ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mam swoją "teorię", dlaczego tak trudno jest ludziom uporać się ze złem na tym świecie. W ramach tej teorii główną przyczyną zła są BŁĘDNE DIAGNOZY tego, co tak naprawdę nas frustruje, niszczy pogodę ducha, radość, satysfakcję. Zwykle owe błędne diagnozy polegają na tym, że przynajmniej część ludzi nie umie spojrzeć w prawdzie na samych siebie, a dalej te przyczyny ich złego stanu psychicznego, które w nich właśnie tkwią, projektują na innych ludzi, obarczają niewinnych za to, że sami nie potrafią sobie ze sobą dać rady, nie umieją dogadać się ze swoimi emocjami.
Z tego robi się potem zamknięte koło niemożności, bo już raz zaczęte przerzucanie winny na innych, zaczyna wchodzić w nawyk, a w części staje się samosprawdzającą przepowiednią, bo negatywnie potraktowani ludzie, broniąc się przed niesprawiedliwymi oskarżeniami, zaczynają odpowiadać też albo przynajmniej odmownie i niechętnie na owe oskarżenia (co też budzi złość w nieuporządkowanych osobowością, że "tamci się mi przeciwstawiają"), a często wręcz zaczynają działać odwetowo. A wtedy już osoba przerzucająca winę na innych będzie "miała podstawy" do uznania, iż jest wrogo traktowana, co tym bardziej będzie nakręcało ją do agresywnego traktowania ludzi w swoim otoczeniu. I kółko się zamyka.
A tymczasem jedyny sensowny scenariusz pozytywny musi od początku inaczej skierować uwagę - nie szukać winy swoich frustracji w innych ludziach (ci mają swoje problemy, a my mamy swoje), a zacząć owe poszukiwania od siebie, czyli od diagnostyki własnych słabości.

Michał Dyszyński

Ja przyjmuję ogólnie zasadę, że przynajmniej w jakiejś tam części moje negatywne emocje wynikają Z MOJEGO OSOBISTEGO NASTAWIENIA.
Oczywiście to nie oznacza, iż ludzie się do tego nie dokładają, ale odbiór jest we mnie, gdybym umiał blokować to negatywne, jakie ktoś mi narzuca, to by czyjeś wysiłki dokuczenia mi, spłynęły po mnie jak woda po kaczce.
Skoro przynajmniej część odpowiedzialności za moje negatywne emocje jest ZAWSZE we mnie, to znaczy, że mam nad czym pracować. I skupiam się na tym, co jest w mojej gestii - skupiam się właśnie na pracy nad tą częścią, którą w sobie mogę:
- najpierw rozpoznać, gdzie one tkwi
- potem rozpoznać jej naturę
- a potem z tego wynika jakieś postępowanie, próbuję znaleźć pomysł na to, jak sobie z problemem poradzić. Przede wszystkim tym problemem, który jest we mnie.

Ktoś tu może sobie pomyśleć - to jest trochę wsobne, może nawet narcystyczne, tak patrzeć na siebie i tam szukać. Ja się tu nie zamierzam martwić przymiotnikiem "narcystyczne, bo jestem odporny na różne sugestie, wynikające z zastosowania słowa, które ma domyślnie pejoratywny wydźwięk. Niech sobie tam będzie nazwanie to "narcystycznym", ale dla mnie i tak najważniejsze jest to, że jest sens skupiać się na tym, na co się ma największy wpływ, a nie na czymś, w czym mój wpływ jest dzielony, a poza tym grozi często negatywnym oddziaływaniem na drugą osobę, czyli potencjalnie skrzywdzeniem jej. Poza tym skupienie się na własnej stronie jest o tyle jeszcze dodatkowo korzystne, że przez to ogólnie poznaję swoją psychologię, której zrozumienie, też można (już nie "narcystycznie") niekiedy użyć do pomocy innym. Poznając siebie, poznaję (w postaci nieskażonej dodatkowo aspektem niedogadania się, wadliwej komunikacji) ogólnie ludzką naturę, a poznając ludzką naturę, mogę być bardziej skuteczny w takim diagnozowaniu problemów życiowych, z których potem nieraz wyniknie działanie korzystna tak dla mnie, jak i dla innych ludzi.

Michał Dyszyński