ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zrozumienie samego siebie nie jest łatwe. Właściwie to dla wielu ludzi trudnym jest samo zaakceptowanie tego, że warto jest zacząć rozumieć siebie. Niektórych rozumienie zdaje się w pewien sposób przerażać, boją się takich ludzi, którzy umysłem wykroczyli poza narzucane kulturowo, czy w inny sposób schematy. Ten lęk przed wolnością umysłu jest głęboko zakorzeniony.
Skąd się ten lęk przed wolnością umysłu, wiążącą się ze zrozumieniem tak świata, jak i siebie - podmiotu poznającego - właściwie bierze?
- Jest na to jeden główny (może i parę pobocznych) powód: EGZYSTENCJALNE PRZECZUCIE, że tracąc naiwność, którą daje spojrzenie dyletanta, czy ignoranta pozbywamy się tej kluczowej formy szczęścia i spełnienia, związanej z MOŻLIWOŚCIĄ ODKRYWANIA I ZDOBYWANIA, A WIĘC I SATYSFAKCJI.

Niejeden marzy o boskiej mocy. Marzą ludzie o owej mocy dlatego, że są rzeczy, których pragną, a osiągnąć ich nie są w stanie. Wiec ich emocje są w rozterce, odczuwają niedosyt, napięcie, jakąś formę dyskomfortu, czy nawet cierpienia. W uproszczonym rozumowaniu ludziom zdaje się, że jakby tak mogli prostym impulsem woli osiągać wszystko, natychmiast zmieniać świat wedle swoich incydentalnych pomysłów, to byliby spełnieni i szczęśliwi. Tak myślą, bo ich horyzont emocjonalnej wyobraźni jest ograniczony, bo nie są w stanie (albo tylko nie chcą) wyobrazić sobie, CO BY TAK NAPRAWDĘ SIĘ STAŁO, gdyby dostali ów dar (?... a może przekleństwo?...) natychmiastowego i łatwego zmieniania świata dowolnie, jak im to wpadnie do głowy. Ci ludzie swoim uproszczeniem skupienia się na oczekiwaniu prostej emocji, związanej z osiąganą satysfakcją, nie próbują już przewidywać dalszych następstw, skutków nie tyle ubocznych, co wręcz głównych i podstawowych "bycia bogiem".
A jednak posiadanie nieograniczonej mocy, choć wydaje się być bardzo fajne, wydaje się być spełnieniem się osobowym na maksa, przy bliższym oglądzie właściwie okazuje się pułapką, sytuacją bez wyjścia, na której końcu jest totalna dyssatysfakcja. Dlaczego?...
- Wystarczy trochę popuścić wodze wyobraźni, aby jakoś wewnętrznie wymodelować stan boskiej mocy. Oto naszej woli nic się nie przeciwstawia, oto wszystko jest "na pstryk", czyli...
- no fajnie, bo możemy temu wrednemu/tej wrednej tak zrobić, że będzie miał/a za wszystkie te nasze poniżenia i upokorzenia. Na pstryk - jest! Teraz widzi, jak ty my jesteśmy górą!
- fajnie, bo nagle stajemy się, jednym "pstryk", najbogatsi na świecie!
- kapitalnie, bo oto wszyscy muszą nas teraz szanować, nikt nam się nie przeciwstawi!
- genialnie, bo robimy to zechcemy - jak nam się spodoba, to popsujemy każdemu jego dzieło, zniszczymy dowolne starania, a innego nagrodzimy, aby był nam wdzięczny! Ale fajnie jest teraz chodzić w glorii tego, co wszystko może, a niczego się nie obawia!
Ale świetnie! Ale wszystko jest dostępne. Wszystko co nam doskwierało, możemy teraz skasować, każdy niedostatek zamienić w jego przeciwieństwo! Jak świetnie, jak kapitalnie!
Ale...
Ileż można się tak wynosić i obnosić z możliwościami ponad wszystkich. Przecież wystarczy już teraz znaleźć sobie audytorium wyjątkowo nieporadnych słuchaczy - np. przedszkolaków i z emfazą im udowadniać swoją moc. Przedszkolak nam nie podskoczy. Ale też i skołowanie przedszkolaka, NIE JEST ŻADNYM WYZWANIEM.
Mając boską moc skazujemy się na sytuację, w której nic nie jest wyzwaniem, a więc nic nie jest w stanie sprawić nam satysfakcji!
Dobry szachista nie gra ze słabeuszami w tej grze. Może ich ograć bardzo łatwo i szybko, ale to przecież żadne wyzwanie ogrywać takich słabych. Więc dobry szachista prędzej w ogóle nie zagra już w szachy, jeśli nie znajdzie jako tako godnego przeciwnika, niż będzie tracił czas ogrywając początkujących. Bo on wie, że tamci nie maja szans, bo taki brak wyzwania w grze czyni ją nie atrakcyjną. Podobnie jest z każdym innym wyzwaniem, które - dla kogoś mającego boską moc - nagle by zanikło. Oto nic nie byłoby wyzwaniem. Totalnie nic!

Coś jest w naszych emocjach, co ma właściwości jakby czegoś mądrzejszego niż nasz kalkulujący umysł. Pewne przeczucia mamy w sobie zakodowane w obszarze podświadomym. I ta podświadomość też po cichu szepce nam: nie doprowadzaj do sytuacji, w której nadmiar posiadanej mocy zdegraduje ci totalnie szansę na satysfakcję z tego, co czynisz!
Coś w nas mądrzejszego, niż te proste pragnienia natychmiastowej gratyfikacji podpowiada nam, aby nie iść na całość z tym zdobywaniem, tłamszeniem ludzi, świata.

Jedni ten głos owego czegoś mądrzejszego słyszą głośniej, inni słabiej. Niektórzy prawie go nie słyszą i ci idą wciąż na całość. Ci wszędzie włażą z buciorami swojej kapryśnej woli, wciąż się panoszą, chcą mieć imperia, chcę dowodzić swojej wielkości i możliwości krzywdzenia innych. Już prawie tę satysfakcję złapali, już - przy każdym kolejnym zgnębieniu kogoś, czy okazaniu swojej dominacji - już, już, już... ją prawie... osiągnęli i już tak... prawie... są szczęśliwi.
Jednak nie są szczęśliwi. A wręcz odwrotnie!
Wciąż się okazuje, że im bardziej to zdobywali, tym bardziej są nienasyceniu i nieusatysfakcjonowani. Jak Puchatek, który sprawdzał czy czasem w słoiczku nie ma jeszcze trochę więcej tego miodku, a im bardziej to sprawdzał, tym - niestety - mniej miodku w słoiku się okazywało...
:rotfl:

Michał Dyszyński