ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Twierdzę, że akurat w jednym Bóg nie ma wyboru! Bóg MUSI być miłością!
Jest na to więcej niż jeden powód.
Dlatego Bóg musi być miłością, że oddana miłość jest NAJTRUDNIEJSZĄ MISJĄ I ZADANIEM, jakie w ogóle można sobie wyobrazić. Gdyby ktokolwiek był w stanie ubiec (okazać wyższość w tym względzie) wobec Boga, to by to automatycznie świadczyło, że Bóg jest od niego słabszy, jest niżej.
Bóg musi być miłością, bo inaczej stałby się sprzeczny z aktem stworzenia istot świadomych, czujących, rozumnych. Bez tej akceptacji, jaką niesie miłość, Bóg swoją postawą zadałby kłam własnej intencji stworzenia takich istot, zaprzeczyłby samemu sobie.
Bóg musi być miłością, bo tylko tak może być doskonały. Wszelkie inne formy relacji wszechmocnej istoty z jakąkolwiek osobowością są przyziemne, niskie, małostkowe, albo zawierają istotny pierwiastek małostkowości, przyziemności. Gniewne pragnienie odwetu wynika z urażonej dumy - jest słabością. Dopominanie się o hołdy, w ogóle sugeruje jakieś kompleksy, brak poczucia własnej wartości. Chęć zdominowania innych, jeśli się już i tak miałoby nieskończoną przewagę w mocy, jest pragnieniem czegoś zupełnie banalnego, wręcz dziwnego, wręcz świadczącego zwątpieniu w siebie. Doskonałość domaga się w swoim sensie spełnienia czegoś, co nie jest banałem, nie jest złą, kapryśną emocją, którą nawet u ludzi traktujemy jako niską, małostkową. Więc co tu mówić, o przypisywanie takich uczuć doskonałej istocie...
Bóg musi być miłością, bo jest niesprzecznie zgodny ze sobą, ze swoim istnieniem, czyli z samego tego musi akceptować każdą istotę, która jest w stanie miłość choćby w najdrobniejszym stopniu odwzajemniać.
Bóg "może sobie odpuścić" kochanie jedynie wobec istoty, której świadomość jest tak pusta, sprzeczna, wadliwa, że...
aż nieistniejąca. To jest jednak zagrożenie, dla istot aspirujących do świadomości - czy okażą się wystarczająco niesprzeczne? Czy poprawność ich bytu na tyle zbliży się do doskonałości Boga, że będzie już o tych istotach można powiedzieć, iż w ogóle poprawnie są?...
To nie Bóg stwarza bariery do zbawienia. To człowiek je tworzy wtedy, gdy...
... jest niewystarczająco człowiekiem!

Michał Dyszyński

Argumenty za odrzuceniem sugestii, iż Bóg jest przede wszystkim surowy i żądny karania grzeszników, a uznaniem, że jest Miłością w Prawdzie?...
Mam parę osobistych argumentów:

Argument z progresji dobrych cech:
Jeśli popatrzymy na ludzkie osobowości, te znane, spotykane na co dzień, to które osobowości raczej ogólnie jawią nam się jako doskonalsze - te twarde, okrutne, surowe, czy wyrozumiale, skore do pomocy, życzliwe?...
- Surowi i okrutni są przede wszystkim prostacy, typy bezmyślne, "spod ciemnej gwiazdy", o niskiej inteligencji.
- Osoby o wysokiej inteligencji, kulturze, wiedzy zwykle są uprzejme, życzliwe, niewywyższające się.
Jeśli zatem dokonalibyśmy dalej progresji owej cechy doskonałości, inteligencji, zaawansowanych cech osobowości to chyba dziwne byłoby, gdybyśmy jako "doskonałą" istotę otrzymali kogoś mentalnie zbliżonego do bezmyślnego prostaka, mściwego okrutnika, czy osobowość o cechach psychopaty. Raczej rozwinęłyby się te cechy, które już w osobowościach świadczą o "klasie" - skromność, dobroć, życzliwość, wyrozumialość, zrozumienie.
Inaczej chyba nie ma jak być...

Argument z niesprzeczności celów
Jeśli to Bóg stworzył człowieka - jak widać mocno złożoną osobowość i ciała z taką osobowością związane, to chyba zależało Mu na tym, aby jego dzieło trwało. Czyli traktuje to swoje dzieło życzliwie, pozytywnie, z intencją, aby się rozwijało. Takie nastawienie wobec człowieka, to nic innego, tylko kierunek na miłość.
Chęć niszczenia własnego dzieła?...
- Tak czynią jedynie ludzcy niezrównoważeni psychicznie twórcy. Ale ci nie tworzą naprawdę zaawansowanych dzieł. Jeśli już ktoś psuje to, co zrobił, to najpewniej dlatego, że się naćpał, albo dostał pijackiej furii. Boga to zaś raczej nie dotyczy...

Argument z podjęcia tego, co trudne
Odrzucenie, złość, chęć niszczenia znamionuje raczej natury mało inteligentne, znamionuje prostaków. Twórcy wybitni cieszą się, gdy mają trudne wyzwania. Bo trudne wyzwanie to COS. Zniszczyć coś jest po prostu za łatwo. Naprawić coś, co jest złożone, a jakoś tam "rozregulowane" OTO JEST WYZWANIE. Choćby z czystej ciekawości istota inteligentna (za jaką uważam Boga) wolałaby chyba podjąć wyzwanie "jak tu naprawić, czyli zbawić tego najbardziej uwikłanego w zło, słabość, najmniejszego, może nawet najgłupszego na start!". Prostak by po prostu wkurzył się w obliczu trudności i rozwalił swoje dzieło. Bo od chęci do rozwałki jest prostak. Rozwiązania tej superskomplikowanej układanki, jaką jest zbawienie miliardów istot o bardzo złożonych potrzebach, problemach, kłopotach jest zadaniem godnym dopiero istoty o najwyższych przymiotach, największej inteligencji.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Andy72

Michał Dyszyński

W innym poście napisałem, tu archiwizuję