ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Moje polemiki z integryzmem, fundamentalizmem, ortodoksyjnym stawianiem zagadnień religii i duchowości można w istocie sprowadzić do pytania: czy relacja człowieka i Boga ma się ograniczyć do tego, że na bazie swojego życia człowiek zostanie przez Boga oceniony, aby ewentualnie Bóg zaliczył tegoż człowieka do społeczności zbawionych, a nie potępionych?
Dla ortodoksów religia sprowadza się jakby tylko do tego aspektu i celu - ocenić człowieka. I nie ma pytań: dlaczego? Po co? Co dalej?

W moim podejściu zaś na pierwszym planie jest bardziej to PO CO jest owa ocena życia, co z niej wynika dalej?...
Z punktu widzenia Biblii ustawiając zagadnienie, ja się skupiam na tym CZYM JEST NARODZENIE SIĘ Z DUCHA?

Ortodoksom kwestia narodzenia się z ducha jakby gdzieś umknęła, albo wręcz tylko uwiera w tym prostym obrazie, że będzie boski sąd, a potem niebo albo piekło - kropka. Ja podchodzę do sprawy od innej strony - właśnie od idei narodzenia się z ducha.
Czym jest narodzenie się ducha?
Jaka jest relacja owego narodzenia się z ducha do osądu wyborów człowieka?

Dla mnie sens religii w ogóle daleki jest od budowania go wokół koncepcji okazania przez Boga swojej arbitralności w osądzaniu dusz. Ja wierzę, że sąd nad życiem człowieka jest po coś, a owo "coś" jest właśnie ściśle związany z tym, jak człowiek próbował rodzić się z ducha.
Czyli tam, gdzie ortodoksi będą upraszczali całe spojrzenie, skupiając się na samym sądzie i arbitralności oceny ludzkich wyborów, ja będę ów sąd widział jak tylko składnik w o wiele większej układance. A o tym z ortodoksami oczywiście najczęściej nie da się podyskutować, jako że oni lubią mieć kwestię skwitowaną, twardo ogłoszoną, przyklepaną narzutem emocji powstałych z domniemania ludzkich win i groźby kary za grzechy. Dla ortodoksa moje rozważania pewnie będą "rozmywaniem" rzeczy, na których ortodoks pragnie zakończyć swoją relację z duchowością. A ja tę relację z duchowością kwestią sądu dopiero rozpocząłem.

Michał Dyszyński

W pierwszym poście wątku zabrakło jasnego określenia stanowiska, zatem w drugim poście to uzupełnię. Teza jest następująca:
Celem głównym jest narodzenie się ducha, zaś rozliczenie się człowieka z jego wyborów (sąd) jest środkiem do tego celu.
W tym polemizuję z ortodoksami i integrystami, którzy mocno fokusują się na samym sądzie, nurzając się w opresyjnych odniesieniach i emocjach, szczególnie w związku z relacją władzy i posłuszeństwa. Oni chcą widzieć w Bogu przede wszystkim zazdrosnego o swoją władzę despotę, zaś kwestia sądu jest u nich podpięta pod tę, przypisywaną przecież Bogu niesłusznie zazdrość i gniew.
Tymczasem Bóg nie ma wobec człowieka gniewnych intencji, chciałby każdego zbawić. Sąd, rozliczenie życiowych wyborów w rzeczywistości jest środkiem do celu, a nie celem samym w sobie. Sąd służy temu, aby dusza POZNAŁA, CZYM JEST W ŻYCIOWYCH ODNIESIENIACH, a potem, na bazie tego poznania, podjęła decyzję o tym, jaką relację z innymi istotami uznaje za zgodną ze sobą, naturalną sobie.
Zbawienie zatem jest niczym innym, jak GŁĘBOKIM WEWNĘTRZNYM POGODZENIEM SIĘ Z WŁASNYMI EMOCJAMI I PRAGNIENIAMI, które to pogodzenie dodatkowo powinno być OCZYSZCZONE Z ILUZORYCZNYCH MNIEMAŃ.

Dlaczego oczyszczenie z iluzorycznych, czyli sprzecznych wewnętrznie mniemań, pragnień, intencji jest takie kluczowe?...
- Dlatego, że to, co jest sprzeczne w sobie, automatycznie będzie nierealizowalne.
Jeśli dusza pragnie np. JEDNOCZEŚNIE, NIE POTRAFIĄC ZREZYGNOWAĆ Z ŻADNEGO Z WYMOGÓW - PRAGNIEŃ typu:
1. chcę być wywyższona nad innych, chcę zawsze być tą pierwszą, panującą, nawet kapryśnie traktująca inne istoty
2. chcę, aby moja relacja z innymi istotami nie była iluzją, zafałszowaniem, czczym udawaniem, chcę NAPRAWDĘ być w tym, co czuję i doznaję.
to tych dwóch pragnień nie da się razem połączyć.

W relacji kapryśnej przemocy względem innych świadomości zawarty jest immanentnie fałsz!
Wymuszanie czegoś w relacji z drugą osobą jest z samej swojej istoty też i fałszowaniem jakiegoś aspektu owej relacji, jest niszczeniem ładu w tej relacji.
Trochę inaczej rzecz ujmując:
Im bardziej relacja ma charakter przemocowy, tym bardziej będzie ona staczała się w kłamliwość, fałsz.

Dopiero dusza, która pogodzi w sobie ten aspekt przemocy, niszczącej prawdę, a więc realizowalność powiązanych intencji, może być szczęśliwa, wewnętrznie spełniona - zbawiona.

Michał Dyszyński

Ja twierdzę, że SĄD JEST PO COŚ (oczywiście myślę o tym boskim sądzie).

Dla fundamentalistów osądzenie człowieka jest de facto celem samym w sobie - po prostu ma być sąd, którego efektem jest wysłanie duszy do nieba, albo piekła. To wysłanie jest w całości w gestii Sędziego, który arbitralnie decyduje o zbawieniu bądź potępieniu - tak decyduje, bo tak chce, a nie musi się przed nikim tu tłumaczyć, żadnych zasad się nie musi trzymać. Tak to widzą fundamentaliści i znaczna część teologów chrześcijańskich.

Ja widzę aspekt sądu bardziej jako POGODZENIE SIĘ WEWNĘTRZNE DUSZY Z SAMĄ SOBĄ. Dusza musi się ze sobą rozliczyć, aby mogła zrozumieć swoją naturę, aby odpowiedziała sobie na pytanie: kim jestem?

Dalsze refleksje pociągnę później, ale teraz dorzucę ważne wyjaśnienie kontekstu, które zamieściłem w innym wątku: