ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Obserwuję, że jestem dla wielu moich partnerów dyskusyjnych irytujący. Liczni dyskutanci mi o tym piszą (może nie koniecznie nazywając mnie właśnie "irytującym", ale coś podobnego ogólnie sugerując), a ja wierzę, że piszą szczerze. Zastanawiałem się, dlaczego tak jest. :think:

I myślę, że z grubsza wiem, dlaczego dla bardzo wielu dyskutantów będę irytującym partnerem w dyskusjach. To wynika z jednej strony ze stylu mojego myślenia i osobowości, a z drugiej z dość podstawowych zasad zawiadujących emocjami, jak i stylem myślenia osób o pewnym typie postaw osobowych.
Mogę być irytujący w jakichś sposób chyba dla wszystkich dyskutantów, ale dla jednego typu ludzi będę irytujący w szczególny sposób, mocniej niż średnia. Dla osób o typie rozumowania, który dalej opiszę, kontakt z umysłowością i argumentacją typu mojego może być niemal traumatycznym, a na pewno frustrującym przeżyciem. I przyznam, że do pewnego stopnia tym osobom współczuję, bo mają w dyskusji ze mną duży problem emocjonalny. Ale przecież obowiązku dyskutowania ze mną nie ma, więc jak ktoś się na takie dyskusje zgodził, chce w nich uczestniczyć, to musi się liczyć z konsekwencjami.

Najbardziej irytujący jestem dla osób, które pod względem typu myślenia są mocno na przeciwnym końcu skali niż ja. A chodzi o skalę w obszarze:
WYBIÓRCZOŚĆ MYSLI I SPOSTRZEŻEŃ - OTWARTOŚĆ MYŚLI I SPOSTRZEŻEŃ

Jestem irytujący dla osób, których styl rozumowania opiera się na wytyczaniu sobie bardzo konkretnych ścieżek myślowych, aby potem tak wytyczoną drogę - ideę bronić, umacniać, identyfikować się z nią. Są to najczęściej (choć nie jest to absolutna reguła) osoby ogólnie IDENTYFIKUJĄCE SIĘ, czujące związek emocjonalny z ideami, organizacjami, może osobami. Są to często osoby, dla których ważna wartością jest lojalność z grupą. Ale nie tylko takie osoby będą się irytować moimi postawami intelektualnymi. Irytujący będę także dla osób, które co prawda się identyfikować z bytami świata bardzo nie potrzebują, ale w myśleniu silnie PODĄŻAJĄ WYTYCZONYMI ŚCIEŻKAMI, które wybierają jeden scenariusz, jaki wydaje im się słuszny, a potem się ich dalsze myślenie organizuje wokół tego scenariusza. Sam scenariusz jest zaś nienaruszalny. Byłaby to może dość odległa, ale też jakby forma "identyfikacji" - tym razem już identyfikacji ze scenariuszem myśli, a nie osobą, organizacją grupą.
Osoby tak identyfikujące się, traktuję to swoje wybrane jako szkielet, wokół którego organizuje się rozumowanie. Szkieletu zaś w tej ich postawie się nie podważa - on musi być przyjęty i zaakceptowany.

