ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu trochę coś w stylu uważam. Czy da się to spiąć z ideami, pojęciami znanymi powszechnie?...
Uważam, że się da. Podejście jest następujące:
Oto weźmy sytuację, w której po życiu, jakie człowiek odbył tu na ziemi, jego dusza zostaje postawiona przed perspektywą: a teraz dostaniesz w prawdzie, czyli w pełni konsekwencji to, czego naprawdę chcesz, ku czemu swoje życie prowadziłeś/aś!

Wtedy to:
- Dusza, która w życiu dążyła do miłości, niewywyższania się, życzliwości, rozwoju dostaje świat swoich pragnień - świat miłości, rozwoju, życzliwości.
- Dusza, która w swoim życiu realizowała się jako dominator, kłamca, manipulant, agresor, ktoś gniewny i niewybaczający, dostanie kompatybilny ze swoimi emocjami i pragnieniami świat. W tym świecie wszystko będzie kłamliwe, żądne dominacji, gniewu, nieprzejednania.
Jedni i drudzy dostaną TO, CZEGO W ISTOCIE CHCĄ.
Zwolennik gniewu i walki i to, co wystawia jako wyzwanie do walki wrogim pretendentom i tak by się "nie odnalazł" w świecie, gdzie nie o gniew i walkę chodzi, on by się w świecie łagodności nie tylko nudził, ale jego emocje pozostawałyby w stałej frustracji, byłyby w stanie "nieustannego głodu" walki, możliwości wykazania swojej wyższości nad każdym, kogo spotyka. Taki ktoś nie przyjąłby nawet świata walki na niby. Bo powiedzmy, że Bóg, widząc to, że oto ktoś nie umie się zmienić pod tym względem, że jedyne co, go satysfakcjonuje, co stanowi jego mentalny skarb i musi walczyć o wywyższenie, dawałby mu do zwalczania różnych "przeciwników zombie", takich nieprawdziwych, tylko do wyżycia się, aby jednak nie narazić na ciosy i uszkodzenia w prawdziwej walce z realnym przeciwnikiem tak samo agresywnym i gniewnym jak on. Ale takie oszustwo prędzej czy później by się wydało, prawda by wyszła na jaw, a wtedy tym bardziej taki ktoś poczułby się oszukany. Więc gniewni, okrutni, nieprzejednani, chętni do karania, niszczenia, gróźb powinni dostać dokładnie ten ICH ŚWIAT - czyli właśnie świat pełen gniewu, okrucieństwa, kar gróźb. To jest taki świat, w którym jest płacz i zgrzytanie zębów, to jest piekło.

Z kolei ludzie ZDOLNI DO DOBRYCH UCZUĆ, mieliby świat, w którym te dobre uczucia rozkwitają, rozwijają się. Ci też mają to, co ich przepełnia, co stanowi konsekwencje tego, czym się stali, jak ukształtowali swoja osobowość, pragnienia, odczuwanie. To jest niebo.

Ale zarówno niebo jak i piekło są ucieleśnieniem tej samej zasady - masz duszo SWÓJ świat, masz rzeczywistość odniesień, które pasują do tego, czego w głębi duszy chcesz, a niczego innego w prawdzie i tak nie przyjmiesz.
Od naszego świata różni się ta rzeczywistości BEZWZGLĘDNOŚCIĄ UJAWNIANIA SIĘ PRAWDY. Na naszym świecie prawda jest niejawna, trzeba ją dopiero wydzierać rzeczywistości, doskonaląc przy tym swoje "wewnętrzne procedury diagnostyczne". To doskonalenie postrzegania świata UJAWNIA RZECZYWISTĄ NATURĘ OSOBY - każdy naturalnie lgnie do tego, co go mentalnie przepełnia. I oceniając swoje życie każdy zobaczy w prawdzie - co właściwie go przepełnia.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Sąd prawdy JEST WYSTARCZAJĄCY, aby każdy grzesznik odczuł na wskroś swoją wadliwość.

Tu na Ziemi wielu w głębi serca wierzy w trwałą moc kłamstwa, negowania jawnych faktów i okoliczności, manipulowania odczytami. Ci ludzie są przekonani, że sąd nad grzesznikami nie ma szansy zafunkcjonować bez jakiejś arbitralnej odgórnej władzy, która są najpierw zarządzi, a potem - na podobieństwo ziemskiego wymiaru sprawiedliwości - zorganizuje jakąś policję, jakiś zewnętrzny przymus do wypełnienia się osądzającej misji. Tymczasem tu WYSTARCZY SAMA PRAWDA, która się ujawni bez możliwości zablokowania jej ostrości i kompletności.

Grzech, zło, błąd mentalny ma dwie komponenty:
- słabość bezpośrednią, uświadomioną, w której grzesznik przynajmniej jest świadomy tego, że słabym się okazuje.
- słabość przykrytą warstwą zmyłek, oszustw, presji na nieujawnianie prawdy, czyli najczęściej sprawczością nakierowaną na ukrycie niewygodnych dla grzesznika faktów i okoliczności.

