ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Za moich "młodych lat" miałem w intuicyjne przekonanie, że mając duże pieniądze, będąc bardzo bogatym, bez trudu zapewniłbym sobie szczęście w życiu i ogólnie miałbym dobre życie. Nie byłem może jakimś skrajnym fanem bogactwa, a nawet może mniej do bogactwa dążyłem, niż średnio to jest w społeczeństwie, jednak wierzyłem, że pieniądze "mogą" jeśli nie wszystko, to przynajmniej naprawdę bardzo dużo. Od jakiegoś czas moje przekonanie o mocy pieniędzy wyraźnie zmierza w stronę uznania, że one "mogą" relatywnie niewiele. Dziś uważam, że pieniądze nadają się głównie do tego, aby się trochę zaprezentować wobec ludzi, parę przyjemności życiowych też zapewnią, ale tego, co naprawdę ważne i trwałe nie są w stanie wesprzeć, a nawet ich posiadanie może te najbardziej wartościowe życiowo rzeczy utrudnić. Dziś widzę całą masę ważnych rzeczy, których nie da się zdobyć za żadne pieniądze. A właśnie te rzeczy dziś traktuję jako te rzeczywiście warte osiągania. O czym takim myślę?...
Za żadne pieniądze nie kupimy sobie poukładania wewnętrznego.
Za żadne pieniądze nie zdobędziemy prawdziwej miłości.
Za żadne pieniądze nie utrzymamy na dłuższą metę zdrowia.

Najwięksi bogacze umierają na choroby cywilizacyjne bardzo podobnie jak średnio zamożni, nawet relatywnie biedni ludzie (może z wyjątkiem zupełnych nędzarzy). Od jakiegoś czasu jestem w jakiś sposób wdzięczny losowi (Bogu...), że urodziłem się w bogatej rodzinie, tylko jestem finansowym średniakiem (na dzisiejsze czasy pewnie średniakiem wychylonym w stronę ubóstwa, niż wyraźnego bogactwa). Znajomość siebie pozwala mi na przewidywanie, że gdybym w młodszym wieku miał zbyt dużą łatwość zapewniania sobie wystawnego, wygodnego życia (dzięki pieniądzom oczywiście), to bym pewnych ważnych rzeczy o mnie i świecie nie zrozumiał, nie udoskonaliłbym swojej świadomości w różnych aspektach. Z drugiej strony cieszę się też trochę, że jakoś tak nigdy nie musiałem się borykać z naprawdę wielką biedą, bo to też przyblokowałoby mi zapewne rozwój.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Katolikus

Albo twoim marzeniem jest lecieć w kosmos. No i co zrobisz bez pieniędzy?
Albo chciałbyś zbudować łódź podwodną, by móc płynąć zwiedzić Tytanika. To nic, że ci bogacze, którzy popłynęli zginęli. Swoje marzenie trochę zrealizowali.

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Czyli raczej z pełnym przekonaniem uważasz, że ludzie, którzy gonią za byciem bogatym gonią tak naprawdę za iluzją i pozornym szczęściem?

Niedawno same ze sobą zastanawiałem się, co świadczyć może o tym, że człowiek przegrał swoje życie?
Kilku wstępnych odpowiedzi udzieliłem sobie takich:
1. Nie można przegrać swojego życia
2. Nie zdobycie na swoim koncie dużych pieniędzy
3. Stanie w swoim życiu w miejscu, czyli człowiek nie stawia sobie żadnych celów
4. Człowiek stawia sobie cele, ale te cele są zgubne
5. Nie zrealizowałeś celów, które w danej kulturze uważane są za "wartości wyższe"

A chyba teraz ogólnie dochodzę do wniosku, że przegrał swoje życie ten, kto całe życie podąża za iluzjami, bo wydaje mu się, że ich osiągnięcie da prawdziwe szczęście.
Tylko rozpoznaj teraz te iluzje..
Może pieniądze to jedne z tych iluzji.
W takim razie trzeba faktycznie mocno postawić sobie pytanie, co jest tak naprawdę ważne w życiu?..

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dorzucam tu własny tekst z innego wątku na tym blogu. Tamten wątek usunę, aby nie mnożyć bytów bez potrzeby.

Katolikus

Michał Dyszyński