Ja z kolei jestem (przynajmniej z punktu widzenia tych osobowości myślowo identyfikujących się) "przesadnie" otwarty i wiecznie szukający dziur w całym, poszukujący, wykraczający poza typowe granice, wchodzący w obszary, które zostały odepchnięte, zignorowane, albo wręcz potraktowane jako wrogie przez tych identyfikujących się. Ja (z ich punktu widzenia) stawiam za dużo pytań, włączam do rozumowania za dużo dodatkowych aspektów, podążam równolegle wieloma scenariuszami, zamiast tym jednym, wiodącym (jak by to chciały osoby identyfikujące się właśnie ze swoim scenariuszem). Pewien kolega określił mnie kiedyś sformułowaniem "Michał w ogóle nie ma poglądów". I w pewnym sensie chyba miał rację, bo z zewnątrz patrząc moje podejście do myślenia w ogóle będzie odbierane jakbym nie miał w ogóle poglądów, albo jakbym miał wszystkie poglądy na raz, czyli nie wyróżniał niczego.
Do tego dochodzi irytująca moja otwartość na zmiany, w zakresie przekonań - gotów jestem porzucić swoje poprzednie stanowisko, jeśli tylko dostrzegam coś doskonalszego na to miejsce. Jestem zatem mocno nielojalny wobec tych, którzy też by moje wcześniejsze stanowisko utrzymywali, z którymi przecież powinienem (chyba...) trzymać. A ja właściwie z nikim nie trzymam ideowo - po prostu zawsze staram się wybrać to, co się jawi jako najlepsza opcja spraw, zaś względy społeczne, lojalnościowe ignoruję. To jest mocno nieintuicyjne dla osób, które mają swoje przekonania osadzone w ideologiach dzielonych z jakimiś grupami osób.
Irytujące dla wielu dyskutantów jest chyba też to, że ja nie stawiam sobie granic, kiedy już zamykam mój projekt, kiedy mówię "to tak na pewno jest, tego się trzymam i uwzględnię już nic ponad to". A ja?...
A ja problem natury logicznej, matematycznej gotów jestem łączyć z psychologią, socjologią, a nawet biologią, paleontologią, astronomią, czy geografią. I wszystkie te dziedziny będę nieraz uwzględniał, analizując, czy logika nakazuje jakieś wyrażenie potraktować na sposób A, a nie na sposób B. Bo np. znajdę jakieś znane mi odniesienie do wiedzy paleontologicznej o narzędziach używanych przez pierwotnych ludzi, które z kolei świadczyły o jakiejś tam funkcji psychicznej, która zatem musiała się rozwijać w określony sposób, co spowodowało taki, a nie inny rozwój języka, komunikowania się, a więc jednak sposób B wyrażania się w tym kontekście wychodzi na bardziej adekwatny. Zaś geografia ma tu tyle do gadania, że miejsce, gdzie odkryto badania jest oddzielone od społeczności odniesienia szerokim morzem, co z kolei musiało mieć wpływ na to, że dopiero po odkryciu sposobów podróżowania wodą na takie odległości, mogło nastąpić wymieszanie się kultur, które z kolei było potrzebne, aby zaszedł efekt rozwoju języka, który brałem pod uwagę. Czyli wezmę ostatecznie pod uwagę bardzo wiele aspektów, które osoby "normalne", czyli dokonujące rutynowych redukcji rozumowań, upraszczający je do formy "tu już zamykam sprawę, nie pytam o nic więcej, mam więc wniosek taki to, a taki i tego się trzymam".
Irytujący jestem dla ludzi, którzy potrzebują w myśleniu mieć rzeczy mocno poszufladkowane i upewnione. Wiąże się to upewnienie z raczej postrzeganiem skrajnym - czarno - białym, na zasadzie "to wiem, że na pewno jest takie". A ja niczego nie wiem na pewno, poruszam się na poziomach szarości, a nie na krańcach skali, u mnie taki całkiem czarny i całkiem biały kolor w myśleniu bardzo rzadko wystąpi. I to będzie wielu dyskutantów irytowało.

Irytuje też moje demonstracyjne, lekceważące separowanie się od emocji, traktowanie jako słabość umysłu chciejskiego, narzucającego trybu dyskusji. Ludzie emocjonalni w myśleniu mają potrzebę, aby emocje się wypełniły. A ja nie dość, że tych emocji nie wypełniam tak, jak ci ludzie by chcieli, to nawet nie dopełniam swoją postawą archetypu walki, czyli ignoruję motywy związane z walką o dominację. Jak ktoś chce mnie zdominować, to ja...
w pewnym sensie się zdominować niby dam... Bo nie podejmę rękawicy, nie będę walczył z taką osobą, tylko po prostu zignoruję ten tryb kontaktu z daną osobą, uznam go za totalną głupotę. I to też będzie mocno irytujące dla osoby, która zwykle osiąga swoje cele rozkręcając się emocjonalnie, aby potem okazywać jakiś rodzaj swojej wyższości, nie związanej z samą intelektualną naturą rozważanych problemow.

Semele

Pytasz się czy stwierdzasz fakt?

Dla mnie problemem jest objętość Twoich postów. Poza tym wszystko jest ok.

Michał Dyszyński

Semele

Na jakie idee jestem konkretnie obojętna?
Wymień je.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

To wymień jedną.

Może dasz radę.

Męczą mnie nie rozkminy tylko gawędziarstwo.

Daj jedna ideę. Spróbujmy.

Semele

Moim zdaniem jesteś bardzo emocjonalny i nie separujesz się od nich.

Ale uważam, że człowiek nie powinien separować się od emocji

Michał Dyszyński

Semele

Rozbawiłes mnie tym razem. Nawet przez moment nie pomyślałam że to jest jakas krytyka mojej osoby.

Idee. O czym chcemy rozmawiac?

Zacznijmy od idei Boga.

Michał Dyszyński

Semele

Ale ta jest najważniejsza . A policjant na pewno kupi Biblię.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Ok. Słusznie. Spróbuję. Ale tylko ja się ustosunkowalam do Twojej refleksji o sobie. Ciekawe.