Ta pierwsza słabość daje nadzieję, że ktoś przynajmniej już na początku zdobędzie się na POKORĘ, niezbędną do tego, aby uleczyć swoją chorą osobowość. Gorzej jest z tą słabością, którą grzesznik ukrywa za skomplikowanym systemem oszustw, zmyłek, półprawd, manipulacji, buńczucznych deklaracji, odwracania mentalnego wzroku od niewygodnych pytań i problemów. Tego rodzaju grzesznicy zwykle będą posługiwali się przemocą, krzywdzeniem innych, w celu wymuszania na nich kłamliwych deklaracji o wyższości grzesznika nad większością ludzi, albo o tym, że biorą za dobrą monetę jego kłamstwa. Wobec takich zakłamanych, przemocowych grzeszników sąd dokonywany samą prawdą będzie najbardziej inwazyjny, najstraszniejszy względem ich emocji.

Gdy okaże się, że PRAWDA PO PROSTU JEST ZAWSZE DOSTĘPNA, grzesznik stawiający przez całe życie na umiejętności manipulowania, wmawiania światu swoich kłamstw, poczuje się kompletnie bezbronny, obnażony, prześwietlony. Wtedy okaże się, że on NIE MA NIC, a także NIGDY NIE MIAŁ NIC. Miał zawsze wyłącznie ułudę, która teraz go ośmieszyła tak ostatecznie, że grzesznik zupełnie nie wie, gdzie się schować. Prawda ujawniona zdruzgocze grzesznika nie dającym się zablokować WSTYDEM.

Im bardziej buńczucznie deklarował grzesznik swoją rzekomą wielkość, im bardziej w te swoje własne klamstwa uwierzył, tym większy - w obliczu ujawnienia się wszystkich okoliczności - będzie jego upadek w otchłań wstydu.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ze 40 lat temu kupiłem i czytałem książkę o tytule "jak być sobą?". Treści tej książki już właściwie nie pamiętam, tylko sam ten tytuł i mam pewne przebłyski w pamięci, że dość ciekawie ujmowała ona zagadnienie doskonalenia osobowości. Ale później ten temat na tyle mocno mi się przysypał własnymi i cudzymi przemyśleniami, że zapomniałem, o co konkretnie w książce chodziło. Skoro nie napiszę tu o książce, to skupię się na tytule, zadając jeszcze raz to pytanie: jak być sobą?
Tu niejeden pewnie zechciałby strywializować odpowiedź i stwierdzi: sobą, każdy po prostu jest! Kropka. (a raczej tam był wykrzyknik).
Ale ja widzę tu problem, który zdefiniuję sformułowaniem: gdy przychodzi do rozliczenia wielu ludzkich wyborów, często okazuje się, że ludzie ocenią niektóre z owych wyborów (z grubsza) słowami: tam wtedy, to nie byłem ja.
Pewna grupa ludzi zaskakująco często "jakoś tak" robi coś, co potem uznaje za decyzję jakby innej osoby. Kiedy to się najczęściej dzieje?...
- Wg mnie tak jest najczęściej wtedy, gdy ktoś najpierw działa w emocjach, bez przemyślenia, albo z bardzo słabym przemyśleniem, a potem - gdy już wyjdą na jaw konsekwencje ich wyborów - nagle stwierdzają "to nie o to mi chodziło". Ale aby zastanowić się nad tym "o co mi właściwie chodzi?" przed zadziałaniem...
... cóż, to jakoś tym osobom się nie udaje. :nie:

Jesteśmy słabi. Przede wszystkim jesteśmy słabi wobec chaosu, jaki gotuje nam nasza emocjonalna natura, sugestie zewnętrznych sił. W kontekście nieba i piekła, to powiedziałbym, że w niebie znajdą się ci, którzy albo
- byli w stanie jakoś zbliżać się do tego, że działali rzeczywiście "jako oni", czyli nie muszą się wypierać swoich wyborów, bo one się bronią nawet wtedy, gdy pełnia prawdy wychodzi na jaw.
- albo przynajmniej mają w sobie na tyle głęboką pokorę, aby przyznać się do błędów, poddać jakiejś formie terapii (czyściec...) duchowej, naprawić niedoskonałość swojej natury.

W piekle zaś będą ci, którzy NIGDY NIE BYLI SOBĄ
- bo albo w ogóle wypierają się jakiejkolwiek postaci odpowiedzialności, za każdym razem uznając buńczucznie "co robiłem, to robiłem, a nawet dzisiaj w dupie mam tego konsekwencje, nie muszę być nikim, tylko przeżywam każdą moja chwilę, każdą emocję osobno, nie dbając w najmniejszym stopniu o spójność swojej osobowości". To są ci najbardziej zatwardziali.
- albo ci, którzy co prawda dostrzegają jakiś rodzaj swojej odpowiedzialności za czyny, lecz skrajnie tę odpowiedzialność zakłamują, nie przyjmują do wiadomości ich destrukcyjnego charakteru, a przy tym nie widzą żadnej opcji ZMIENIENIA SIĘ. Stawiają sprawy na zasadzie: taki, jakim się okazałem, muszę być zawsze, a to jest decyzja nieodwołalna.

