staje przed dylematem:
- Walczyć, aby było po mojemu, czyli wejść na ŚCIEŻKĘ KONFLIKTU
- Dostosować się, czyli mieć dalej życie jakoś tam mniej sympatyczne, na czyichś warunkach, obce, czasem nawet wrogie...
Tu mamy pewną grę wektorów - co mocniej ciągnie. Wiadomo, że konflikt może być mało przyjemny, ale też i ciągłe dostosowywanie się jest mało przyjemne. Żyjąc w grupie, nie będzie idealnego wyjścia - bo jest i tak źle, i tak niedobrze...
W obliczu tej przykrości, jaką właściwie nieuchronnie gotuje nam relacja z innymi ludźmi, mamy do rozważenia jeszcze trzecią opcję - SEPARACJI, PORZUCENIA DANEJ GRUPY LUDZI (albo osłabienia kontaktu z nimi). Jeśli bycie w grupie daje nam w kość na potęgę, wywołując kaskadę przykrości, frustracji, poczucia winy z tytułu tego, że nie udało nam się wytrzymać presji i np. już wybuchamy, już reagujemy w nerwach, zamiast racjonalnie, to może dobrym rozwiązaniem jest właśnie separacja.
W szczególności jeśli się czuje, że z danymi ludźmi "jesteśmy nie my", że ciągle się musimy dostosowywać, krygować, udawać coś, to powstaje pytanie: a za jakie grzechy mamy się z tymi ludźmi męczyć?... Jeśli widzimy, że w relacji z daną grupą uruchamiają się w człowieku coraz bardziej mroczne emocje, narasta złość, frustracja, poczucie beznadziei i PSYCHICZNEGO WYOBCOWANIA WEWNĄTRZ FIZYCZNEJ RELACJI z grupą, to może nie powinniśmy się zmuszać, może wtedy lepsza jest nawet samotność... :think:

Zdaję sobie sprawę, że powyższe piszę z pozycji osoby, która nie ma jakichś bardzo silnych potrzeb społecznych, która relatywnie dobrze czuje się sama ze sobą. Co prawda to nie jest tak, że ludzie mi w ogóle są niepotrzebni, ale są potrzebni tylko trochę, a do tego raczej nie jako tłum. Obserwuję też inne typy osobowości - ludzi z silnymi potrzebami społecznymi. Ci ostatni cierpią w samotności. Ja znacznie bardziej cierpię psychicznie, gdy jestem poddany presji grupy, niż gdy jestem samotny. W szczególności ten ASPEKT PRESJI GRUPOWEJ jest tym czymś, co kompletnie niszczy mi dobrostan. Z osobami stosującymi presję czuję się źle, z grupami, w których presja jest ich znakiem rozpoznawczym, rozstaję się tak szybko, jak to tylko jest możliwe.