ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nieraz się zastanawiam, jaki byłby stan mojego spełnienia, gdybym miał wszystko (myślę o rzeczach materialnych, na razie nie uwzględniam tu wartości duchowych, ani rzeczy typu "mieć zdrowie"), co tylko można mieć. I coraz bardziej do mnie dociera, że...
... niewiele by się zmieniło w kontekście moich emocji i poczucia spełnienia w stosunku do tego, co mam teraz. :shock:

Już teraz właściwie mam 95% tego, co w ogóle chciałbym mieć. Pewnie mógłbym mieć to samo tylko nowsze, lepsze, ale to by w znikomym stopniu zmieniło to, jak z tego korzystam. Problemy życiowe, które mnie aktualnie potrafią jakoś przytłoczyć, nie są związane z tym, że mi czegoś aktualnie brakuje, lecz z relacjami z innymi ludźmi - np. z tym, że mam starych, schorowanych rodziców, co wzbudza we mnie stały niepokój, albo z tym, że moje dzieci mają różne problemy, albo z tym co się dzieje w kraju i na świecie (osobną jest jeszcze kwestia mojego zdrowia).
Praktycznie nic by emocjonalnie nie zmieniło w moim życiu, gdybym dostał spadek z Ameryki, powiedzmy na kwotę 500 mln dolarów. Nawet zastanawiam się, czy taki spadek nie spowodowałby raczej problemów, czyli niepokoju, dylematów, co mam robić z takimi pieniędzmi itp...
Ale stawiam sobie pytanie o oczko dalej - gdyby mi dodatkowo, oprócz tego "mania wszystkiego" jeszcze zaoferowano znaczące polepszenie stanu mojego zdrowia, zaś kwestie związane z osobami mi bliskimi jakoś by się rozwiązały, to czy już byłbym szczęśliwy?...
- Jak sobie o tym myślę, to nie bardzo widzę podstawy do takiego wnioskowania. Oczywiście odczułbym poprawę dobrostanu swojego życia, zniknąłby niejeden dręczący mnie dzisiaj niepokój, byłoby na pewno ogólnie łatwiej żyć. Ale czy to spowodowałoby u mnie jakąś euforię szczęścia?...
- Nie widzę podstaw do takiego stwierdzenia. :nie:

Wręcz widzę sprawę jeszcze dalej - gdyby mi zaoferowano STANDARDOWO ROZUMIANY raj, polegający na tym, że:
- już bym się nie starzał, zdrowie miałbym pełne, moje ciało by się nie degradowało (potencjalnie życie wieczne)
- żadnych trosk doczesnych bym nie miał, to co niezbędne bym miał, także w zakresie potencjalnego zaspokajania typowych zachcianek.
- wszelkie znane mi z życia zagrożenia zostałyby usunięte
to i tak nie widzę podstaw w sobie ku temu, abym miał być głęboko spełniony, szczęśliwy w swoich emocjach. Nie widzę żadnego kluczowego elementu układanki w emocje i psychikę, który by odróżniał ów stan od mojego aktualnego, w którym co prawda mam wiele problemów i niedostatków, ale jakoś tam żyję. Myślę, że byłoby mi oczywiście wtedy lepiej, bo bezpieczniej, ale nie bardzo widzę tego, abym nagle w emocjach miał się na trwałe rozświetlić jakimś nadzwyczajnym szczęściem.
To wszystko, co się ma albo mieć może, szczęścia trwałego, niedegradującego się, raczej by mi nie dało. Może więc stan takiego szczęścia należy uznać za niemożliwy dla tej psychiki, jaką aktualnie jest w stanie wymodelować moje myślenie i odczuwanie?...

Tak szczerze to trochę przeczuwam, że jest jeden game changer, który mógłby odczuwanie mojego spełnienia znacząco zmienić. Tym kandydatem jest (jedynie) MIŁOŚĆ.

Michał Dyszyński