Człowiek spełniony, to człowiek, który JEST SOBĄ, czyli AKCEPTUJE to, kim się stał, dogadał się ze sobą wewnętrznie, nie ma w nim sprzeczności. Taki człowiek niczego nie zakłamuje.

lucek

lucek

W skrócie
Tekst
Posłuchaj
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą wreszcie
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą jeszcze
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą wreszcie
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą jeszcze
Jak co dzień rano bułkę maślaną
Popijam kawą nad gazety plamą
Nikt mi nie powie, wiem co mam robić
Szklanką o ścianę rzucam, chcę wychodzić
Na klatce stoi cieć, co się boi
Nawet odsłonić, miotłę ściska w dłoni
Ortalion szary, chwytam za bary
I przerażonej twarzy krzyczę prosto w nos
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą wreszcie
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą jeszcze
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą wreszcie
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą jeszcze
Trzymam się ściany, niczym pijany
Tłum wkoło tańczy tangiem opętany
Stopy zmęczone, depczą koronę
Król balu zwleka, oczy ma szalone
Magda w podzięce, chwyta me ręce
I nie ma sprawy, ślicznie jej w sukience
Po co sie śpieszysz, po co sie śpieszysz
Przecież do końca życia mamy na to czas
Aby być sobą
Aby być sobą jeszcze
Aby być sobą
Aby byc sobą wreszcie
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą wreszcie
Chciałbym być sobą
Chciałbym być sobą jeszcze
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą wreszcie
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą jeszcze
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą jeszcze
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą wreszcie
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą jeszcze
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą wreszcie
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą wreszcie
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą jeszcze
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą wreszcie
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą wreszcie
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą jeszcze
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą wreszcie
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą wreszcie
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą jeszcze
Chcemy być sobą
Chcemy być sobą wreszcie

fakt, że tekst głupawy :)

i emocje autora-wykonawcy też kreatyna :)

Michał Dyszyński

lucek

GPT odpowiada:

"Zaakceptować siebie" oznacza przyjęcie siebie takim, jakim się jest, ze wszystkimi swoimi cechami — zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi. To proces uznania własnych wad, słabości, ograniczeń, ale także talentów, zalet i osiągnięć, bez ciągłego oceniania się przez pryzmat cudzych oczekiwań czy idealnych standardów.

W sensie głębszym, **akceptacja siebie** to:
1. **Uznanie swojej indywidualności** – zaakceptowanie, że nie trzeba być doskonałym, by być wartościowym.
2. **Zgoda na swoje emocje** – pozwolenie sobie na odczuwanie zarówno radości, jak i smutku, gniewu czy lęku, bez tłumienia ich.
3. **Przyjęcie swoich ograniczeń** – zrozumienie, że nie wszystko można zmienić i nie wszystko jest w naszej kontroli.
4. **Uznanie swojej przeszłości** – pogodzenie się z błędami czy trudnymi doświadczeniami, bez ciągłego obwiniania siebie.

Nie oznacza to jednak **bierności** wobec własnego rozwoju. Można akceptować siebie, jednocześnie pracując nad zmianą tego, co uznaje się za słuszne i możliwe do poprawy.

to być wartościowym bym rozwinął:

"Być wartościowym" oznacza uznanie, że ma się wewnętrzną wartość jako człowiek, niezależnie od zewnętrznych osiągnięć, ocen innych czy społecznych standardów. Oznacza to, że:

1. **Twoje istnienie samo w sobie ma znaczenie** – nie musisz niczego udowadniać, aby zasługiwać na szacunek, miłość czy akceptację.
2. **Jesteś ważny** dla siebie i dla innych, nawet jeśli popełniasz błędy lub nie spełniasz wszystkich oczekiwań.
3. **Masz prawo do własnych potrzeb, pragnień i emocji** – nie musisz ich tłumić ani umniejszać, by dostosować się do otoczenia.

W tym kontekście **wartość** nie zależy od wyników, sukcesów czy doskonałości, lecz od samego faktu bycia człowiekiem, istotą zdolną do myślenia, odczuwania i tworzenia relacji.

teraz to bym się zgodził

ps
nie, dodał bym, ale nie wiem jak to powiedzieć ... trzeba mieć świadomość własnych przekonań, odróżniać je od przyjętych na wiarę ... chyba jest, ale trzeba wiedzieć, że jest się wartością samą dla siebie, z czego zdają sobie sprawę, uświadamiają sobie, ludzie, którzy są w konflikcie ze społeczeństwem ... to naturalne, ale chyba często ludzie bez tego konfliktu ... łatwo ulegają wpływom zewnętrznym, nie rozumiejąc co ich własne, a co nieświadomie nabyte ... - chyba GPT musiałby mi zredagować :mrug:

Pps
chodził mi solipsyzm po głowie, ale nie chciałem mieszać, a chyba trzeba ... uświadomić sobie, że wyobrażenia o innych są własnymi projekcjami i odwrotnie, opinie innych są ich projekcjami i wyobrażeniami np. na podstawie psychologicznych idiotyzmów i nie specjalnie trzeba się nimi przejmować, zwłaszcza gdy się wie, że to bzdury.