ŚFiNiA

Litek

Zauważ, że zadanie to zlecono „im” — zarówno mężczyźnie, jak i kobiecie. Ich współpraca nie miała się ograniczać do napełniania ziemi. Chodziło także o opanowanie jej i rozciągnięcie zwierzchnictwa nad wszystkimi niższymi stworzeniami. Wymagało to posiadania przymiotów intelektualnych i duchowych, toteż oboje byli obdarzeni zdolnością rozwijania ich zgodnie z wolą Bożą.

Panować nad zwierzętami czy rybami oznacza , że ludzie mieli opiekować się środowiskiem naturalnym . Gdy Bóg stworzył ludzi cała ziemia nie była ogrodem ( rajem) .Ludzie mieli napełnić ziemię ( nie przepełnić) .

Michał Dyszyński

Litek

W Rodzaju 2:15 czytamy że ludzie mieli dbać o raj ( ziemię) Mieli panować nad zwierzętami, rybami w pozytywnym znaczeniu. Czy można mówić o raju , gdyby Bożym zamierzeniem było niszczenie środowiska naturalnego przez ludzi włącznie z rybami ?

Semele

Michał Dyszyński

Litek

Litek

Czy odpowiedź zadawalająca ?

Michał Dyszyński

Litek

Dokładnie Michale tak jak napisałeś.

Semele

lucek

niestety, mojemu GPT skończyła się pamięć, i już tylko o ekologii w tym kontekście potrafi pierdzielić .... trzeba będzie zresetować mu pamięć :), tyle zdołał napisać:

GPT
Rozumiem, że chcesz zwrócić uwagę na ograniczenia człowieka w kontekście panowania nad światem, szczególnie w odniesieniu do skali wszechświata i złożoności stworzenia, co może wyglądać na ludzką megalomanię. Skoro człowiek nie ma pełnego wglądu w bogactwo i zróżnicowanie życia na Ziemi, nie zna wszystkich gatunków zwierząt, a jego działania mają ograniczoną moc wobec całego ekosystemu, to rzeczywiście można odczytywać takie interpretacje jako nadmierne przypisanie sobie kontroli, której w rzeczywistości nie posiadamy.

W kontekście Twoich uwag, chciałbym sformułować odpowiedź, która bardziej uwzględnia te ograniczenia:

„W odpowiedzi na Twoje uwagi, warto zastanowić się nad rzeczywistym wymiarze panowania człowieka nad ziemią. Kiedy Księga Rodzaju mówi, że człowiek ma 'panować' nad stworzeniem, wcale nie chodzi o bezgraniczną kontrolę, ale o odpowiedzialność za zachowanie równowagi w naturze. Człowiek, mimo swojej zdolności do rozumowania i wpływania na świat, w rzeczywistości nie zna pełnej skali życia na Ziemi. Nawet nie jesteśmy w stanie poznać wszystkich gatunków, a nasza ingerencja w ekosystemy nierzadko prowadzi do niezamierzonych skutków.

Porównanie człowieka do Boga w kontekście 'obrazu i podobieństwa' odnosi się raczej do zdolności do twórczości, poznania i wolnej woli, ale wcale nie do możliwości dominowania nad stworzeniem na sposób absolutny. Bóg, stwórca wszystkiego, działa w ramach nieskończonej mocy, natomiast człowiek, choć posiada zdolność wpływania na rzeczywistość, to jego władza jest bardzo ograniczona i podlega wielu naturalnym i poznawczym granicom.

W tym sensie panowanie człowieka nad stworzeniem nie oznacza wykorzystywania go w sposób destrukcyjny, ale raczej opiekę i troskę, która zrozumiana w kontekście złożoności i subtelności życia, ma na celu zachowanie równowagi i szacunku wobec wszystkich form życia. Człowiek, mimo swojej inteligencji i twórczości, wciąż jest ograniczony w rozumieniu pełnej skali rzeczywistości – tak w sensie fizycznym, jak i ekologicznym.”

Mam nadzieję, że ta odpowiedź lepiej oddaje Twoje założenia, uwzględniając zarówno ograniczoną perspektywę człowieka, jak i powagę odpowiedzialności za stworzenie."

Litek

Semele

Andy72

Noe, jego żona , ich troje synów, każdy z żoną

Michał Dyszyński

Litek

Bóg obdarował ludzi wolnością, ale nie absolutną. Dlaczego ? Nie byliśmy stworzeni żeby uniezależnić się od Stwórcy. Historia ludzkości potwierdza żałosną prawdę do czego prowadzi ludzka mądrość i taka niezależność od Boga

Litek

Nie zostaliśmy obdarowani wolnością absolutną. Jesteśmy całkowicie zależni od Stwórcy.

Katolikus

Litek

Semele

Litek

Czy ludzie sobie nieźle radzą ? Pozostawiam pytanie bez odpowiedzi.

