ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Najpierw uzasadnienie samej tezy o sabotowaniu przez nas samych skuteczności poczynań. Tu trzeba trochę uzbroić się w szczególny rodzaj spostrzegawczości, ale jak już ktoś swoje postrzeganie oczyści ze szczególnego rodzaju fałszującego narzutu, to zorientuje się, jak często jest podświadomie nieskuteczni w swoich poczynaniach.

Prosty przykład - spór o cokolwiek z życiowym partnerem, czy ogólnie osobami z bliskiego kręgu rodzinnego, albo towarzyskiego. Gdy spieramy się o różne racje, czy aby na pewno chcemy uznania owych racji?...
Wystarczy zrobić prosty test - od razu uznać czyjąś tezę, powiedzieć: zgadzam się z tobą, niech będzie, jak chcesz. Takie natychmiastowe zwycięstwo w sporze rzadko kiedy jest satysfakcjonujące. Patrząc na emocjonalne, ukryte przed świadomością cele, w większości sporów wcale nie chodzi bynajmniej o to, aby przeforsować swoje stanowisko, doprowadzić do jego uznania. Tu bardziej chodzi o to gonienie króliczka, czyli o sam aspekt kontaktu z drugą osobą, o odczuwanie owego oporu, jaki ona stawia, o rozrywanie emocji, sympatii i antypatii.
Typowy uczestnik sporu, w którym ów spór zostanie zakończony w (teoretycznie...) najbardziej dla siebie korzystny sposób, będzie zdegustowany, nieusatysfakcjonowany, że ten spór się skończył. I dlatego bardzo często tak jest, że gdy (zbyt) łatwo w owym sporze osiągamy sukces w postaci ustąpienia drugiej strony, to jesteśmy niezadowoleni. Dyskutanci, oponenci skrajnie ugodowi są nieatrakcyjnymi dyskutantami.
Ponieważ większość naszych długofalowych poczynań w społeczności, z ludźmi jest jakoś powiązana z aspektem gry pragnień, sporu, negocjacji, to mimowolnie przesiąkamy ową całościową atmosferą, w której chodzi nie tyle o to, aby osiągać owe cele, które spory wyznaczają, co tak naprawdę realizować ukryty cel poboczny, którym jest ustalenie swojej pozycji społecznej, granie na uczuciach ludzi, potwierdzanie siebie jako tego, który odpowiada wizerunkowi, jaki sobie wyznaczyliśmy.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński