ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W obliczu niepewności
Dusza zgnębiona wątpliwościami i cierpieniem, jęczy i kwili
szuka tego czegoś, co przerwie jej rozterki
szuka kogoś, kto arbitralnie oznajmi: to ja ci mówię jak jest,
mówię ci co jest słuszne, co masz robić, a ty się po prostu zastosuj
jak mi ulegniesz bez pytań, to wtedy będzie dobrze.
A dusza chce uwierzyć, że w końcu będzie dobrze
bo oto przyszedł ktoś silny, kto twardo ochroni nas przed złymi mocami zewnętrznymi
i przed naszym własnym lękiem, niezdecydowaniem, bólem.

W skrajnym bólu i wątpliwościach dusza chciałaby już zniknąć
myśli sobie: niechby ktoś wziął to moje ja, zabrał je, unicestwiając moje cierpienie
niechby postąpił wedle swojej woli, skoro moja wola jest tak szarpana wątpliwościami
i taka słaba dusza ulegnie szarlatanowi
podda się woli złoczyńcy, lansującego się na mistrza i wyzwoliciela
ale to tylko pogorszy stan tej duszy
tylko ją jeszcze bardziej skieruje ku ostatecznemu upadkowi.

Michał Dyszyński Warszawa, 2,02.2023

Michał Dyszyński

Bez warunków wstępnych
Dusza zgnębiona chce zmiany bez warunków wstępnych
Przepełnia ją pragnienie: aby stało się moje ukojenie - tu, teraz!
Ma się stać!

to jest naturalne, tak działają nasze emocje
w końcu jeśli czegoś szczerze pragniemy, to dążymy, aby to się stało
i pragniemy też, aby stało się jak najszybciej
Problem w tym, że gdyby rzeczy działy się od razu na nasze zawołanie i bez trudu
to nasze dążenia, pragnienia, emocje straciłyby wartość
wtedy cierpienie powróciłoby "tylnymi drzwiami"
wtedy zamiast problemu "nie mam tego, czego pragnę"
objawiłby się problem "cokolwiek bym miał zapragnąć, to i tak nie będzie miało dla mnie znaczenia"
a dalej z tego problemu wyłoniłaby się tylko WIELKA EMOCJONALNA PUSTKA
brak sensu absolutny
całkowite wyzerowanie wszelkich wartości i wszelkich dążeń
pozostałby tylko dręczący aż do granic cierpienia krzyk duszy: dla mnie nic kompletnie nie sensu, ani znaczenia, moja egzystencja jest z gruntu wadliwa!

Aby bowiem poczuć jakąkolwiek wartość, musimy się przebić przez cierpienie
docenić trud
docenić wytrzymany ból
zaakceptować, że to co się rodzi, będzie rodziło się w bólach
i to co udaje się wypracować, ma swoją cenę w postaci potu i znoju
Bez zrozumienia, a nawet BEZPOŚREDNIEGO ODCZUCIA i GŁĘBOKIEGO PRZEŻYCIA tej prawdy
nigdy nie będziemy w stanie docenić
ani wartości piękna
ani miłości
ani istnienia
szczęście nigdy nie będzie w stanie osiąść w naszych sercach
bo wszystko co ważne, cenne i piękne wskutek niedojrzałej reakcji samej duszy
skarleje i uschnie niczym wiór.

Michał Dyszyński Warszawa, 2,02.2023