Michał Dyszyński

Co jest sformułowaniem zasad podstawowych etyki w Biblii?
Ja widzę konstrukcję etyczną w następujących cytatach:

(24) I mówił im: Uważajcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. (Ewangelia Marka 4:24)

(37) Bo na podstawie słów twoich będziesz uniewinniony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony. (Ewangelia Mateusza 12:37)

36 Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe? 37 On mu odpowiedział: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. 38 To jest największe i pierwsze przykazanie. 39 Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. 40 Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy. (Ewangelia Mateusza 22)

Wg mnie wszystkie te cytaty w istocie mają jedną wspólną podstawę: zasadę wzajemności - symetrii.
Oto:
1 odmierzą nam taką miarą, JAKĄ SAMI mierzymy
2. wg takich słów będziemy rozliczeni, JAKIE SAMI wypowiadaliśmy
3. kochamy bliźniego JAK SIEBIE samego.
To jest podstawa etyki, którą chyba można utożsamić z ideą karmy, odpłaty, sprawiedliwości.

Ortodoksom, a w szczególności wszystkim piewcom arbitralności ten symetryzm etyki jest nie w smak. Oni chcieliby go jakoś umniejszyć, zastąpić przeciwnością, czyli bazują na przekonaniu, że ostatecznie decydować będzie arbitralność (także arbitralność samego Boga) i zasada "władcy wszystko wolno, bezwzględny władca może łamać każdą zasadę". Jak się przyjrzymy swoistej "logice wiary" integrystów, czy innych postrzegających religię przede wszystkim przez pryzmat władzy, to ich rozpoznania układają się według ŻYCZENIA, aby to nie tyle odpowiedzialność za czyny decydowała, ile ostatecznie władca zrobi, co zechce, w zależności od swojego kaprysu.
Opowiadający się po stronie logiki władzy z reguły umniejszają większość aspektów swojej osobistej odpowiedzialności, aby skupić się na jednym celu: zdobywania przychylności władzy za pomocą przypochlebienia się jej. Piewcy religii władzy lekceważą myślenie, które prowadzi do ocen, a dalej decyzji, bo ich rozpoznania zbiegają do postawienia spraw na zasadzie: ostatecznie to i tak władca - twardy i dominujący - o wszystkim zadecyduje totalnie według swojego widzimisię. W takim układzie rzeczywiście uzasadnione staje się niedbanie o spójność własnego postępowania, lekceważenie rozwoju duchowości. To jest bowiem niepotrzebne, jeśli i tak władca na bazie swojego kaprysu wszystko na koniec osądzi i zarządzi wedle swoich (dla nas przecież niepojętych) intencji. Wtedy rozumowanie jest z zasady nieistotne, może nawet błędne, może nawet byłoby świadectwem pychy, wszak główną regułą tutaj będzie "po prostu przypochlebiaj się władcy, licząc na jego łaskę, bo to tylko to się tu liczy".
Biblia zawiera też sformułowania, które wspierają tezę o tym, że Bóg jest władcą, że wszystko, co by człowiek miał dostać, tak naprawdę jest Jego łaską (albo niełaską, w negatywnej opcji).
Można by zadać pytanie: to w końcu JAK JEST? (albo jak "bardziej jest"?)
- Czy przede wszystkim zadecyduje łaska, a etyczne postępowanie, doskonalenie osobowości tu przestaje mieć znaczenie?...
Czy
- Jednak Bóg swojej władzy już ma na tyle dość, na tyle jej nie potrzebuje potwierdzać, ani nikomu udowadniać, że oczekuje, iż w człowieku będzie miał partnera, że ten człowiek OKAŻE SIĘ KIMŚ, czyli też okaże spójność swoich reakcji, swojego bytu...

W tym drugim przypadku to spójność - sprawiedliwość - poprawność bytu, decyzji będzie decydowała.
Ja obstawiam tę drugą opcję. Na to mam jeden podstawowy argument: fakt, że w ogóle żyjemy na tym świecie. Jeśliby opcją słuszną była nadrzędna na ludzkimi decyzjami arbitralność boskiej władzy, to Bóg mógł ją zastosować w każdym momencie, to wtedy po prostu nie byłoby potrzeby, okazywanie przez ludzi swoich cech, wartości, spójności w ziemskim życiu. To, że zostaliśmy wysłani na ten świat stanowi według mnie dowód na to, iż Bóg czegoś od nas oczekuje. I tym czymś nie jest raczej okazanie po prostu ślepej uległości, bo postulat ślepej uległości najlepiej wypełniają roboty, czy inne zupełnie nieświadome byty zaprojektowane dokładnie w tym celu, aby dokładnie to spełniać, do czego są przeznaczone. Nie podejrzewam Boga o intencję, która nawet w przypadku ludzi uchodzi za niską, właściwą co najwyżej osobom zaburzonym, socjopatom, którzy udowadniają sobie swoją sprawczość, inicjując incydenty, w których okażą swoja (toksyczną w formie) kontrolę nad innymi ludźmi. Tu rzeczywiście arbitralnie oceniam sytuację, stwierdzając, iż Bóg nie ma cech właściwych ludzkim socjopatom. W to po prostu wierzę, choć oczywiście nie mam na to dowodu.

Semele